Νέοι κήνσορες, παλιοί…
…γνώριμοι (2).
Του Γιάννη Τριάντη
———————————————————————————————————————————————-Η νεκρανάσταση του οδωδότος «σημιτισμού», όπως επιχειρείται από τους «58», αιφνιδίασε την έκπληκτη Σώτη Τριανταφύλλου («Μας καπέλωσε ο Σημίτης»), αλλά δεν παραξένεψε κανέναν. Αμιγώς «εκσυγχρονιστικό» το εγχείρημα, αποκαλύπτει ταυτόχρονα τον τυφλό μνημονιακό προσανατολισμό του.
Και πώς να γίνει αλλιώς; Μια ματιά στα κείμενα και τις δηλώσεις των περισσοτέρων από τους «58» πείθει για του λόγου το αληθές. Αρκετοί εξ αυτών, μάλιστα, είχαν φτάσει στο σημείο, όπως ο κ. Μπίστης, να επιτιμούν τους Ελληνες για την «υποδοχή» που είχαν επιφυλάξει στην Μέρκελ. Τέτοια σοβαρότητα, τέτοιος σεβασμός απέναντι στους εν απογνώσει… Ας δούμε, όμως, τι λένε στο Μανιφέστο τους οι κήρυκες της νέας Κεντροαριστεράς:
1) Ενδιαφέρουσες οι διακηρυκτικές αναφορές στην ανάγκη «για αλλαγή του κράτους και του παραγωγικού μοντέλου». Ως «Μανιφέστο», δεν θα μπορούσε να εμπεριέχει αναλυτικό σχέδιο για την ανάπτυξη. Αρκούν οι γενικές αρχές. Ωστόσο, τι σημαίνει «αλλαγή του κράτους»; Μα… δεν έγινε επί σημιτικού «εκσυγχρονισμού» η αλλαγή αυτή; Εντάξει, δεν τολμούν να το ισχυριστούν οι «58» γιατί καραδοκεί η θυμηδία, αλλά λίγη αυτοκριτική δεν βλάπτει, ιδία όταν στηλιτεύουν τα κακώς κείμενα και ασκούν αυστηρή κριτική στους αλλοδόξους.
2) Ποιος φταίει για την κρίση; Μα… οι Ελληνες! Και η ατυχία τους! Αυτό λέει -προκλητικά και ανατριχιαστικά- το «Μανιφέστο»: «Στην κρίση οι Ελληνες δεν είναι ούτε αμαρτωλοί ούτε θύματα. Είναι υπεύθυνοι και άτυχοι. Υπεύθυνοι για τις εθνικές ολιγωρίες, άτυχοι γιατί στην δύσκολη στιγμή βρήκαν απέναντί τους μια Ευρωπαϊκή Ενωση αιφνιδιασμένη, μυωπική, συντηρητική, διαιρεμένη και αναδιπλωμένη στους εθνικισμούς της»…
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Οταν ακόμη και το ΔΝΤ ομολογεί ότι η Ενωση λειτούργησε προς ίδιον όφελος (και γι’ αυτό δεν προέβη σε κούρεμα εξ αρχής, δεν έδωσε εύλογο χρόνο στην Ελλάδα, δεν έλαβε υπ’ όψιν συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες και δεν έδωσε δάνειο με χαμηλό επιτόκιο), ετούτοι δεν λένε λέξη! Αιδήμων σιωπή και για την μοιραία αποδοχή του Μνημονίου από ελληνικής πλευράς (λέξη για διαπραγμάτευση), απολύτως τίποτε για τον δυναστικό χαρακτήρα του Μνημονίου. Εξάλλου, τη λέξη αυτή την αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι…
Απεναντίας, τα βάζουν με τους Ελληνες, ξεπερνώντας σε λαϊκισμό τον Πάγκαλο, σχετικά με τις αιτίες της κρίσης. Καμία ευθύνη στον αναίσχυντο δικομματισμό, τον βασικό υπεύθυνο της κρίσης, αλλά επίρριψη ευθυνών στους Ελληνες! Θα απορήσει ώς και η Μέρκελ για το θράσος των «58». Οι οποίοι μιλούν και για την… ατυχία των Ελλήνων, καθώς η Ενωση αιφνιδιάστηκε κτλ., κτλ. Και ιδού η ιδεοληπτικού τύπου τυφλότης: Δυο κουβέντες ξέψυχες για «λάθη της συνταγής» (είπαμε: καμιά ουσιαστική αναφορά στη λέξη Μνημόνιο) και για «λάθη και μετριότητα των κυβερνητικών χειρισμών», ενώ ποταμηδόν οι ισχυρισμοί για τις ευθύνες των Ελλήνων, τόσο για την κρίση όσο και για την ποιότητα των αντιδράσεων έναντι της μνημονιακής πολιτικής.
3) Πες το ντε! Ε, το είπαν: Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο, τέλος! Γιατί, επί της ουσίας, αυτό καίει τους «58». Η δυναμική εναντίον του Μνημονίου. Τρομαγμένοι από την δυναμική αυτή, ακραιφνώς συστημικοί, δεν λένε τίποτε για το βαθύ τραύμα, τον εφιάλτη και την ολοσχερή καταστροφή της χώρας, αλλά μιλούν – με «τον φασισμό των εκλεπτυσμένων επιχειρημάτων» για «εθνική πόλωση», αγνοώντας ιδιοτελώς ότι πρόκειται για παλλαϊκή αντίθεση σε συγκεκριμένες επιλογές, συγκεκριμένων κέντρων εξουσίας, ημετέρων και ξένων, με συγκεκριμένο περιεχόμενο. Τίποτε απ’ όλα αυτά. Ούτε, βέβαια, έστω και μια λέξη για το «πόθεν» και το «πώς» της (καπιταλιστικής) κρίσης.
4) Το πρόβλημά τους; Η «νεοκομμουνιστική Αριστερά», δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό το σχήμα «ούτε στη Δεξιά ούτε στη νεοκομμουνιστική εθνολαϊκιστική Αριστερά». Και για να μην υπάρξει κάποια… παρανόηση από την απουσία κάθε ουσιαστικής κριτικής στη Δεξιά και στην κυβερνώσα μνημονιακή ομάδα, γίνεται λόγος για τον «μικρό δικομματισμό Ν.Δ. – ΣΥΡΙΖΑ». Εδώ, οι απροκάλυπτα Μνημονιακοί «58» πετάνε τον φερετζέ τους και μιλούν για «εθνική συναίνεση, ώστε ο πολιτικός αντίπαλος να μη γίνει πάλι εσωτερικός εχθρός»… Ετσι, κλείνουν το μάτι σε μελλοντικές κυβερνήσεις συνεργασίας με τα φιλομνημονιακά κόμματα, διότι κατ’ ουσίαν αυτός είναι ο στόχος και ο προσανατολισμός τους, καλυμμένος από μεταξωτές κουβέντες και προοδευτική ρητορική: Ενα κόμμα-μπαλαντέρ, έτοιμο να συνεργαστεί με τους καθωσπρέπει του καθεστωτικού Ευρωπαϊσμού, αρκεί να εξοβελιστεί ο επικίνδυνος ΣΥΡΙΖΑ και να στομώσει η αντιμνημονιακή δυναμική.
«Κεντροαριστερά» με τα όλα της, δηλαδή. Θα την ζήλευε ώς και η Μέρκελ…
Άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
