My Twitter Feed

21 Φεβρουαρίου, 2021

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Αγώνας για εξυγίανση της ΔΕΥΑΚ -

Κυριακή, 21 Φεβρουαρίου, 2021

“Αναξιοπιστία και εμπαιγμός” -

Κυριακή, 21 Φεβρουαρίου, 2021

Διώξεις αντί ικανοποίηση αιτημάτων -

Σάββατο, 20 Φεβρουαρίου, 2021

Το ΚΙΝΑΛ για τη Πρωτοβάθμια Υγεία -

Σάββατο, 20 Φεβρουαρίου, 2021

Συνδικάτα στο πλευρό Καλεμκερίδη -

Σάββατο, 20 Φεβρουαρίου, 2021

ΔΣ Παιονίας στις 13 Φεβρουαρίου -

Παρασκευή, 19 Φεβρουαρίου, 2021

Δωρεά ιατρικού εξοπλισμού στο ΓΝΚ -

Παρασκευή, 19 Φεβρουαρίου, 2021

Πρωτοβουλίες για τις λαϊκές αγορές -

Παρασκευή, 19 Φεβρουαρίου, 2021

«Μοναχική μάχη για τη ζωή σου»

*Ενας 55χρονος που ζει στο Κιλκίς εξομολογείται όσα βίωσε στη ΜΕΘ.

Έμεινε τρεις μέρες διασωληνωμένος και άλλες τόσες σε ΜΕΘ φορώντας ολομέτωπη μάσκα οξυγόνου. Ο 55χρονος ταξιδιωτικός συντάκτης του boardingpassport.com, Πάνος Γεωργιάδης, ανοίγει την καρδιά του στον «Ε.Τ.» της Κυριακής και εξιστορεί όλα αυτά που βίωσε στη «μάχη της μοναξιάς», όπως αποκαλεί τον αγώνα ζωής που έδωσε.

Εχοντας ως υποκείμενο νόσημα ένα χρόνιο αλλεργικό άσθμα, ο 55χρονος πατέρας τριών παιδιών, ο οποίος ζει και εργάζεται στο Κιλκίς, αισθάνθηκε τα πρώτα συμπτώματα την 28η Οκτωβρίου 2020. «Είχαμε κανονίσει να πάμε βόλτα στη Θεσσαλονίκη και αισθανόμουν αδυναμία», είπε. Στις 4 Νοεμβρίου πηγαίνει στο τοπικό νοσοκομείο, όπου διαπιστώνεται ότι είναι θετικός στον κορονοϊό. Λόγω του άσθματος αλλά και των έντονων συμπτωμάτων, οι γιατροί τον στέλνουν, στις 7 Νοεμβρίου, στη Θεσσαλονίκη, στο 424 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο Εκπαίδευσης. Εκεί αρχίζει ο… Γολγοθάς του.

«Διασωληνώθηκα τη Δευτέρα 9 Νοεμβρίου, διότι δεν μπορούσαν πλέον να με βοηθήσουν οι μάσκες. Μπήκε ένας σωλήνας με ενισχυμένη παροχή οξυγόνου μέσα στα πνευμόνια, ώστε να με κρατήσουν στη ζωή. Η αποσωλήνωση έγινε ύστερα από τέσσερις ημέρες, ενώ τις τρεις επόμενες ήμουν ξύπνιος στην Εντατική», ανέφερε.

«Αφού νιώθω μια σχετική ανακούφιση από την αφαίρεση του σωλήνα, ένας γιατρός με ρωτά αν τον ακούω και να απαντήσω με κούνημα του κεφαλιού, αφού είμαι προσωρινά πλήρως ανάπηρος στο σώμα, ενώ δεν βγαίνει ήχος φωνής. Του κάνω καταφατικό νεύμα. “Παναγιώτη, καλώς γύρισες πίσω!”, μου λέει. Δεν πιστεύω αυτό που ακούω… “Γιατί πού πήγα;”, αναρωτήθηκα».

