Νέοι, κρίση και λύση
Της Ειρήνης Αγαθοπούλου (Βουλευτής Κιλκίς του ΣΥΡΙΖΑ)
————————————————————————————————————————————————————————————————-Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε μια αέναη προσπάθεια της κυβέρνησης για «εξυγίανση». Έχει μπει πραγματικά σε έναν αγώνα δρόμου «εξυγίανσης» των οικονομικών της χώρας και έχει ξεχάσει ότι υπάρχει και μια κοινωνία εκεί έξω που ζητά και αυτή λύση στα προβλήματά της. Προς το παρόν λύνουμε τα προβλήματα των τραπεζιτών και των επιχειρηματιών.
Η πρακτική λοιπόν είναι να έρχονται στη Βουλή ΠΝΠ με τρομακτικούς ρυθμούς, οι οποίες ρυθμίζουν δημοσιονομικά ζητήματα τροϊκανών προτεραιοτήτων, αλλά και νομοσχέδια που κινούνται και πάλι στα ίδια πλαίσια. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ήρθε στη Βουλή και το σχ. Αθηνά, μέσα σε αυτό το πλαίσιο καταργούνται και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, μέσα σε αυτό το πλαίσιο προωθείται από την Κυβέρνηση και το Εθνικό σχέδιο δράσης για τους Νέους, κοινώς τα 5μηνα.
Η νεολαία αντιμετωπίζεται από την Πολιτεία σαν ένας επιπλέον βραχνάς που πρέπει να διαχειριστεί. Και αυτή η διαχείριση ξεκινά από τη συρρίκνωση και απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης. Συρρίκνωση κονδυλίων, συγχωνεύσεις σχολείων, μείωση εκπαιδευτικού προσωπικού και γενικά μια πολιτική απαξίωσης της δημόσιας εκπαίδευσης ώστε να κλείσουμε τις πόρτες στους πολλούς και να έχουν πρόσβαση μόνο αυτοί που έχουν την οικονομική δυνατότητα.
Όλο το χειμώνα, πολλά σχολεία λειτούργησαν χωρίς πετρέλαιο και ας μη ξεχνάμε τις περικοπές στα κονδύλια για τις μεταφορές των μαθητών. Και σαν κερασάκι στην τούρτα ήρθε και το σχ. Αθηνά με τις συγχωνεύσεις σχολών και την αλλαγή στα προγράμματα σπουδών, που στην ουσία δεν κατοχυρώνουν εργασιακά δικαιώματα παρότι η παρεχόμενη γνώση έχει έναν και μόνο σκοπό, την παραγωγή ευέλικτου και φθηνού εργατικού δυναμικού για τις ανάγκες της σημερινής αγοράς.
Δεν είναι όμως μόνο η μείωση κονδυλίων για τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και γενικά τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τα οποία με αυτόν τον τρόπο οδηγούνται ολοταχώς προς την αντικατάστασή τους από τον ιδιωτικό τομέα. Είναι η συνολική επίθεση στο κοινωνικό κράτος, η οποία προφανώς επηρεάζει και τις δαπάνες για τη νεολαία στο πολιτιστικό κομμάτι, στο κομμάτι του αθλητισμού και γενικά σε όλα τα ελεύθερα πεδία που αυτή θα μπορούσε να προσφέρει πολλά. Αντίθετα προωθεί την απομόνωση, την εσωστρέφεια και τον ανταγωνισμό, μέσα και έξω από τις σχολές, για μια θέση επισφαλούς, πρόσκαιρης εργασίας.
Ο Υπ. Εργασίας ανακοίνωσε την προηγούμενη εβδομάδα, με μεγάλη υπερηφάνεια, πρόγραμμα απασχόλησης για 35.000 ανέργους έως 29 ετών. Μισθός; 470 ευρώ που θα δοθούν μετά το πέρας του 2ου ή και 3ου μήνα και φυσικά καμία εργασιακή εξασφάλιση για το μέλλον. Πετούν λοιπόν τυράκια στους νέους και τις νέες, τους προσφέρουν απλόχερα 5μηνα χρηματοδοτούμενα προγράμματα από ευρωπαϊκούς πόρους – το οποίο σημαίνει καμία εθνική πολιτική πρόβλεψη πόρων για την καταπολέμηση της ανεργίας – και τους κρατούν στην επισφάλεια. Βουλώνουν στην ουσία τα στόματά μας, μας κάνουν να τους ευγνωμονούμε «που παίρνουμε έστω και αυτά!» και να αναπολούμε την περίοδο της «γενιάς των 700ευρώ».
Γυρίζουμε ολοταχώς στη δεκαετία του ’60 όπου οι νέοι είτε έφευγαν μετανάστες είτε προσπαθούσαν να επιβιώσουν για τα απαραίτητα σε μια εποχή με μηδενικές κοινωνικές παροχές. Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι οι νέοι άνθρωποι τι θέση θα διεκδικήσουν να έχουν σε αυτόν τον αγώνα ενάντια στην καταπάτηση των δικαιωμάτων τους στην εκπαίδευση, στην εργασία, στον πολιτισμό.. Ένα παράθυρο άνοιξε με τις εκλογές το προηγούμενο καλοκαίρι.
Ένα παράθυρο που παραμένει ακόμη ανοιχτό και η νεολαία που συνέβαλε σημαντικά σε αυτό, πρέπει να αρπάξει την ευκαιρία. Να συστρατευθεί προς ένα εναλλακτικό παράδειγμα οργάνωσης των κοινωνιών, μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες, στα συνεταιριστικά εγχειρήματα, σε δίκτυα αλληλεγγύης, σε πολιτιστικά αντιπαραδείγματα.
Πρέπει επίσης σα νεολαία να επιβάλουμε να αξιοποιηθούν οι γνώσεις μας, η διάθεσή μας και η δημιουργικότητά μας στο δύσκολο αυτό δρόμο της αναδιοργάνωσης και ανασυγκρότησης της χώρας. Και αυτό όχι ανταποδοτικά, αλλά γιατί κανείς δεν έχει γεννηθεί για τον έναν ή τον άλλο ρόλο, άλλος για να κυβερνά και άλλος για να κυβερνάται, οι ρόλοι πρέπει να εναλλάσσονται για να διασφαλίζεται η δημοκρατία.
Η επιστροφή στη δημοκρατία αποτελεί ασφαλιστική δικλείδα για ένα άλλο μοντέλο διακυβέρνησης, μακριά από το κρατικοδίαιτο και πελατειακό κράτος που με πολύ κόπο, αλλά και τρόπο δημιουργήθηκε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά το τέλος του είναι πολύ κοντά, γιατί η κοινωνία θα το επιβάλει.
Πηγή: www.paraskhnio.gr
