ΚΕΝΤΡΟ-αριστερά ή…
…κέντρο-ΑΡΙΣΤΕΡΑ;
Του Τάσου Παππά.
Γιατί αυτός ο χαμός με τη ΔΗΜΑΡ; Γιατί προκαλεί τόσο ενδιαφέρον ένα κόμμα που δεν παίζει κεντρικό ρόλο στην πολιτική σκηνή και γιατί είναι τόσο μεγάλη η αγωνία των συστημικών κύκλων για την πορεία που θα πάρει; Θυμίζουμε ότι η ΔΗΜΑΡ αποθεώθηκε ως υπεύθυνη Αριστερά όταν ενεπλάκη σε κυβερνητικές ευθύνες παρέα με τη Δεξιά του κ. Σαμαρά και το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου, ενώ δαιμονοποιήθηκε όταν αποφάσισε η ηγεσία της να αποχωρήσει από το τρικομματικό μπλοκ εξουσίας. Από τη μια μέρα στην άλλη η «σοβαρή Αριστερά» έγινε «αλλοπρόσαλλη Αριστερά» και ο πρόεδρός της από κρίσιμος παράγοντας για την πολιτική σταθερότητα πέρασε στην κατηγορία των «λαϊκιστών». Η συντριβή στις ευρωεκλογές άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Η εσωκομματική αντιπολίτευση, που είχε διαφωνήσει και με την έξοδο της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση και με την επιλογή της μη συμμετοχής στις διεργασίες για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς και, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, δεν έδωσε με μεγάλο ενθουσιασμό ούτε τη μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών ούτε τη μάχη της ευρωκάλπης, αισθάνεται δικαιωμένη.
Η επαμφοτερίζουσα γραμμή της ηγεσίας σ’ ό,τι αφορά τον προσανατολισμό του κόμματος ηττήθηκε κατά κράτος. Κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα μπορούσε να σταθεί. Ωστόσο, επειδή δεν υπάρχει αξιόπιστη εναλλακτική λύση, θα παραμείνει στα πράγματα. Από την ιστορία αυτή η ΔΗΜΑΡ δεν θα βγει χωρίς απώλειες. Είναι λογικό. Οι πανωλεθρίες ενισχύουν τις φυγόκεντρες τάσεις. Οσοι μείνουν στις τάξεις του κόμματος θα κληθούν να αναμετρηθούν με το μείζον ερώτημα: Η παράταξη που έχουν στο μυαλό τους θα είναι ΚΕΝΤΡΟ-αριστερά ή κέντρο-ΑΡΙΣΤΕΡΑ; Θα είναι ανοιχτή σε συνεργασία με τη συντηρητική παράταξη και στο κυβερνητικό επίπεδο ή θα προετοιμάσει το έδαφος για μια προγραμματική συμφωνία με τη ριζοσπαστική Αριστερά; Τα πράγματα είναι ακόμη ασαφή. Ο Φ. Κουβέλης και η πλειοψηφία των στελεχών φαίνεται να κλίνουν προς τη δεύτερη εκδοχή, δηλαδή τη συνεννόηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, την οποία πάντως οι αντίπαλοί τους δεν απορρίπτουν προκαταβολικώς, αλλά θέτουν ως προϋπόθεση τη συγκρότηση μιας συμπαγούς Κεντροαριστεράς με τη συμμετοχή και της Ελιάς και του Ποταμιού.
Το εντυπωσιακό είναι ότι ανάλογες συζητήσεις είναι σε εξέλιξη και στο ΠΑΣΟΚ. Και εδώ υπάρχουν στελέχη που υποστηρίζουν ότι το κόμμα τους πρέπει να αναθεωρήσει τη στάση του απέναντι στη Δεξιά και ν’ αρχίσει να επεξεργάζεται μια στρατηγική συνεργασίας που δεν θα αποκλείει τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είναι πια, και με τη βούλα του εκλογικού σώματος, η δεσπόζουσα συνιστώσα στην περιοχή της προοδευτικής παράταξης. Μάλλον αποτελούν υπολογίσιμη δύναμη στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, αν κρίνουμε από την ξαφνική στροφή της ηγεσίας του, στο ρητορικό πεδίο. Οι ακρότητες του αρχηγού και των στενών συνεργατών του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συνιστά απειλή για τη δημοκρατική ομαλότητα και την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας έχουν «αναχωρήσει» από την ατζέντα της ηγεσίας. Το ερώτημα είναι αν θα «αναχωρήσουν» και οι επιλογές που μετέτρεψαν το ΠΑΣΟΚ σε δεκανίκι της Δεξιάς.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
