Λύκε, λύκε, είσαι εδώ;
Του Θανάση Καρτερού.
Η κυβέρνηση είναι σταθερή. Η κυβερνητική πλειοψηφία είναι συμπαγής. Πόσες φορές το ακούσαμε να επαναλαμβάνεται από επίσημα χείλη τις τελευταίες μέρες; Πολλές. Και εν πάση περιπτώσει τόσες ώστε να αρχίσουν να μας ζώνουν τα φίδια. Διότι αυτή η πεισματική επανάληψη – είμαστε σταθεροί, είμαστε μια χαρά- μόνο σε δυο πράγματα μπορεί να οφείλεται. Ή σε έπαρση – δείτε τα μπράτσα μου. Ή σε ανασφάλεια – λύκε, λύκε, είσαι εδώ;
Υπάρχει βέβαια και το επιχείρημα ότι οι διαβεβαιώσεις περί σταθερότητας αποτελούν μια υποχρεωτική απάντηση στην προπαγάνδα της αστάθειας, που καταλήγει στο γνωστό ιλαροτραγικό: Να έρθουν ο Άδωνις με τη Φώφη να σώσουν τις συντάξεις, τους αγρότες και τον κακό τους το φλάρο. Αλλά κι έτσι ακόμα η επανάληψη δεν είναι στην περίπτωση αυτή μήτηρ μαθήσεως. Είναι μάλλον πατήρ ανασφάλειας και ανησυχίας.
Ανασφάλειας και ανησυχίας όχι για το αύριο της κυβέρνησης -και συνακόλουθα της χώρας. Αλλά για το κατά πόσο οι μεγαλόφωνες διαβεβαιώσεις βοηθούν να κατανοήσουν όλοι τις δυσκολίες των ημερών. Όλοι – και πρωτίστως οι βουλευτές της πλειοψηφίας, που θα κληθούν να δώσουν την ψήφο τους σε δύσκολα νομοσχέδια. Κι ακριβώς αυτή η δύσκολη ψήφος θα είναι και ψήφος εμπιστοσύνης στον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνησή του.
Στις συνθήκες αυτές ίσως θα ήταν πιο ειλικρινές να ξεκαθαρίσουμε ότι η κυβέρνηση βρίσκεται ακόμα σε ναρκοπέδιο. Ότι έχει μπροστά της δύσκολες εβδομάδες, δύσκολες διαπραγματεύσεις, πιθανότατα και δύσκολους συμβιβασμούς. Ότι λειτουργεί κάτω από πυκνά πυρά. Ότι η προπαγάνδα του χάους θα εντείνεται όσο πλησιάζει η ώρα Χ. Και ότι σε τέτοιες ακριβώς στιγμές καλείται ο καθένας να πει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι.
Καθαρές κουβέντες: Όποιος ή όποια δεν μετρήσει στην ψήφο του τη μεγάλη εικόνα θα έχει ανυπολόγιστες ευθύνες. Γιατί ανυπολόγιστη θα είναι η ζημιά που θα προκαλέσει. Αν αυτή την άποψη την εκλάβουν ορισμένοι ως εκβιασμό, θα έχουν δίκιο. Δεν εκβιάζει όμως κάποιος κάποιον, αλλά η πραγματικότητα όλους. Γιατί, από την ώρα που η Αριστερά ανέλαβε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, όφειλαν όλοι να ξέρουν ότι έρχονται και εγκαύματα.
Ο καθείς και την ισορροπία του, συνεπώς. Αλλά με τα αφτιά ανοιχτά στα αλυχτίσματα των λύκων, κάτω από το τεντωμένο σκοινί που βαδίζει…
Άρθρο στην ΑΥΓΗ
