Κυρανάκης, όνομα βαρύ…
…σαν ιστορία.
Του Κώστα Βαξεβάνη.
Το βιογραφικό του βουλευτή Κυρανάκη είναι μεγαλύτερη πρόκληση από τις ίδιες τις δηλώσεις του, αφού αν ρωτηθεί τι είναι το ένσημο, δεν είναι απίθανο να απαντήσει πως είναι κάρτα με ήρωες της Nikelodeon.
Όπως μας πληροφόρησε ο βουλευτής της ΝΔ, Κωνσταντίνος Κυρανάκης, οι άνεργοι έχουν την ευθύνη για την κατάστασή τους, γιατί «δεν ψάχνουν στο ίντερνετ για δουλειά» και «δεν έχουν κάτσει να κάνουν δόμηση του βιογραφικού τους». Και για να δουν όλοι πώς γίνεται η δόμηση του βιογραφικού, ας ρίξουμε μια ματιά στο βιογραφικό του νεαρού βουλευτή, το οποίο ξεκινάει με το τι έκανε ο παππούς του στο Βόλο. Μου έχει πει άνθρωπος που ξέρει από δομημένα βιογραφικά, πως αν ένα βιογραφικό ξεκινά με το τι έκανε ο πατέρας σου, η μάνα σου και το σόι σου, κάτι τρέχει με το βιογραφικό ΣΟΥ. Εκτός αν κάποιος θέλει να πάρει για παράδειγμα ως chef τον εγγονό κάποιου που δούλευε στη NASA, οπότε το να γράφεις πως ο παππούς σου δούλευε στη Nasa έχει μια σημασία.
Από τα περαιτέρω στοιχεία του βιογραφικού του Κυρανάκη προκύπτει ότι, πέρασε στη Νομική, στην οποία κατάλαβε πως τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι χάλια. Ο βουλευτής δε διευκρινίζει πως στη χάλια σχολή πέρασε επειδή είχε μοριοδότηση ως Έλληνας το εξωτερικού, όπου είχε μεταβεί πριν τις εξετάσεις, ίσως και γι αυτή ακριβώς την εύνοια. Από το βιογραφικό πάντα, φαίνεται να συμμετείχε σε διάφορα πράγματα που συνήθως αποκαλούνται «projects» και στηρίζονται στη φαντασία αυτού που θα διαβάσει το βιογραφικό και όχι αυτού που το γράφει. Χωρίς καμιά αμφιβολία ο Κυρανάκης ήταν μέλος της ΔΑΠ και αγαπάει την ΑΕΚ και την Μπαρτσελόνα (προκύπτει από το βιογραφικό πάντα) και υπήρξε κατασκεύασμα του κομματικού σωλήνα και των δημοσίων σχέσεων. Στα στοιχεία του βιογραφικού του, αν και δεν το γράφει, μπορούμε να προσθέσουμε τη σχέση του με τον Νίκο Γεωργιάδη, στον οποίο συμπαραστάθηκε σε όλη τη δικαστική του περιπέτεια για τη γνωστή υπόθεση παιδεραστίας.
Κοινωνικός Αυτοματισμός: O Κυρανάκης δεν είναι μόνος του
Εν ολίγοις το βιογραφικό του βουλευτή Κυρανάκη είναι μεγαλύτερη πρόκληση από τις ίδιες τις δηλώσεις του, αφού αν ρωτηθεί τι είναι το ένσημο, δεν είναι απίθανο να απαντήσει πως είναι κάρτα με ήρωες της Nikelodeon.
Οι θεωρίες του νεαρού βουλευτή (μαζί και το θράσος του), δεν είναι δικά του παράγωγα, αλλά στηρίζονται σε μια βαθιά νεοφιλελεύθερη αντίληψη. Προς θεού, δεν θέλω να υπονοήσω πως ο Κυρανάκης αντιλαμβάνεται ότι γίνεται φορέας κάποιου πολιτικού και ιδεολογικού ρεύματος το οποίο επιχειρεί να υπηρετήσει με όσα λέει, αλλά όσα μηχανικά ίσως αναπαράγει, δεν είναι καινούρια.