Μόλις αποσωληνώθηκε αισθάνεται μια απίστευτη ψυχική και σωματική κόπωση. «Σαν να έτρωγα ξύλο επί μία εβδομάδα, μετά σαν να πέρασε από πάνω μου ο “Τιτανικός” μαζί με τους επιβάτες, ύστερα η αμαξοστοιχία 604 Αθήνα-Δίκαια αλλά και μία νταλίκα φορτωμένη με σίδερα… Και διψάω! Διψάω τόσο πολύ, που συνεχώς σκέφτομαι και ονειρεύομαι ότι θέλω να πιω όλο τον Βόσπορο και λίγο από τα Δαρδανέλια», λέει με χιούμορ. Χαρακτηρίζει «ταφόπλακα» την ολομέτωπη μάσκα που του βάζουν στο πρόσωπο. «Αν και υποτίθεται ότι μου δίνει οξυγόνο στο μέγιστο, εγώ νιώθω μόνο δυσφορία. Είμαι τόσο στρεσαρισμένος ψυχολογικά που νομίζω πως πνίγομαι από αυτήν τη μάσκα. “Δεν θα αντέξω”, λέω από μέσα μου. Αποκλείεται. Νιώθω πως περνάω κρίση πανικού. Ανοίγω τα μάτια, αλλά τα βλέπω όλα θολά, μάλλον από τα πολλά φάρμακα. Ακούω ήχους από μηχανήματα. Δεν έχω ιδέα αν είναι μέρα ή νύχτα ή πόσες ημέρες είμαι μέσα. Προσπαθώ να βγάλω τη μάσκα να μην πνιγώ, αλλά… Δεν φοβάμαι τον θάνατο, δεν περνάει καν από το μυαλό μου πως θα σβήσω εκεί μέσα. Μάλλον, μου είναι παντελώς αδιάφορο. Απλά συνεχώς σκέφτομαι πώς θα βρω τρόπο να τα καταφέρω να ξεπεράσω το μαρτύριο που ζω», λέει.

Οσο και αν ακούγεται περίεργο, εκείνες τις ώρες ο Πάνος Γεωργιάδης σκέφτεται τα πάντα, εκτός από τα παιδιά του! «Δεν θέλω να με δουν σε αυτήν την κατάσταση. Δεν θέλω να στενοχωρηθούν. Είμαι ο πατέρας τους. Η αγκαλιά, το κουράγιο, η ασφάλεια, η βοήθεια, η χαρά, η ελπίδα… Προσπαθώ να σκεφτώ παλαιότερα υπέροχα ταξίδια που έκανα στη ζωή μου, θέλω να ονειρευτώ τα επόμενα. Μάταιος κόπος. Δεν βγαίνει τίποτα!».

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ακούει τους γιατρούς να λένε πως θα τον βάλουν σε απλό δωμάτιο νοσηλείας. «Θέλω να τσιρίξω, να ανοίξω σαμπάνιες. Ξαφνικά από τον Παράδεισο επιστρέφω ξανά στην Κόλαση: “Να φύγει πρώτα η τάδε και μετά ο Γεωργιάδης”. Οχι, δεν το πιστεύω. Η χαριστική βολή έρχεται λίγο αργότερα: “Πήραν τηλέφωνο, να μη στείλουμε άλλον γιατί οι κλινικές είναι φουλ!” Ξανά απογοήτευση και αρνητικές σκέψεις: “Εδώ θα αφήσω τα κοκαλάκια μου”…», περιγράφει.

Ο Πάνος Γεωργιάδης πήρε, τελικά, εξιτήριο την Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2020 και επέστρεψε σπίτι του.

«Ευχαριστίες στο νοσηλευτικό προσωπικό»

Ο 55χρονος δεν αμελεί να ευχαριστήσει θερμά το ιατρικό και το νοσηλευτικό προσωπικό για όλα όσα έκαναν. «Μία από τις νοσηλεύτριες, Κατερίνα, Σοφία, Ολγα ή κάποια άλλη, φέρνει υγρά πάνινα μαντιλάκια και αρχίζει να μου βρέχει τα ξερά από την ακινησία χείλη. Προσπαθώ να ρουφήξω 2-3 σταγόνες, ώστε να σβήσω τη δίψα μου. Επί αρκετά λεπτά μού τρίβει με τα μαντιλάκια το μέτωπο, τα μάγουλα, τον λαιμό, τις παλάμες. Είμαι απόλυτα μόνος στη “μάχη της μοναξιάς” και ένας άγνωστος άνθρωπος με φροντίζει σαν να είναι σύζυγος, σύντροφος, φίλη, αδελφή μου. Θέλω να της εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου, αλλά δεν τα καταφέρνω αφού δεν βγαίνει καθόλου φωνή. Θέλω να της πω -αν και το ξέρει- πως ο ασθενής δεν χρειάζεται μόνο κορτιζόνες, αντιβιοτικά και οξυγόνο. Η φροντίδα του είναι το σημαντικότερο φάρμακο. Ενα χάδι, ένα άγγιγμα, ακόμη και να σε σκεπάσει με την κουβέρτα. Και στον κορονοϊό λείπουν όλα αυτά…», καταλήγει.

Πηγή: Έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής

Σχολιάστε