Ιδού τι έγινε και τι όχι στο ΓΝΚ
*Συγκλονιστική μαρτυρία αναισθησιολόγου για το Νοσοκομείο Κιλκίς, στη “Καθημερινή”.
Με τίτλους όπως «η κλινική COVID που είχε διαμορφωθεί γέμισε σε μία νύχτα» και «κερδίσαμε χρόνο, αλλά δεν κάναμε όσα θα έπρεπε να γίνουν», η αναισθησιολόγος του Νοσοκομείου Κιλκίς, Μαρία Γεωργίου, παραθέτει στην εφημερίδα Καθημερινή μαρτυρίες από περσινή -σαν τη τρέχουσα- φονική περίοδο της πανδημίας, που συγκλονίζουν!
Διαβάστε το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ, που υπογράφει η Δώρα Αντωνίου:
«Δεν τους δίνεις ευκαιρία. Ή τους δίνεις από την αρχή μειωμένη ευκαιρία». Η γιατρός, αναισθησιολόγος στο νοσοκομείο του Κιλκίς, κ. Μαρία Γεωργίου, αντιμετώπισε τα διαδοχικά κύματα της πανδημίας, με πιο δύσκολο εκείνο του Νοεμβρίου – Δεκεμβρίου του 2020, σε ένα νοσοκομείο που δεν έχει καν Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Και με τις φράσεις αυτές μιλάει για τα βαριά περιστατικά COVID που έφτασαν για νοσηλεία στο νοσοκομείο.
Το πρώτο κύμα της πανδημίας πέρασε για το νοσοκομείο του Κιλκίς χωρίς καμία επιβάρυνση. «Διασωληνώσαμε έναν ασθενή, άνω των 80 ετών, ο οποίος πήγε καλά, θεραπεύτηκε», αναφέρει, εξηγώντας ότι ο συγκεκριμένος ασθενής είχε την τύχη να πέσει πάνω του όλο το προσωπικό του νοσοκομείου. Στο μεγάλο κύμα του Νοεμβρίου του 2020, όμως, η κατάσταση εξελίχθηκε πολύ διαφορετικά. «Η κλινική COVID που είχε διαμορφωθεί ενόψει του νέου κύματος γέμισε σε μία νύχτα. Ανοιξε δεύτερη, μεγάλη κλινική, που γέμισε σε τέσσερις ημέρες με περίπου 40 ασθενείς». Εξαιτίας των ελλείψεων σε υλικά και της απουσίας ενημέρωσης νόσησαν πολλοί υγειονομικοί. «Σε διασωλήνωση εκείνες τις μέρες, μέσα στη γεμάτη κλινική με βάρδια δύο νοσηλεύτριες, σηκώθηκε από το κρεβάτι της για να βοηθήσει νοσηλεύτρια που νοσούσε, σέρνοντας τον ορό», αφηγείται η κ. Γεωργίου.
Σε εκείνο το κύμα της πανδημίας το νοσοκομείο δεν είχε ακόμα εξοπλιστεί με συσκευές παροχής οξυγόνου high flow. «Οι ασθενείς διασωληνώνονταν σε απλές κλίνες με τέσσερα αναπνευστηράκια που υπό κανονικές συνθήκες είναι για υποστηρικτική διασωλήνωση μέχρι τη διακομιδή κάποιου έκτακτου περιστατικού σε άλλο νοσοκομείο. Σε αυτά τα αναπνευστηράκια διασωληνώθηκαν ασθενείς για ώρες, συχνά και για ολόκληρη ημέρα, μέχρι να μεταφερθούν σε μονάδα εντατικής. Εξαιτίας της αυξημένης ανάγκης για λήψη οξυγόνου δεν επαρκούσε η παροχή οξυγόνου στα ασθενοφόρα για μεταφορά στη Θεσσαλονίκη. Αναγκαστικά έπρεπε να κάνουμε διασωληνώσεις εδώ, σε περιστατικά που έφταναν στο νοσοκομείο ήδη σε βαριά κατάσταση».
Στο νοσοκομείο έφταναν δωρεές συσκευών από ιδιώτες και από φορείς της περιοχής χωρίς προηγουμένως να υπάρχει συνεννόηση για το τι μηχανήματα χρειάζονται, με αποτέλεσμα να γίνονται δωρεές μηχανημάτων που δεν μπορούσαν να αξιοποιηθούν. Οταν μεταφέρθηκε ως ασθενής ένας αναισθησιολόγος του Κιλκίς στο ΑΧΕΠΑ και συνδέθηκε σε μηχάνημα high flow, ενημέρωσε τους συναδέλφους του ότι αυτό ήταν που χρειάζονταν. Τότε άρχισαν να υποβάλλουν έγγραφα αιτήματα για μηχανήματα high flow, τα οποία και έφτασαν, τελικά, στο νοσοκομείο από δωρεές.
Πέραν των ελλείψεων σε υλικά και υποδομές, μεγάλη δυσκολία προέκυψε και από τις ελλείψεις σε προσωπικό. Στα Γιαννιτσά, όπου λειτουργεί ΜΕΘ και εργάστηκε η κ. Γεωργίου, οι κλίνες διπλασιάστηκαν για τις ανάγκες αντιμετώπισης της πανδημίας και έφθασαν τις 12, όμως «με το ίδιο προσωπικό», με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
«Στην αρχή της πανδημίας εφαρμόστηκε αυστηρό lockdown και ο κ. Τσιόδρας επαναλάμβανε πόσο σημαντικό ήταν να κερδίσουμε χρόνο. Τον κερδίσαμε, αλλά δεν κάναμε όσα θα έπρεπε να γίνουν», καταλήγει η κ. Γεωργίου.
