Κακές συνήθειες
Του Πέτρου Κατσάκου.
Και τώρα που έφυγαν οι τουρίστες και μείναμε πάλι μεταξύ μας ήρθε ο καιρός να επιστρέψουμε στις συνήθειές μας και στα συνήθη περιοριστικά μέτρα που έπονται πλέον της καλοκαιρινής περιόδου. Να κλείσουμε τη μουσική, να κλειστούμε σπίτι, να ζήσουμε τέλος πάντων όπως συνηθίσαμε να ζούμε τα δύο τελευταία χρόνια. Γιατί εκεί καταλήξαμε. Να μας γίνουν τα περιοριστικά μέτρα προβλέψιμα, αναμενόμενα και αναπόφευκτα. Να μας γίνουν συνήθεια.
Ξεκίνησαν ήδη από τη βόρεια Ελλάδα και σιγά – σιγά θα εξαπλωθούν και στην υπόλοιπη χώρα. Όπως εξαπλώνεται και ο ιός. Τον οποίο και αυτόν τον συνηθίσαμε. Γιατί είμαστε ζώα κι εμείς της συνήθειας και, όπως τόσα και τόσα, τώρα συνηθίσαμε τα lockdown, τις καραντίνες και τα περιοριστικά μέτρα, καθώς μας έπεισαν να τα θεωρούμε αναγκαία και αναπόφευκτα αφού δεχτήκαμε να αναλάβουμε -μέσω της ατομικής μας ευθύνης του καθενός ξεχωριστά- να πληρώσουμε αδιαμαρτύρητα το συνολικό τίμημα της εθνικής αποτυχίας.
Βγαίνουν οι υπουργοί στα κανάλια και ανακοινώνουν απαγορεύσεις και περιοριστικά μέτρα κι εμείς, αντί να τους ρωτάμε “γιατί”, περιοριζόμαστε στο να χαμογελάμε πικρόχολα, να λέμε “στο ’λεγα πως θα μας ξανακλείσουν μέσα” και μετά να κλείνουμε την τηλεόραση και καληνύχτα.
Είναι κακιά συνήθεια όμως αυτή η συνήθεια. Και γίνεται ακόμα πιο κακιά όσο παραμένει βουβή. Όσο δεν βάζουμε ερωτήματα και δεν ζητάμε απαντήσεις. Όσο δεχόμαστε πως όλα πάνε κατά διαόλου επειδή φταις εσύ, φταίω εγώ, φταίει ο διπλανός μας. Είναι βολική αυτή η διασπορά της ευθύνης ώστε κάποιοι να βγαίνουν τελικά λάδι από όλη αυτή την τραγωδία. Κι αν τα έχει καταφέρει τελικά σε κάτι καλά ετούτη η κυβέρνηση, είναι ακριβώς αυτό.
Μας τη μοίρασαν ομολογουμένως αριστοτεχνικά την ευθύνη και, αφού εμείς την αναλάβαμε, όλα τα υπόλοιπα ήταν εύκολο να μπουν στο μαγκανοπήγαδο της συνήθειας. Εδώ συνηθίσαμε πλέον τον θάνατο και μας έγινε καθημερινή συνήθεια ο αριθμός των νεκρών. Την απαγόρευση κυκλοφορίας, που στο κάτω – κάτω μας την επιβάλλουν για το καλό μας, δεν θα συνηθίζαμε; Μέχρι να συνηθίσουμε και τα δημόσια νοσοκομεία χωρίς γιατρούς, τα δημόσια σχολεία χωρίς δασκάλους, τους εργαζόμενους χωρίς οκτάωρο και τους συνταξιούχους με ψίχουλα. Γιατί στο κάτω – κάτω είναι πολύ κακή συνήθεια να τα περιμένουμε όλα από το κράτος. Και κάτι τέτοιες συνήθειες καλό είναι να κοπούν.
Άρθρο στην ΑΥΓΗ
