My Twitter Feed

16 Ιανουαρίου, 2021

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Ξανά στη μαύρη πρώτη θέση! -

Παρασκευή, 15 Ιανουαρίου, 2021

Τα είπαν για έργα υποδομών -

Παρασκευή, 15 Ιανουαρίου, 2021

Κιλκίς: Ετοιμότητα για τον “Λέανδρο” -

Παρασκευή, 15 Ιανουαρίου, 2021

Ξανά στις πρώτες θέσεις το Κιλκίς -

Παρασκευή, 15 Ιανουαρίου, 2021

Έτοιμοι για ακραία καιρικά φαινόμενα -

Παρασκευή, 15 Ιανουαρίου, 2021

“Όχι στη μονάδα του Μυτιληναίου” -

Πέμπτη, 14 Ιανουαρίου, 2021

Μονάδα επεξεργασίας αποβλήτων -

Πέμπτη, 14 Ιανουαρίου, 2021

Πρώτοι σε θνησιμότητα το 2020! -

Πέμπτη, 14 Ιανουαρίου, 2021

Κυβερνητικός τυχοδιωκτισμός…

…και εθνική στρατηγική.

Του Γιώργου Φλωρίδη.


Είναι πράγματι ευκαιρία και, κυρίως, ανάγκη στα πλαίσια μιας ευρύτερης εθνικής στρατηγικής, να λυθεί το πρόβλημα με τα Σκόπια. Υπάρχουν από καιρό άλλες επείγουσες εθνικές προτεραιότητες. Εμφανίζονται και πάλι άμεσοι κίνδυνοι εξ Ανατολών και καλό θα ήταν να έκλειναν ανοιχτά μέτωπα με προωθητικούς, εθνικά επωφελείς συμβιβασμούς. Συμβιβασμούς οι οποίοι θα περιλαμβάνουν ρητές, Πολιτειακού επιπέδου, διασφαλίσεις ότι δεν θα γίνουν εργαλεία αλυτρωτικών διεκδικήσεων σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων.

Όμως, εδώ ακριβώς εντοπίζεται το μείζον θέμα της πολιτικής διαχείρισης του προβλήματος από την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα. Η συζήτηση και οι ενέργειες για την λύση του εθνικού προβλήματος, εκφράζουν, με ανάγλυφο τρόπο, τις διαχρονικές παθογένειες άσκησης της ελληνικής εθνικής στρατηγικής: κομματική ιδιοτέλεια, ιδεολογικοποίηση των διαφορών και αφόρητη προχειρότητα.

Η σημερινή κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, διεκδικεί τον τίτλο του  αυθεντικότερου εκπροσώπου, αυτής της εθνικής κακοδαιμονίας.

Πρώτον, σχεδίασε την επίλυση του ζητήματος συνδυάζοντάς την με την αναδιάταξη και ανατροπή του πολιτικού σκηνικού προς ίδιον όφελος. Οι στόχοι πολλαπλοί: αποσταθεροποίηση και διάσπαση της ΝΔ με τη δημιουργία εθνικιστικού-μακεδονικού κόμματος, σύγχυση και προσεταιρισμός του Κινήματος Αλλαγής, που εμφανίζει ήδη, διαλυτικού χαρακτήρα, αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις στο εσωτερικό του, με ταυτόχρονη αποστασιοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ από τους ΑΝΕΛ.

Είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να κερδίσει και πάλι την εξουσία, αντικαθιστώντας το ακροδεξιό πολιτικό του σύμμαχο με τον κεντροαριστερό, επενδύοντας στο σχέδιο, της μελλοντικής μεγάλης κεντροαριστερής διακυβέρνησης, το οποίο ήδη υπηρετούν πολλοί.

Πρόκειται για την αποθέωση της τυχοδιωκτικής επιδίωξης κομματικού οφέλους –μιας επιδίωξης που έχει στην αφετηρία της τη διάσπαση της  εθνικής συνοχής, της τόσο αναγκαίας για την επίλυση του εθνικού θέματος. Αυτή την εθνική ανάγκη, υπονόμευσε συστηματικά ο κ. Τσίπρας με τους τυχοδιωκτισμούς του.

Δεύτερον, η τακτική των πολιτικών συνεταίρων Τσίπρα-Καμμένου, ανέδειξε και πάλι τα γνωστά και συγχυτικά ιδεολογήματα περί δεξιάς και αριστερής, εθνικιστικής και ενδοτικής πολιτικής. Τείνει να επικρατήσει μια  ατζέντα τελείως αποπροσανατολιστική και, κυρίως, διαιρετική. Σ’ αυτήν πρωτοστατούν οι ρηχοί εκσυγχρονιστές που προσέτρεξαν να πάρουν θέση, χωρίς να αντιλαμβάνονται τι τελικά υπηρετούν και σε ποια πολιτική παγίδα έπεσαν, η εθνομηδενιστική ριζοσπαστική αριστερά, αλλά και ο κάθε ανόητος λεβεντόμαγκας που καταγγέλλει κάθε τόσο εθνικές προδοσίες.

Συνοδευτικά των παραπάνω είναι η απουσία στρατηγικής ανάλυσης και επεξεργασίας των θεμάτων και, κυρίως, η ανυπαρξία ενημέρωσης και προετοιμασίας της κοινωνίας για να στηρίξει τέτοιου βάρους προσπάθειες.