Τη δεκαετία του 80, όταν στη Βρετανία υπήρχαν μεγάλα ποσοστά ανεργίας και μεγάλη κρίση από τον πόλεμο στα Φώκλαντ και τις νεοφιλελεύθερες επιλογές της κυβέρνησης Θάτσερ, ο Υπουργός Εργασίας, Νόρμαν Τέμπιτ, σε μια εκδήλωση, μίλησε για την ανεργία λέγοντας την «ιστορία» του πατέρα του: «μεγάλωσα τη δεκαετία του 1930 και ο πατέρας μου ήταν άνεργος. Όμως δε διαδήλωνε. Ανέβαινε στο ποδήλατο και έψαχνε για δουλειά και δε σταμάτησε μέχρι να βρει».
Ο Τέμπιτ, όπως και ο Κυρανάκης σήμερα, απέδιδε την ανεργία σε έλλειψη πραγματικής διάθεσης του εργαζόμενου να βρει δουλειά . Ουσιαστικά ενοχοποιείται το θύμα γιατί δεν έκανε αρκετά χιλιόμετρα με το ποδήλατο ή δεν έγραψε στο ίντερνετ όσες ώρες χρειάζονταν για να βρει δουλειά. Ο άνεργος είναι λοιπόν λίγο τεμπέλης, ανεπρόκοπος και αναμφίβολα φταίχτης.
Δεν εξηγούν ωστόσο οι κατά καιρούς Τέμπιτ, τι θα γίνει αν όλοι οι άνεργοι ψάξουν όσο πρέπει και ακόμη περισσότερο να βρουν δουλειά, θα βρουν;
Αφού οι θέσεις εργασίας είναι λιγότερες από τους άνεργους (γι αυτό υπάρχει ανεργία) πώς θα βρουν δουλειά όλοι οι «φιλότιμοι» άνεργοι;
Φυσικά, με τον ίδιο τρόπο που φταίνε οι άνεργοι για την ανεργία, φταίνε οι εκπαιδευτικοί για την Παιδεία, οι οδηγοί για το κυκλοφοριακό, οι γιατροί για την Υγεία και οι δημόσιοι υπάλληλοι για όλα. Μόνο οι Κυρανάκηδες και οι Μητσοτάκηδες δε φταίνε γιατί είναι τα καλύτερα βιογραφικά της χώρας.
Απέναντι σε κάθε σοβαρό πρόβλημα που δημιουργούν οι σκληρές νεοφιλελεύθερες επιλογές σε μια ζούγκλα της πολιτικής, εφευρίσκεται πάντα ένα εύηχο ιδεώδες και μια αόριστη καλή προαίρεση τα οποίο εμφανίζεται να αποτελεί τη λύση.
Δείτε τις πρόσφατες επικλήσεις του πρωθυπουργού στο φιλότιμο που θα μας σώσει από τον κορονοϊό. Τα παιδιά στοιβάζονται σε μια αίθουσα διδασκαλίας, τα σύνορα άνοιξαν για να εισάγουμε τον ιό, μέτρα δεν παίρνονται για να θωρακιστεί το ΕΣΥ, η οικονομία καταρρέει, αλλά το φιλότιμο προτάσσεται ως φάρμακο.
Οι κοινοτοπίες και τα ευχολόγια, επιστρατεύονται για να αποφευχθούν οι ευθύνες, αλλά κυρίως για να ενοχοποιήσει ο θύτης, το θύμα. Το «όποιος θέλει δουλειά βρίσκει» που αναπαράγεται συνεχώς για να δείξει πως η ανεργία είναι μια υπόθεση τεμπελιάς, δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Είναι απλώς μια λειτουργία κοινωνικού αυτοματισμού που επιχειρεί να αποδώσει σε κοινωνικές ομάδες ευθύνες για όσα συμβαίνουν, με συμμάχους άλλα κομμάτια της κοινωνίας.
Φυσικά, οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές τέτοιων θεωριών, είναι τα βαριά βιογραφικά σαν του Κυρανάκη.
ΥΓ Να μην ξεχνάμε πως και το καλύτερο βιογραφικό της χώρας, δεν έμεινε άνεργος γιατί μπήκε σε Τράπεζα του Δημοσίου. Λέτε να έτρεξε πολύ με το ποδήλατο;
Άρθρο στο koutipandoras.gr
