Μέρος της λύσης κι όχι της κρίσης

Του Νίκου Κωνσταντινίδη*

«Ουδείς γαρ ούτω ανόητος εστίν όστις πόλεμον προ ειρήνης αιρέεται• εν μεν γαρ τη ειρήνη οι παίδες τους πατέρας θάπτουσι, εν δε τω πολέμω οι πατέρες τους παίδας».(Κανένας δεν είναι τόσο ανόητος ώστε να προτιμά τον πόλεμο από την ειρήνη. Στην ειρήνη, οι γιοι θάβουν τους πατεράδες τους. Στον πόλεμο, οι πατεράδες θάβουν τους γιους τους), μας λέει ο Ηρόδοτος.

Αυτό, ωστόσο, που διδάσκει η Ιστορία, στον ίδιο τον πατέρα της, είναι ακριβώς το αντίθετο. Όσο κι αν αναζητήσει κανείς εποχές μόνιμης ειρήνης δεν θα βρει, καθώς οι πόλεμοι δεν σταματούν ποτέ στον πλανήτη Γη. Γι’ αυτό και διαλαλεί από παλιά ο Ηράκλειτος: «Πόλεμος πάντων πατήρ». Άλλους τους κάνει δούλους κι άλλους Θεούς κι ελεύθερους.

Οι Αχαιοί έκαναν τον Τρωικό πόλεμο για μια Ελένη. Και για να τον κάνουν, έπρεπε πρώτα να θυσιάσουν την Ιφιγένεια, για να φυσήξει ο άνεμος. Να θυσιαστεί ένα αθώο παιδί για το χατίρι μιας «πόρνης», γράφει στο έργο του «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» ο Ευριπίδης. Δεν υπάρχει πόλεμος στην Ιστορία που να μην έχει θυσία. Δεν υπάρχουν ιστορικές εποχές δίχως εισβολές, από τις Μηδικές ως τις Αλεξανδρινές και τις τωρινές εποχές.

Στο βασίλειο της Φύσης οι μάχες είναι καθημερινές. Ο θάνατος ενός ζώου είναι η τροφή του άλλου για να επιζήσει το ίδιο. Καθημερινός είναι ο πόλεμος μέσα στην κάθε ζούγκλα. Η κατάκτηση της γης από τον άνθρωπο είναι φαινόμενο διαχρονικό. Η αρχαία φράση «περί έραν (γη) ερίζεις» είναι γνωστή. Οι πρώτες φιλονικίες έγιναν για τη γη, από όπου και το όνομα «έριδες».

Υπάρχουν, όμως, και φορές, όπου πολλά μικρά ζώα μαζί επιτίθενται σ’ ένα μεγάλο. Μια αγέλη ύαινες ορμά σ’ ένα λιοντάρι να του πάρει την τροφή. Εκείνο δεν θέλει να την αφήσει και παλεύει με νύχια και με δόντια για να την κρατήσει. Το ίδιο θα έκανε κι ένας άνθρωπος στη θέση του λιονταριού. Ζώο είναι εξάλλου και ο ίδιος, κατά τον Αριστοτέλη.

Στις μέρες μας η Δύση θέλει να κάνει ό,τι έκανε και με την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση: να την καταλύσει. Μόνο που η σημερινή Ρωσία δεν είναι η ίδια με τη διαλυμένη Σοβιετική Ένωση του Γέλτσιν, ο οποίος πούλησε τη χώρα του έναντι ενός πινακίου φακής σε κερδοσκόπους. Πώς αλλιώς θα υπήρχαν οι σημερινοί Ρώσοι ολιγάρχες; Πώς αλλιώς θα υπήρχαν οι σημερινοί Κροίσοι στη Ρωσία; Ή μήπως υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα σε δυτικούς και ρωσικούς ολιγάρχες;

Χάρη στη διάλυση του πρώην «ανατολικού μπλοκ» γέμισαν τα καμπαρέ της Δύσης, όπως άλλωστε και της Ελλάδας, τη δεκαετία του ’90, με λαμπερές «Λαΐδες» Ρωσίδες και Ουκρανίδες. Χάρη σ’ αυτές πολλοί Έλληνες αστοί, χωριάτες και χωρικοί, αγόρασαν φθηνά τον έρωτα, πληρώνοντας μερικά ψωροχιλιάρικα σε δραχμές!

Η σύγκρουση Ρωσίας-Δύσης δεν είναι πλέον ιδεολογική. Το κόμμα που κυβερνά τη Ρωσία δεν είναι κομμουνιστικό αλλά φιλελεύθερο, όπως και πολλά άλλα κόμματα στην Ευρώπη. Μόνο που τώρα στο τιμόνι της σημερινής Ρωσίας, δεν είναι ένας μέθυσος, αλλά ένας σκληρός καπιταλιστής. Ένας δαιμόνιος ολιγάρχης, που μέσα σε λίγα χρόνια έκανε τη χώρα του υπερδύναμη, προμηθεύοντας την Ευρώπη με πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Κι αυτό ως γεγονός δεν άρεσε στην μεγαλύτερη υπερδύναμη της Γης.

Αλλιώς θα πρέπει να δεχθούμε ότι το ΝΑΤΟ είναι ένας φιλανθρωπικός οργανισμός, ένας νέου Τύπου Ερυθρός Σταυρός, κάτι σαν «Γιατροί χωρίς Σύνορα», να πούμε. Ότι οι Αμερικανοί είναι οι φρουροί της παγκόσμιας δημοκρατίας, από το Βιετνάμ ως το Ιράκ, από τη Συρία ως τη Λιβύη κι από το Βελιγράδι ως το Κίεβο…

Ο περήφανος ρωσικός λαός, αυτός που πλήρωσε με βαρύ φόρο αίματος τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν πρέπει να δυναμωθεί κι άλλο, αλλά να ηττηθεί ηθικά και να στραγγαλιστεί οικονομικά. Να γίνει και με τη Ρωσία ό,τι έγινε με τη Σοβιετική Ένωση.

Από πλευράς της Ελλάδας απαιτείται διπλωματία λεπτών χειρισμών μένοντας στο επίπεδο της ανθρωπιστικής βοήθειας κι αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες για ειρήνη. Να γίνουμε μέρος της λύσης κι όχι της κρίσης.

*Εκπαιδευτικός – συγγραφέας