My Twitter Feed

10 Απριλίου, 2022

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Μείωση κρουσμάτων στο Ν. Κιλκίς -

Κυριακή, 10 Απριλίου, 2022

Φάρμα Κουκάκη και στη Ν. Κορέα -

Σάββατο, 9 Απριλίου, 2022

Μεγάλη αύξηση, φτηνά σπίτια! -

Σάββατο, 9 Απριλίου, 2022

“Επάρκεια δείχνει η καταγραφή” -

Παρασκευή, 8 Απριλίου, 2022

Δωρεάν τεστ σε όλο το νομό μας -

Παρασκευή, 8 Απριλίου, 2022

Ξεκίνημα για Φ.Α. σε Πολύκαστρο -

Παρασκευή, 8 Απριλίου, 2022

Ενίσχυση των εκτάκτων μέτρων -

Παρασκευή, 8 Απριλίου, 2022

Νέα μηχανήματα στο Δήμο Κιλκίς -

Παρασκευή, 8 Απριλίου, 2022

Οι Γερμανοί μπαίνουν στο Κιλκίς

Μέρος 2: Η Μάχη των Αμαράντων.

Του Θανάση Βαφειάδη.


Στις 8 Απριλίου 1941 η γιουγκοσλαβική άμυνα έχει καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος και αφήνει ακάλυπτα τα ελληνογιουγκοσλαυικά σύνορα. Η 2η γερμανική τεθωρακισμένη μεραρχία εφορμά ακάθεκτη στην κοιλάδα του Αξιού βοηθούμενη από την τρομερή δράση των αεροπλάνων καθέτου εφορμήσεως, των «στούκας». Η 19η μηχανοκίνητη ελληνική μεραρχία, που την αποτελούσε ένα πρόχειρο και ετερόκλητο συνονθύλευμα μηχανοκίνητων και ελαφρών αρμάτων επιχείρησε απεγνωσμένα να της φράξει το δρόμο.

Στις 7 Απριλίου 1941 ο υπίλαρχος Δημήτριος Χονδροκούκης, γνωστός αργότερα από την υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ αλλά και από τον ταραχώδη κοινοβουλευτικό του βίο, στάλθηκε στα υψώματα των Αμαράντων, που προσφέρονταν για άμυνα γιατί ήταν μπροστά από τις τσιμεντένιες κολώνες των αντιαρματικών εμποδίων στην έξοδο της στενωπού Δοϊράνης, εκεί που αρχίζει το ελληνικό έδαφος σε επαφή με την όχθη της ομώνυμης λίμνης. Φθάνοντας στον Άγιο Χαράλαμπο η μονάδα του κατέρριψε ένα γερμανικό αεροπλάνο αναγνωρίσεως που έπεσε στο Ακρολίμνι και οι δυο Γερμανοί που επέβαιναν αιχμαλωτίσθηκαν. Ο Χονδροκούκης στο βιβλίο του «Αιματηρό πολεμικό οδοιπορικό στη Βόρειο Ήπειρο και στη Μακεδονία» αναφέρει σχετικά: «Έπιασα το ύψωμα των Αμαράντων και τα πρώτα ανώνυμα υψώματα δεξιά κι αριστερά των Αμαράντων και συνδέθηκα με τον εν τω μεταξύ καταφθάσαντα στα υψώματα Ταβουλάρη, Υπίλαρχο συμμαθητή μου Κυριάκο Αρχοντάκη που αποτελούσε προφυλακή της Επιλαρχίας Αναγνωρίσεως.

Δεν είχαμε καλά – καλά εγκατασταθεί. Δεν είχα βρει τελικά θέσεις για τα «μπουζουκάκια» μου και νάσου μερικοί Γερμαναράδες μοτοσικλετιστές. Ένας, δυο, τρεις, δέκα… Ένας πίσω από τον άλλον, χωρίς καμία προφύλαξη. Οι ριπές των αυτομάτων όπλων μας τους θέρισαν. Απτόητοι αυτοί σαν να μη συνέβαινε τίποτα! Από αριστερά μου ακουγόντουσαν πυροβολισμοί, αλλά κάπως αραιοί. Θέλησα να συνδεθώ με τον Αρχοντάκη. Δεν ήταν μεγάλη η απόστασή μας. Σε μια μικρή ανάπαυλα πετάχτηκα προς τα εκεί. Βρήκα τον αείμνηστο Ζορμπαλά να κρατά αγκαλιά τον Αρχοντάκη που ήταν με τα έντερα έξω από ριπή εχθρικού οπλοπολυβόλου. Είχε εισδύσει κάποιος μοτοσικλετιστής εκεί.

«Θα μείνουμε και θα τους δώσουμε ένα μάθημα, Μήτσο» μου λέει ο αείμνηστος υπίλαρχος.

«Δεν μπορώ να πάρω επαφή με το Σύνταγμα» του λέω. «Δεν ξεύρω τι γίνεται».

«Μην περιμένεις πολλά πράγματα» μου λέει. «Έχουν συμπτυχθεί προς το Κιλκίς».

Έφυγα βιαστικός – βιαστικός για τη θέση μου. Το ρολόι έδειχνες 12.15’. Οι μοτοσικλετιστές συνέχισαν να κατεβαίνουν και να αποδεκατίζονται ολοένα. Ώσπου σε λίγο αρχίζουν να ξεπροβάλλουν οι σιλουέτες βαριών αρμάτων κι ερπυστριοφόρων μεταφοράς προσωπικού. Η μάχη άναψε για τα καλά. Όλα μου τα πυρά συγκεντρωνόντουσαν στο πεζικό που άρχισε να κατεβαίνει από τα ερπυστριοφόρα και να κινείται προς το χωριό Αμάραντα. Τα γερμανικά άρματα κόβανε σαν πράσα τους αντιαρματικούς στύλους που είχε το επιτελείο μας στερεώσει σε πεσσοειδή ζώνη στην έξοδο της στενωπού. Πού να βγουν τα «μπουζουκάκια» μας μπροστά τους. Οι ψύλλοι στους ελέφαντες…».

