Οι «αρμοί της εξουσίας» και…
…η αόρατη παγίδα.
Του Τάσου Τσακίρογλου.
Η επάνοδος των θρησκειών από το παράθυρο, έστω και εάν κάποιοι νόμιζαν ότι τις έδιωξαν από την πόρτα (είτε αυτή αφορά τον ισλαμικό είτε τον χριστιανικό φονταμενταλισμό), αλλά και η επιστροφή μιας επιθετικής Ακροδεξιάς με τάσεις αναθεώρησης της Ιστορίας έχουν να κάνουν πρωτίστως με την ολική έκλειψη ενός «ορίζοντα της προσμονής» (Ρ. Κοζέλεκ), ιδίως μετά το 1989.
«Σ’ αυτό το διανοητικό πλαίσιο», λέει ο Εντσο Τραβέρσο στο βιβλίο του «Τα νέα πρόσωπα του φασισμού» (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου), «οι ριζοσπαστικές δεξιές και ο ισλαμικός φονταμενταλισμός αποτελούν υποκατάστατα των εξαφανισμένων ουτοπιών. Δεν πρόκειται όμως για ουτοπίες, αλλά για χλομά αντίγραφα. Και τα δύο είναι αντιδραστικά, καθώς οραματίζονται μια επιστροφή στο παρελθόν».
Οι νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής, οι νεοφασίστες της Μελόνι, οι δήθεν μεταλλαγμένοι φασίστες της Λεπέν, τα καθεστώτα των Ορμπαν και Μοραβιέτσκι-Κατσίνσκι ή ο ετερόκλητος «στρατός» του Τραμπ (χριστιανοί φονταμενταλιστές, υποστηρικτές των θεωριών συνωμοσίας, αντιεμβολιαστές, οπαδοί της «επίπεδης γης» και εθνικοπαράφρονες), που θυμίζουν ένα τσουνάμι όμοιο με αυτό του Μεσοπολέμου, δεν έρχονται από το πουθενά. Καλύπτουν το κενό που άφησε μια Αριστερά η οποία προτίμησε την «κυβερνησιμότητα» και τον «κυβερνητισμό» από την ουτοπία και το όραμα.
Οπως λέει ο Τραβέρσο, σήμερα, η επεξεργασία ενός «οράματος» ή μιας «ουτοπίας» «δεν μπορεί να γεννηθεί χάρη στην ευφυΐα ενός οραματιστή νου» και εξηγεί ότι για να «περπατήσουν» οι ιδέες χρειάζονται κοινωνικές δυνάμεις ικανές να τις βάλουν σε λειτουργία. Το όραμα θέλει και ηγεσίες αποφασισμένες για ρήξεις και καινοτομίες και όχι έτοιμες για συμβιβασμούς και προσαρμογή στους «αρμούς της εξουσίας». Πρόκειται πραγματικά για ζήτημα ζωής ή θανάτου!
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
