My Twitter Feed

28 Ιανουαρίου, 2021

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Aντικατάσταση δικτύων ύδρευσης -

Τετάρτη, 27 Ιανουαρίου, 2021

Πρώτα αστυνομία, μετά σχολεία -

Τετάρτη, 27 Ιανουαρίου, 2021

Διόδια: Κατατέθηκαν ασφαλιστικά -

Τρίτη, 26 Ιανουαρίου, 2021

Αύξηση κρουσμάτων – 5 σε Κιλκίς -

Τρίτη, 26 Ιανουαρίου, 2021

Συνεχίζουμε να πηγαίνουμε καλά -

Τρίτη, 26 Ιανουαρίου, 2021

Kαταγγελία απολύσεων σε ALUMIL -

Τρίτη, 26 Ιανουαρίου, 2021

“Το Κιλκίς, χαβούζα της χώρας”! -

Τρίτη, 26 Ιανουαρίου, 2021

Αναφορά Φραγγίδη για Εσπερινό -

Δευτέρα, 25 Ιανουαρίου, 2021

Ιδιωτικοποίηση διά πάσαν νόσον

Του Γιάννη Α. Μυλόπουλου *


«Οι κρατικές επιχειρήσεις που διαχειρίζονται το νερό έχουν αποτύχει» δήλωσε ο πρόεδρος της Ν.Δ. Κυριάκος Μητσοτάκης, υποστηρίζοντας την ανάγκη ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ. Μόνο που δεν εξήγησε σε ποιον… πλανήτη συμβαίνει αυτό, καθώς η διεθνής εμπειρία τον διαψεύδει απολύτως και κατηγορηματικά.

Τη δεκαετία του 1990, τότε που η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας μοίραζε αφειδώς υποσχέσεις για το πολυδιαφημισμένο προσδοκώμενο success story του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου -σύμφωνα με το οποίο το άνοιγμα των αγορών και η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, αγαθών και εργατικών χεριών θα έδινε νέες ευκαιρίες για δουλειά σε εκατομμύρια φτωχούς και θα οδηγούσε σε παραδείσους ανάπτυξης μέχρι και τους αδύναμους κρίκους της παγκόσμιας οικονομικής αλυσίδας-, κυριάρχησε η αντίληψη ότι οι ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων αγαθών και των δημόσιων υπηρεσιών θα καταπολεμούσαν την κακοδιαχείριση, θα βελτίωναν τις υπηρεσίες που απολαμβάνουν οι πολίτες και θα μείωναν σημαντικά τις τιμές των αγαθών και των υπηρεσιών.

Τα πράγματα βέβαια δεν εξελίχθηκαν ακριβώς όπως τα υποσχέθηκαν οι προφήτες της παγκοσμιοποίησης, καθώς κατά τη διάρκεια των δεκαετιών που μεσολάβησαν οι ανισότητες ενισχύθηκαν σε βαθμό που σήμερα μια μικρή ολιγαρχία, ίση με το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, να έχει συγκεντρώσει στα χέρια της περίπου τον μισό παγκόσμιο πλούτο. Την ίδια ώρα, η συντριπτική πλειονότητα του 90% του πληθυσμού της γης έχει καταδικαστεί στη φτώχεια, καθώς έχει απομείνει ένα ελάχιστο 13% του παγκόσμιου πλούτου προκειμένου να επιβιώσει και να αναπτυχθεί.

Η οικονομική κρίση που έπληξε κατά τεκμήριο τις φτωχότερες χώρες, η έκρηξη της ανεργίας και η υπερσυγκέντρωση του πλούτου σε μια μικρή ελίτ διαψεύδουν σήμερα τις υποσχέσεις του νεοφιλελεύθερου μοντέλου ανάπτυξης.

Αντίστοιχη, αν όχι και πιο τρανταχτή, διάψευση των υποσχέσεων και των προσδοκιών συνέβη και στον τομέα της ιδιωτικοποίησης του νερού της ύδρευσης. Πράγματι, περισσότερες από 120 πόλεις στον κόσμο, μεταξύ των οποίων το Βερολίνο και το Παρίσι, που είχαν ιδιωτικοποιήσει τις δομές ύδρευσης από τα πρώτα ακόμη χρόνια της νεοφιλελεύθερης αισιοδοξίας, παραδέχονται τα τελευταία χρόνια το λάθος τους και επαναφέρουν σε δημόσιο έλεγχο το νερό της ύδρευσης, καθώς διαπίστωσαν ότι η ιδιωτικοποίηση συνοδεύτηκε από κατακόρυφη αύξηση της τιμής του νερού, που έφτασε μέχρι 50%, καθώς και από αντίστοιχη επιδείνωση των υπηρεσιών προς τον πολίτη.