Κάποια στιγμή οι Γερμανοί σηκώνοντας λευκή σημαία ζητούν διαπραγματεύσεις. Στις συνεννοήσεις που γίνονται απαιτούν να παραδώσουν οι Έλληνες τα όπλα τους και να φύγουν γιατί δεν έχουν τίποτε μαζί μας παρά μόνο με τους Εγγλέζους. Δίνουν μάλιστα διορία μιας ώρας. Μετά την άρνηση παράδοσης η μάχη ξαναρχίζει μανιασμένα μπροστά στις δυο εισόδους του χωριού, στο ύψος της σημερινής εκκλησίας απ’ όπου περνούσε τότε ο παλιός δρόμος. Οι Γερμανοί καταλαμβάνουν τα πρώτα σπίτια του χωριού και ο λοχαγός διοικητής τους καθώς παρακολουθεί τη μάχη με τα κιάλια από τον εξώστη ενός σπιτιού τραυματίζεται στο χέρι. Στη συνέχεια τραυματίζεται και ο Χονδροκούκης με μια σφαίρα στο πόδι και δυο σφαίρες στο στήθος. Στην αυλή της εκκλησίας σκοτώνεται ο ανθυπίλαρχος Κωνσταντίνος Κορκωτάς, 21 χρονών από την Καλαμάτα και θάβεται εκεί. Οι νεκροί Έλληνες στρατιώτες ανέρχονται σε 13 και θάβονται αρχικά στο σημείο που έπεσαν ενώ άγνωστος είναι ο αριθμός των γερμανικών απωλειών. Μεταξύ των φονευθέντων και ο βοσκός Θωμάς Παπαγεωργίου που μετέφερε πυρομαχικά στους Έλληνες στρατιώτες. Η αποθήκη πυρομαχικών βρισκόταν μέσα στην παλιά εξαρχική εκκλησία που σώζεται σε ερειπιώδη κατάσταση στα κοιμητήρια των Αμαράντων.

Ο υπίλαρχος Χονδροκούκης Δημήτριος, ο ανθυπίλαρχος Πιπιλιαγκόπουλος Αλκέτας και ο λοχίας Σταυρίδης που έχουν τραυματισθεί περιθάλπονται από τους κατοίκους του χωριού και στη συνέχεια μεταφέρονται στο γερμανικό νοσοκομείο Στρώμνιτσας. Εκεί είχε μεταφερθεί και ο λοχαγός διοικητής στη μάχη των Αμαράντων που επισκέπτεται τον Χονδροκούκη και του εύχεται καλή ανάρρωση, όπως ο ίδιος γράφει στο βιβλίο που προανέφερα.

Μετά το τέλος της μάχης ο Γερμανοί με τηλεβόα κάλεσαν τις αρχές του χωριού να έρθουν να συμφωνήσουν για την παράδοση. Γι ανεξήγητους όμως λόγους όταν ο γραμματέας της κοινότητας Γεώργιος Παπαδόπουλος και ο κλητήρας Ηλίας Λαζαρίδης εμφανίστηκαν κρατώντας λευκή σημαία τους εκτέλεσαν επιτόπου. Στην συνέχεια ο στρατός τους στρατοπέδευσε στην ανατολική πλευρά και επιδόθηκε σε λεηλασία του παντοπωλείου Δούκα και αρπαγές ζώων. Μάλιστα από την οικογένεια του Ματθαίου Μποδίτση, που μου έδωσε πληροφορίες και υλικό και τον ευχαριστώ, έκλεψαν το βόδι τους. Για να επιβεβαιωθεί και κυριολεκτικά η παροιμία που λέει «δε φτάνει που μας χρώσταγαν μας πήραν και το βόδι». Γιατί οι Γερμανοί εξακολουθούν να μας χρωστάνε αλλά για αποπληρωμή του χρέους τους ούτε λόγος. Εμείς, βέβαια, δεν έχουμε κανένα λόγο ούτε τα χρέη των Γερμανών να ξεχάσουμε, ούτε τα εγκλήματα τους. Όσο για τους κυβερνώντες που είτε παθαίνουν αμνησία όταν πρόκειται για τις γερμανικές οφειλές είτε θυμούνται να τις διεκδικήσουν τρεις μέρες πριν λήξει η κυβερνητική τους θητεία τι να πω; Μακάρι να είχαν το θάρρος της Ευριδίκης Μποδίτση της μητέρας του Ματθαίου που δε φοβήθηκε τα όπλα των γερμαναράδων και απαίτησε χρηματική αποζημίωση για το βόδι που της έκλεψαν. Και κατάφερε στο τέλος να της δώσουν έστω και τα μισά απ’ όσα άξιζε.

Και μια έκκληση προς τη Δημοτική Αρχή. Φτιάξτε επιτέλους το τμήμα της περιτοίχισης του νεκροταφείου που έχει πέσει, αφήνοντας ελεύθερα τα κατσίκια να σεργιανάνε πάνω στους τάφους. Έχουμε συντοπίτες μας που αναπαύονται εκεί. Και πιο πολύ έχουμε τους τάφους των ηρώων μας, των στρατιωτικών και των πολιτών που σκοτώθηκαν στη μάχη.

Ανάρτηση στο facebook

Σχολιάστε