Ναι-μεν-αλλά(δες)
Της Κατερίνας Ακριβοπούλου.
Όταν το σχόλιο γίνεται είδηση και οι δημοσιογράφοι διχάζονται ανάμεσα σε υποστηρικτές και πολέμιους του δικαιώματος στην άποψη, τότε η δημοσιογραφία έχει πρόβλημα…
Βέβαια, στη χώρα όπου τα τότε κυρίαρχα ΜΜΕ έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ψυχολογική προετοιμασία της κοινωνίας να αποδεχτεί την «αναγκαιότητα» και τη «φιλοσοφία» του μνημονίου, η διολίσθηση σε ρόλο ιεροεξεταστή όσων υπηρέτησαν με πάθος και χωρίς κανέναν φόβο συνείδησης την εργολαβία του ντοπαρίσματος είναι μονόδρομος.
Η κήρυξη εμπάργκο ενός κόμματος σε ένα μέσο ενημέρωσης είναι μια πολιτική επιλογή συμβατή, ας πούμε, με τους κανόνες σκοπιμότητας, κρίνεται στην πράξη από τα αποτελέσματά της και αξιολογείται από τους πολίτες.
Οι δημοσιογράφοι που ζητούν το κεφάλι του Σωτήρη Καψώχα -και οποιοδήποτε άλλο κεφάλι, για να εξηγούμαστε- ποια σύμβαση υπηρετούν; Αυτή που τους υποχρέωσε κατά την προπαρασκευή του μνημονίου να αποκρύπτουν εξελίξεις, να διαστρεβλώνουν γεγονότα, να κανιβαλίζουν τη διαμαρτυρία, να χειραγωγούν μεγάλη μερίδα του κόσμου, να πωλούν πανάκριβα τρόμο και καταστροφολογία, να εναντιώνονται στα συμφέροντα της κοινωνίας και να καθαγιάζουν κάθε εχθρό της;
Κατά σύμπτωση, είναι στην πλειονότητά τους οι ίδιοι που ειδικεύονται τώρα στην υπερπαραγωγή ψευδών ειδήσεων. Είναι οι ίδιοι που δημοσιογραφούν βυσσοδομώντας. Είναι οι ίδιοι που θεωρούν πολιτικώς ορθή την άποψη ότι «η κυβέρνηση αποτελείται από συμμορίτες με αρχισυμμορίτη τον πρωθυπουργό».
Και είναι και οι άλλοι, οι ναι-μεν-αλλά(δες) των ίσων αποστάσεων, που πάει να πει και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ.
Οι αντίπαλοι είναι πάντα απέναντι και τους βλέπεις, οι εχθροί είναι δίπλα μας, μου θύμισε αυτές τις μέρες ένας φίλος…
Άρθρο στη ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ
