Μυστήρια γενικώς
Της Μαριγώς Δημουλά*
Εγώ της γαίας είμαι παιδί και του έναστρου ουρανού.
Το γένος μου είναι ουράνιο, αυτό το ξέρετε και εσείς.
Έχω στεγνώσει από την δίψα.
Διψάω για το νερό που κυλάει από την πηγή της μνημοσύνης.
Εγώ ο ταξιδευτής που έρχομαι βαθιά μέσα από τον χρόνο, είμαι πια ο χρόνος.
Έρχομαι τις νύχτες, που τα μάτια της θεάς, λάμπουν σαν φεγγαρόπετρες περιδιαβαίνω τους δρόμους, αγκαλιά με το ασημένιο φως της.
Αναζητώ την αρχαία άριστη κεφαλή της κόρης μου, του τέταρτου αιώνα από την Ελευσίνα, τα γεωμετρικά μελανόμορφα αγγεία μου, τα χρυσά δάφνινα στεφάνια μου που με στεφάνωναν νικητή στην Ολυμπία,
αναζητώ τα αγάλματα μου τις νύμφες, τις Θεές, τους Θεούς, που αναπαυτικά κείτονταν στο υπέδαφος μου στον Κεραμεικό, στο Κορωπί, στο Σούνιο, στην Κνωσό, στην Σάμο, στην Μυτιλήνη, στην Βεργίνα, στην Φαιστό, στην Αγχίαλο, στην Ποτίδαια, στην Γόρτυνα, στην Θήβα, στο Καδμείο, στον Ορχομενό, στην Σπάρτη, στην Ολυμπία, στην Δήλο, στο Σχηματάρι, στην Πύλο, τα ξύλινα κιβώτια που φιλοξενούσαν την πανοπλία του Αγαμέμνονα,
αναζητώ τα χιλιάδες κλεμμένα αντικείμενα που ανέσκαψαν οι προστατευόμενοι των Βαλκυριών τυμβωρύχοι.
Αναζητώ τα μέλη του σώματος μου.
Πεινάω για δικαιοσύνη, πεινάω για αρμονία τρέφομαι πια από την πείνα μου.
Ο δαίμονας του πόνου με καταλαμβάνει όταν βλέπω να εκτίθενται οι αρχαιότητες μου, στα περίλαμπρα μουσεία, αυτών που πεισματικά αρνούνται να παραδώσουν τα σκήπτρα της δύναμης και της εξουσίας σχηματίζοντας ουρές από ανίδεους ασυνειδήτους εραστές της παγκόσμιας τέχνης μου.
Έγινα ο ίδιος ο πόνος.
Κλείνω τα μάτια μου δεν θέλω να δω πια.
Ακούω τον ήχο της λύρας του Ορφέα καθώς τον μεταφέρουν οι άνεμοι.
Είμαι πια ο άνεμος.
Ο άνεμος που θα μεταφέρει τα αρχαία αντικείμενα των κλοπών, των λεηλασιών, των καταστροφών στην πατρίδα μου.
Εγώ ο άνθρωπος του μόχθου ,που κάθε στιγμή γίνεται αιωνιότητα γιατί μεγαλουργώ και που ποτέ δεν πλούτισα εις βάρος άλλων είμαι πια ο ασκός του Αιόλου…
* Μέλος του ΑλλάΖΩ
