Με τα ζώα ή με τους ανθρώπους;
Του Τάσου Τσακίρογλου.
Δεν συνηθίζω να σχολιάζω ή να αντιπαρατίθεμαι μέσω των σελίδων της «Εφ.Συν.» με συνεργάτες ή φιλοξενούμενους που αρθρογραφούν σε αυτήν. Πόσω μάλλον μ’ ένα πρόσωπο τόσο αγαπητό όσο η κυρία Πέπη Ρηγοπούλου που πραγματικά κοσμεί τις σελίδες της εφημερίδας. Ωστόσο, στο προχθεσινό της άρθρο με τίτλο «Made to be a steak», χρησιμοποίησε ένα επιχείρημα το οποίο οφείλω να αντικρούσω, καθώς έχω την αίσθηση ότι εκφράζει ένα αρκετά μεγάλο τμήμα της κοινωνίας μας.
Αναφερόμενη στη βιομηχανική κτηνοτροφία της Βρετανίας, μιλά για ένα ζωντανό μοσχαράκι σε έκθεση βοοειδών, το οποίο είχε κρεμασμένη στον λαιμό του μια ταμπέλα με γραμμένο επάνω της τον τίτλο του άρθρου, δηλαδή «made to be a steak» («γεννήθηκα για να γίνω μπριζόλα»). Η αρθρογράφος μιλά για τον κυνισμό τής εν λόγω «πρωτοβουλίας», «σε μια χώρα όπου οι φιλόζωοι είναι ρεύμα ισχυρό». Και, κάνοντας την αντιδιαστολή, συνεχίζει: «Τόλμα να πεις ότι στην Ελλάδα –άπαξ του έτους έστω- θυσιάζονται ζώα. Τόλμα να ψελλίσεις ότι αυτό είναι πανάρχαια τελετουργία… Κάηκες! Τα δικαιώματα των ζώων πάνω απ’ όλα. Και τα δικαιώματα των ανθρώπων; Τα δικαιώματα των λαών;».
Αυτός ο συμψηφισμός σε καιρούς που ζούμε την έκτη μαζική εξαφάνιση των ειδών, με καθολική ευθύνη ενός καταστροφικού και αρπακτικού συστήματος, ειλικρινά με αφήνει άφωνο! Οντως άνθρωποι δολοφονούνται παντού σε άδικους πολέμους, η προσφυγιά γίνεται και πάλι θέμα της ημερήσιας διάταξης και «φιλέτα» δημόσιου πλούτου όντως ξεπουλιούνται έναντι πινακίου φακής. Ε, και; Τι σχέση έχει αυτό με τις μαζικές σφαγές υπό άθλιες συνθήκες εκατομμυρίων ζώων κάθε μέρα; Γιατί πρέπει να γίνει αυτός ο συμψηφισμός των θυμάτων από διαφορετικά είδη; Και γιατί πρέπει να λογοδοτούν όσοι υπερασπίζονται τα δικαιώματα των ζώων; Γιατί κάποιος δεν μπορεί να είναι φιλόζωος και φιλάνθρωπος ταυτόχρονα;
Η εκπαίδευση στον σεβασμό προς τα άλλα είδη είναι εκπαίδευση στον σεβασμό του είδους μας. Σειρά μελετών έχει αποδείξει ότι η κακοποίηση των ζώων από τα παιδιά ανοίγει τον δρόμο για την κακοποίηση ανθρώπων στη συνέχεια. Εγκληματίες και δολοφόνοι έχουν πολύ συχνά στο «βιογραφικό» τους τη «δεξιότητα» του βασανισμού και της δολοφονίας ζώων. Η βιομηχανία κρέατος και η επιστήμη έχουν στο ιστορικό τους ορισμένες από τις πιο μαύρες σελίδες σκληρότητας και κτηνωδίας, τέτοιων που μόνο με τον ναζιστικό σαδισμό θα μπορούσαν να συγκριθούν. Ρίξτε μια ματιά στα σφαγεία και στα πειραματικά εργαστήρια και θα πειστείτε για του λόγου το αληθές.
Ηδη σε ορισμένες χώρες του εξωτερικού αναπτύσσεται κίνημα για τη συνταγματική κατοχύρωση των δικαιωμάτων των ζώων και της επιταγής για μια «ανθρωπιστική» συμπεριφορά απέναντί τους. Η ενσυναίσθηση δεν αφορά μόνο το είδος μας. Πραγματική ενσυναίσθηση έχει κάποιος όταν δείχνει συμπόνοια για τα υπόλοιπα είδη. Πώς μπορεί χώρες όπως οι ΗΠΑ να χορηγούν νομικό καθεστώς «προσώπου» σε εταιρείες και όχι σε «συγγενείς» μας όπως τα πρωτεύοντα θηλαστικά, με αποδεδειγμένο πλέον όχι μόνο έναν βαθμό συνείδησης, αλλά και έναν πλούσιο συναισθηματικό κόσμο;
Οσο για τα περί «πανάρχαιων τελετουργιών» που δικαιολογούν τον εξευτελισμό και τον βασανισμό των ζώων, έχω να πω ότι για μένα πολιτισμός είναι η πορεία από τη βαρβαρότητα στην εξημέρωση του ανθρώπου, μια πορεία που πέρασε και περνά από σαράντα κύματα. Σ’ αυτή την πορεία η προστασία και ο σεβασμός των αδυνάτων, ανθρώπων ή ζώων, πρέπει να αποτελεί πρωταρχικό μέλημα.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
