Κυβερνητικές απαγορεύσεις
Του Γιώργου Σταματόπουλου.
Θαυμάσαμε φαντάζομαι όλοι το σφρίγος και την αποφασιστικότητα που επέδειξαν φωστήρες τινές του κυβερνητικού συνονθυλεύματος απέναντι στους δημοσιογράφους που επρόκειτο να καλύψουν στην Ειδομένη την «επιχείρηση» μεταγωγής των προσφύγων στην Αθήνα.
Ας μην περάσει στα ψιλά το γεγονός, όσο και αν ενοχλεί την ιδεολογία μας, που απαγορεύει την ωμή καταστολή (η αριστερή ιδεολογία μας…) και την απαγόρευση της ελευθερίας των δημοσιογράφων να κάνουν τη δουλειά τους.
Χαιρόμαστε για την τακτική της εφαρμογής απαγορευτικών μέτρων; Πώς, αλήθεια, νιώθουμε όσοι προπαγανδίζουμε την ελευθερία έκφρασης και την ελευθερία διακίνησης των ιδεών και των πληροφοριών;
Νομίζω έχουμε μπλέξει άσχημα με τους νεοκυβερνώντες, αριστεροδέξιους. Πιο πολύ έχουμε μπλέξει με τη συνείδησή μας και τις αριστερές (κάποτε…) ευαισθησίες μας.
Οταν μια κυβέρνηση κατρακυλάει σε τέτοιες μεθόδους (πώς τις αποκαλούσαμε κάποτε· ολοκληρωτικές μήπως;) θα πρέπει ν’ ανησυχήσουμε σοβαρά. Εάν περάσει απαρατήρητο ή ασχολίαστο, ποιος ξέρει τι μέρες θα επακολουθήσουν. Το ειρωνικό, δε, είναι ότι καταγγέλλουν τις κυβερνητικές απαράδεκτες μεθόδους οι πρώην κυβερνώντες που είχαν διαπρέψει στο είδος.
Ηθελα να ‘ξερα πώς δικαιολογούν τέτοιες επιχειρήσεις των δυνάμεων κρατικής καταστολής όσοι συντρέχουν τη γενικότερη επιχείρηση της κυβέρνησης να διοικήσει τη χώρα. Αλλά δεν μπορούν να υπάρξουν δικαιολογίες, οπότε η μόνη λύση (λύση!) είναι η αποσιώπηση, το ποιείσθαι την νήσσαν… Ναι, αλλά η πραγματικότητα βοά, προκαλώντας ανατριχίλες και φόβους.
Δεν κρύβεται η πραγματικότητα όσο κι αν προσπαθήσουν τα κυβερνητικά τζιμάνια· ακόμη κι αν διαστρεβλώνεται, παραποιείται ή υποτιμάται, δεν αλλοιώνεται εντούτοις· πάντα κάποιος ανυπάκουος (και ελεύθερος) θα την εντοπίσει και θα την παρουσιάσει γυμνή.
Αυτή τη γύμνια τρέμει η κάθε εξουσία διότι την εξαναγκάζει να καθρεφτιστεί και να δει πόσο γυμνή είναι η ίδια παρά τα ψεύδη και τις μπαλάσκες με τα οποία είναι ενδεδυμένη.
Λέγαμε κάποτε (οι πιο ελαφρόμυαλοι βεβαίως) ότι μια αριστερή κυβέρνηση δεν θα έχει χρείαν αστυνομικών δυνάμεων, ότι ο αστυνόμος θα έπινε καφέ με τον πολίτη και θα μεριμνούσε για την εξάλειψη της εγκληματικότητας και τη διατήρηση ενός ειρηνόφιλου συνειδητού των κατοίκων· δεν θα υπήρχε αστυνόμευση αλλά συνεργασία, σύμπλευση.
Αλλά έτσι είναι οι ελαφρόμυαλοι: αθώοι, οραματιστές, αγνοί ιδεολόγοι, γραφικούληδες και συμπαθητικοί (προ πάντων). Τώρα βέβαια άλλα φρονούν. Πού πάτε, ρε ελαφρόμυαλοι, χωρίς να ρωτήσετε την εξουσία, χωρίς να μυηθείτε στον παντοκράτορα ρεαλισμό; Πού πάτε, ανόητα αρνιά, μες στους λύκους;
Τώρα βέβαια άλλα φρονούν.
Δώστε -λένε εκνευριστικά- μια ευκαιρία στα παιδιά (sic) να κυβερνήσουν· τι περιμένετε σε δύο μόνο μήνες, θαύματα; Μη σκοτώνετε την ελπίδα. Ελεος. Ποιος δολοφονεί την ελπίδα; Οι ελαφρόμυαλοι ή οι εξουσιαστές (παντός είδους και καιρού εξουσιαστές); Ελάτε, τώρα, ξέρουμε τι σημαίνει η έκφραση εξουσιαστές παντός καιρού… και στον φαινομενικό και στον εσωτερικό (μας) κόσμο.
Οταν μια κυβέρνηση φιμώνει τον Τύπο, όχι μόνο παραπαίει· είναι επικίνδυνη, πολύ επικίνδυνη εάν θέλουμε να είμαστε σαφείς. Περαιτέρω όταν «επιτρέπει» στην αστυνομία να δίνει τη δική της εκδοχή των γεγονότων, με δικές της φωτογραφίες, να κατασκευάζει δηλαδή την πραγματικότητα, τότε τι; Τι κρίμα για την Αριστερά.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
