Μάθημα παιδείας.

 Άρθρο του Χρήστου Σπίγκου

————————— ———————–«Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσι΄

θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία»

Ανδρέας Κάλβος

Το είδαμε κι αυτό.

Μερικές δεκάδες μαθητές του 2^ου Λυκείου Κιλκίς ακολούθησαν τη φωνή της συνείδησης του ενεργού πολίτη και συμμετείχαν, εν ώρα μαθήματος, στο πρόσφατο πάνδημο συλλαλητήριο κατά των μεταλλείων στο Κιλκίς.

Η αντίδραση της ιεραρχίας του σχολείου τους ήταν άμεση, επιβάλλοντάς τους την ποινή της μονοήμερης αποβολής.

Έκπληξη, αγανάκτηση ή θυμός;

Ο καθένας από εμάς ας διαλέξει το συναίσθημα που του αρμόζει.

Πάντως ένα είναι το σίγουρο, ότι λίγοι θα επιλέξουν την επιδοκιμασία.

Κι αυτό, όχι γιατί δεν είμαστε με τη νομιμότητα, αλλά γιατί απλά επιλέγουμε τη συμπόρευση με το κοινό αίσθημα περί δικαίου.

Κάποιοι μαθητές απέδειξαν με τη στάση τους, ότι τους ενδιαφέρουν τα δρώμενα της κοινωνίας τους, είναι κοινωνοί της αγωνίας των συμπολιτών τους και τέλος είναι πρόθυμοι να δώσουν τον αγώνα τον καλό για το δίκιο και την αλήθεια.

Έναν αγώνα που τους μεταθέτει από τη θέση του αδιάφορου κατοίκου στην τιμητική θέση του ενεργού πολίτη.

Το ίδιο ισχύει και για τον δάσκαλό τους.

Για τον Δάσκαλο, που διδάσκει ότι η Αντιγόνη δεν είναι μια παράνομη, όνειδος της ιστορίας, και ότι οι Τερτσέτης και Πολυζωίδης δεν είναι απλά δύο επίορκοι δικαστές.

Για τον Δάσκαλο εκείνον, που γνωρίζει ότι η κοινωνία τον θέλει άξιο Λειτουργό και όχι καλό γραφειοκράτη.

«Αρχή άνδρα δείκνυσι» μας έμαθαν οι παλιοί.

Και ο διοικών αναδεικνύεται σε ηγέτη, όχι με την τυπολατρική προσέγγιση της νομιμότητας, αλλά με την ικανότητα να διακρίνει το μείζον από το έλασσον.

Και το μείζον σην περίπτωσή μας δεν είναι η αδικαιολόγητη απουσία, αλλά η έμπρακτη εφαρμογή των διδαχών της ελληνικής γραμματείας.

Αν αυτό είναι πράξη αξιόποινος, τότε ας σταματήσουμε να διδάσκουμε τα παιδιά μας ελληνική ιστορία, ως βρίθουσα πράξεων ηρωικών και αρκούντως παρανόμων με τα ισχύοντα της κάθε εποχής. Ας θυμηθούμε για παράδειγμα τον «στασιαστή» Συνταγματάρχη Καλλέργη, τους «ταραξίες» του Πολυτεχνείου, τον «απείθαρχο» Δελμούζο, τους «τρομοκράτες» του 114, τον «άτακτο» Μάνεση και τόσους άλλους που επέλεξαν τον κίνδυνο της συνείδησης από  την ασφάλεια της υποταγής.

Τα χαρτιά και οι εγκύκλιοι ομιλούν για ανοιχτό σχολείο στην κοινωνία.

Πώς όμως;

Με ένα σχολείο με κλειστές πόρτες και παράθυρα ή με μια εκπαιδευτική κυψέλη που θα αφουγκράζεται την κοινωνία και θα είναι συμμέτοχος και συνδιαμορφωτής των εξελίξεων;

Φοβικές συμπεριφορές δεν καταξιώνουν ούτε τον διοικούντα ούτε τον παιδαγωγό.

Κι αν ο φόβος επικρατήσει της αξίας και πάψει να διδάσκεται η Αγωγή του Πολίτη, τότε μια είναι η λύση.

Να ξαναγράψουμε την ιστορία μας.

Και τότε:

Δική σας η απάντηση σεβαστοί μου Δάσκαλοι, μα η επιλογή δική μας.