Και εδώ ακριβώς μας προέκυψαν τα συλλαλητήρια.

Αν θέλουμε να «διαβάσουμε» καλύτερα το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, θα διαπιστώσουμε ότι το πολιτικό αποτέλεσμα που παρήγαγε  δεν είναι, απλώς, η διατύπωση μιας μαξιμαλιστικής εθνικής  θέσης: ότι δηλαδή δεν θέλει ονοματολογικά  τον όρο Μακεδονία, ενώ το σύνολο, σχεδόν, του επίσημου πολιτικού συστήματος μιλάει για συμβιβασμό, με γεωγραφικό ή χρονικό προσδιορισμό.

Το πρόβλημα που αναδείχθηκε είναι βαθύτερο και αγγίζει τον πυρήνα του πολιτικού συστήματος. Η κοινωνία σε μεγάλο βαθμό αυτονομείται και εκφράζει την βαθιά της δυσπιστία για τη διαχείριση των μεγάλων εθνικών ζητημάτων από κομματικές ηγεσίες που είναι κατώτερες των περιστάσεων. Στα πλαίσια μιας εθνικής κατάθλιψης και εξελισσόμενης φτωχοποίησης, ξεσπά και αντιδρά.  Νοιώθει τις ηγεσίες, υπεύθυνες για τις οικονομικές καταρρεύσεις και φοβάται ότι επέρχονται νέες εθνικές ήττες. Βίωσε, άλλωστε, πριν λίγο καιρό, στο εθνικό υποσυνείδητο την σκαιά συμπεριφορά Ερντογάν, αλλά και θυμώνει με τους κλιμακούμενους αλβανικούς λεονταρισμούς. Όλα αυτά,  την στιγμή, που κάθε κόμμα και, ιδιαιτέρως, τα δύο κόμματα ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ που συναπαρτίζουν τη σημερινή κυβέρνηση, αντιμετωπίζουν το «Μακεδονικό» ως το εργαλείο για αλλότριες  επιδιώξεις.

Η πλειοψηφία των αντιδρώντων, είτε πήραν μέρος στο συλλαλητήριο είτε όχι, δεν έχει καμία σχέση με τα διάφορα γραφικά και περιθωριακά άκρα που συμμετείχαν σε αυτό. Ο κόσμος που βρέθηκε εκεί, προέρχονταν από όλες τις κοινωνικές και ηλικιακές κατηγορίες. Βρέθηκαν μαζί, για πρώτη φορά μετά το διχαστικό δημοψήφισμα του 2015, άνθρωποι που είχαν ψηφίσει είτε ΝΑΙ είτε ΟΧΙ, σε μια υπερβατική σύνθεση και προέρχονταν από όλο σχεδόν το φάσμα της σημερινής πολιτικής και κομματικής γεωγραφίας.

Με αφορμή, λοιπόν, την ανακυκλούμενη  εθνική διαχειριστική ανεπάρκεια, που κορυφώθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, ξαναμπαίνει  στην ατζέντα του ελληνισμού η συγκρότηση μιας σταθερής εθνικής στρατηγικής.

Το θέμα δεν είναι φιλολογικό, ούτε καν δεοντολογικό. Είναι επιτακτικά δραματικό. Η «παρασιτική οικονομική κατάρρευση» της χώρας επήλθε. Είναι ώρα να αναρωτηθούμε εάν επαπειλείται και μια εθνική κατάρρευση μέσω ενός νέου εθνικού ακρωτηριασμού.

Κάποιοι, λίγοι, το διατύπωσαν προφητικά μερικά χρόνια πριν, αλλά   κανείς δεν άκουγε. Σήμερα είναι αρκετοί σήμερα που το σιγοψιθυρίζουν,  αλλά δεν θέλουν να το σκέφτονται και το απωθούν. Η ιστορία, όμως, είναι αμείλικτη, ακόμα και με αυτούς που την έχουν τιμήσει κατ’ επανάληψη.

Ο κίνδυνος και οι φορείς του είναι ορατοί και καθημερινοί.

Τώρα  είναι η ευκαιρία, εξαιτίας της «παρασιτικής κατάρρευσης» της χώρας, να επανασχεδιάσουμε εκ θεμελίων την εθνική μας προοπτική: με στέρεο θεμέλιο την παραγωγική ανάπτυξη, να ξανακτίσουμε την εθνική αξιοπρέπεια, να ισχυροποιήσουμε την εθνική ασφάλεια και να δημιουργήσουμε μια νέα κοινωνία συνοχής και δικαιοσύνης. Αυτά είναι και τα βασικά ζητούμενα για τους Έλληνες σήμερα.

Το κλειδί για την κατάστρωση ενός τέτοιου σχεδίου είναι η σοβαρή πολιτική ηγεσία και ένα ώριμο εθνικά πολιτικό σύστημα, που θα κάνει τα παραπάνω πράξη. Όμως, αυτά τα στοιχεία απουσιάζουν. Και όσο απουσιάζουν, ο μεγάλος κίνδυνος μιας δεύτερης κατάρρευσης, πιο επώδυνης και τραυματικής είναι μπροστά μας.

Άρθρο στον ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ

Σχολιάστε