Η διεθνής τάση επιστροφής σε δομές δημόσιου χαρακτήρα για το νερό της ύδρευσης καταγράφεται και τεκμηριώνεται απολύτως, καθώς, ενώ το 2001 ελεγχόταν από ιδιωτικές επιχειρήσεις το 71% της παγκόσμιας αγοράς νερού, σήμερα το ποσοστό αυτό έχει δραστικά μειωθεί, φτάνοντας μετά βίας στο 31%.

Η διεθνής εμπειρία δηλαδή διδάσκει ότι στην περίπτωση του νερού της ύδρευσης οι ιδιωτικές εταιρείες δεν προχώρησαν στις επενδύσεις που χρειάζονταν για να εκσυγχρονιστούν τα δίκτυα ύδρευσης, προφανώς λόγω του ιδιαίτερα αυξημένου κόστους των τεχνικών έργων υδατοπρομήθειας, επεξεργασίας, μεταφοράς και διανομής του νερού, καθώς και εκείνου του ελέγχου των διαρροών. Την ίδια ώρα, οι ιδιώτες αύξησαν τα τιμολόγια του νερού, προκειμένου να εξασφαλίσουν ή και να αυξήσουν τα κέρδη τους.

Το παράδειγμα της πόλης του Παρισιού είναι πολύ χαρακτηριστικό. Το 2008 αποφασίστηκε να διακοπεί η σύμβαση με τις δύο γαλλικές ιδιωτικές εταιρείες-κολοσσούς, που είναι οι ίδιες με αυτές που διεκδικούν και σήμερα να εξαγοράσουν τις ελληνικές εταιρείες ύδρευσης, αναθέτοντας την ευθύνη στον Δήμο του Παρισιού. Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής απόφασης ήταν η εξοικονόμηση 35 εκατομμυρίων ευρώ τον χρόνο και η μείωση, αντίστοιχα, των τιμολογίων του νερού κατά 8%.

Ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι και το παράδειγμα της Μ. Βρετανίας, όπου στις υπό ιδιωτικό έλεγχο εταιρείες ύδρευσης της Αγγλίας οι διαρροές στα δίκτυα ανέρχονται στο 30% – 40%, την ώρα που στις υπό δημόσιο έλεγχο εταιρείες ύδρευσης της Σκοτίας, οι οποίες προφανώς προχώρησαν σε επενδύσεις τηλεμετρίας και τηλεπαρακολούθησης για τον έλεγχο και τον περιορισμό των διαρροών, αυτές δεν ξεπερνούν το 8%.

«Αν είχε ιδιωτικοποιηθεί η ΕΥΑΘ δεν θα είχαμε την πενθήμερη διακοπή νερού στη Θεσσαλονίκη», υποστήριξε, χωρίς φυσικά να μπορεί να το αποδείξει, και ο Τάκης Θεοδωρικάκος, υπεύθυνος επικοινωνίας της Ν.Δ. Του κόμματος δηλαδή που το 2014 ως κυβέρνηση, και προκειμένου να υλοποιήσει το σχέδιο ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ, σταμάτησε τον διαγωνισμό και αποενέταξε από το επιχειρησιακό πρόγραμμα «Περιβάλλον και Αειφόρος Ανάπτυξη» το έργο εκσυγχρονισμού του δικτύου ύδρευσης της Θεσσαλονίκης, προϋπολογισμού 36,5 εκατομμυρίων ευρώ. Το οποίο έργο, εάν το είχαν αφήσει τότε να εκτελεστεί, η Θεσσαλονίκη θα είχε πράγματι αποφύγει οριστικά και αμετάκλητα τον κίνδυνο ατυχήματος και πολυήμερης διακοπής του νερού της ύδρευσης.

Γεννά λοιπόν σοβαρά ερωτήματα η εμμονή της νεοφιλελεύθερης Ν.Δ., σε πείσμα των όσων συμβαίνουν στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο, να υποστηρίζει ότι η ιδιωτικοποίηση είναι η λύση ακόμη και για το νερό της ύδρευσης, το οποίο είναι διεθνώς πλέον αναγνωρισμένο ως αγαθό δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα…

* Προέδρος της Αττικό Μετρό Α.Ε., καθηγητής ΑΠΘ

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Σχολιάστε