Μεγάλος εμπαιγμός
Του Τάσου Παππά.
Όταν άρχισαν οι καθυστερήσεις στη μισθοδοσία όλοι είπαν ότι το πρόβλημα είναι προσωρινό. Η διοίκηση διαβεβαίωνε ότι η εταιρεία είναι πολύ μεγάλη και δεν πρόκειται να κλείσει, δεν θα την αφήσουν να κλείσει. Άλλωστε, οι μέτοχοι είναι μερικοί από τους πιο πλούσιους Έλληνες με ισχυρές προσβάσεις στην εξουσία. Οπότε υπομονή.
Ο καιρός περνούσε, οι εργαζόμενοι πληρώνονταν στη χάση και τη φέξη, οι μέτοχοι τσακώνονταν μεταξύ τους και με την κυβέρνηση, αλλά διάφοροι καλοθελητές τόσο από την πλευρά της διοίκησης όσο και από την πλευρά των εργαζομένων συνιστούσαν ψυχραιμία, λέγοντας πως δεν είναι ώρα για συγκρούσεις γιατί καραδοκεί ο κίνδυνος της ανεργίας. Έχουμε οικογένειες να συντηρήσουμε, υποχρεώσεις που μας κυνηγάνε, δάνεια να ξεπληρώσουμε. Καλύτερα λοιπόν απλήρωτοι αλλά εργαζόμενοι, παρά άνεργοι χωρίς στον ήλιο μοίρα.
Ο φόβος και η ανασφάλεια κέρδιζαν έδαφος, η λέξη κουράγιο κυκλοφορούσε στα γραφεία σαν ναρκωτικό. Οι μέτοχοι συνέχισαν να τσακώνονται μεταξύ τους και με την κυβέρνηση, ωστόσο η εταιρεία λειτουργούσε κανονικά, πουλούσε στην αγορά τα προϊόντα της από το μεγάλο στοκ που διέθετε, αλλά τα χρήματα -αρκετά εκατομμύρια το μήνα- δεν πήγαιναν στις τσέπες των εργαζομένων. Η απληρωσιά έγινε καθεστώς. Κάποιοι από τους εργαζόμενους την κοπάνησαν για άλλα μαγαζιά. Πολλοί προβληματίστηκαν, οι πιο θαρραλέοι αγανάκτησαν. Οι πρώτοι ζητούσαν εξηγήσεις και δεσμεύσεις από την εργοδοσία για το πότε θα καταβληθούν τα δεδουλευμένα τους και θα επιστρέψει η κανονικότητα, οι δεύτεροι που ήταν λιγότεροι πρότειναν δυναμικές ενέργειες ώστε να σταματήσει ο εμπαιγμός. Τα σωματεία κρατούσαν στάση αναμονής. Έκαναν κάποιες τυπικές πράξεις διαμαρτυρίας (δελτία τύπου, παραστάσεις στο υπουργείο, συναντήσεις με εκπροσώπους των μετόχων, εκκλήσεις στην κυβέρνηση να παρέμβει) όχι όμως πράγματα ενοχλητικά για τα αφεντικά, τα οποία με τους πρόθυμους ιμάντες τους σε πλήρη απασχόληση καθησύχαζαν τους εργαζόμενους , έριχναν τις ευθύνες στην κυβέρνηση και στις τράπεζες και υπόσχονταν ότι θα τελειώσει σύντομα αυτή η θλιβερή εκκρεμότητα. Το δούλεμα πήγαινε σύννεφο. Κάποια στιγμή έφτασε ο κόμπος στο χτένι.
Δεν φαινόταν φως από πουθενά. Οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να ξεκινήσουν απεργιακές κινητοποιήσεις με την κάλυψη των συνδικάτων τους. Ένα τμήμα της εταιρείας κατέβασε ρολά, ένα άλλο όμως λειτουργούσε κανονικότατα και έδινε έσοδα στην εταιρεία. Τα λεφτά κατευθύνονταν στις τράπεζες για τα δάνεια που είχαν πάρει οι μέτοχοι και είχαν ξεχάσει(;) να εξυπηρετήσουν. Οι τράπεζες βολεύονταν και δεν τράβηξαν την πρίζα. Οι μέτοχοι έκαναν τη δουλειά τους χωρίς να πληρώνουν μισθούς. Οι εργαζόμενοι απεργούσαν από απόσταση αφήνοντας την επιχείρηση να υπάρχει και να τους κοροϊδεύει κατάμουτρα. Οι ανταγωνιστές που είχαν κάθε λόγο να πιέσουν ώστε να σταματήσει η ευνοϊκή μεταχείριση της εταιρείας δεν κούνησαν το δαχτυλάκι τους και γιατί οι ιδιοκτήτες της ήταν πολύ ισχυροί και γιατί δεν γούσταραν κι αυτοί την κυβέρνηση.
Ακόμη και σήμερα που έχουν διαλυθεί όλες οι αυταπάτες και έχει αποκαλυφθεί το μέγεθος της συμπαιγνίας ούτε οι εργαζόμενοι ούτε τα συνδικάτα τους κάνουν το αυτονόητο: Κατάληψη της εταιρείας και παύση της λειτουργίας της μέχρι οι μέτοχοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Σίγουρα δεν πρόκειται να πειστούν να τις αναλάβουν με παρακάλια. Στις ομάδες των εχόντων το φιλότιμο είναι είδος εν ανεπαρκεία.
Αν όμως συνειδητοποιήσουν ότι πλήττονται τα συμφέροντα τους μπορεί να αλλάξουν γραμμή.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
