Μια «µαγική εικόνα»
Του Χρήστου Μαχαίρα.
Τα νέα µέτρα δεν είναι ούτε «ψίχουλα» ούτε «βόµβα » στα θεµέλια της οικονοµίας. Είναι παρέµβαση κοινωνικά αυτονόητη στο πλαίσιο των δυνατοτήτων της οικονοµίας
Είναι, τελικά, «ψίχουλα» τα µέτρα που εξήγγειλε ο Τσίπρας ή απειλούν να ξηλώσουν το πουλόβερ της δηµοσιονοµικής ισορροπίας; Θέλει η κυβέρνηση να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώµη ή στεγνώνει τα ταµεία για ψηφοθηρικούς λόγους; Στην πολιτική και µιντιακή αγορά κυκλοφορούν και οι δύο εκδοχές. Επειδή, όµως, είναι παντελώς αδύνατο να ισχύουν ταυτοχρόνως και οι δύο, ας επιχειρήσουµε να δούµε τι κρύβεται πίσω από αυτήn τη µαγική εικόνα.
Από τη στροφή του Σεπτεµβρίου του 2015 και τη «βίαιη ωρίµανση» του ΣΥΡΙΖΑ, η αντιπολίτευση µάχεται να ισορροπήσει ανάµεσα σε δύο προσεγγίσεις: η µία εξακολουθεί να εµφανίζει τον Τσίπρα και τους συνεργάτες του ως οµάδα χωρίς ιδεολογική και αξιακή ραχοκοκαλιά, που συνέχει απλώς και µόνο η θαλπωρή της εξουσίας. Σύµφωνα µε τη δεύτερη, ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν µετεξελίχθηκε, αλλά µεταµορφώθηκε, παραµένοντας κατά βάση ένα αριστερίστικο κόµµα µε λατινοαµερικανικές φαντασιώσεις, που εχθρεύεται στην πραγµατικότητα την ευρωπαϊκή ιδέα.
Οι δύο αυτές αναγνώσεις οδηγούν σε µια παραµορφωτική προσέγγιση των εκάστοτε εξελίξεων, καθώς αυτό που επιχειρείται δεν είναι να εξηγηθούν τα γεγονότα, αλλά να χρησιµοποιηθούν για να εξηγήσουν τις κατασκευές για τον χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ. Κάπως έτσι, κόµµατα και αναλυτές έπεσαν πολλές φορές στη µαύρη τρύπα των διαψεύσεων, καθώς βλέποντας την κυβέρνηση Τσίπρα µε παραµορφωτικό φακό προεξοφλούσαν άλλοτε την αδυναµία ολοκλήρωσης του προγράµµατος και άλλοτε προέβλεπαν µε βεβαιότητα την επιβολή πιστοληπτικής γραµµής. Η πραγµατικότητα δεν τους επιβεβαίωσε.
Αρνούµενοι να αποδεχθούν, ωστόσο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ µπορεί να λειτουργεί σε πλαίσιο εµπιστοσύνης µε τους θεσµούς και να διεκδικεί τον ρόλο ενός αριστερού κόµµατος µε ευρωπαϊκή ταυτότητα και µεταρρυθµιστική ατζέντα, οδηγούνται σε αλληλογρονθοκοπούµενες αναλύσεις και εκτιµήσεις αντιφατικές. Το νέα µέτρα δεν είναι ούτε «ψίχουλα» ούτε «βόµβα» στα θεµέλια της οικονοµίας. Είναι παρέµβαση κοινωνικά αυτονόητη και πολιτικά επιβεβληµένη, στο πλαίσιο των δυνατοτήτων της οικονοµίας, που αποτυπώνει τη θέληση της πολιτείας να ενισχύσει τα στρώµατα που το έχουν ανάγκη, έπειτα από δέκα χρόνια λιτότητας και διάλυσης του κοινωνικού ιστού.
Άρθρο στο ΕΘΝΟΣ
