Ιδιοκτήτες και κληρονόμοι

Του Τάσου Παππά.

Ξέρουμε ότι η Δεξιά πιστεύει πως είναι ο ιδιοκτήτης της χώρας. Το βροντοφώναζε καθ’ όλη τη διάρκεια του Εμφυλίου και μέχρι το 1967. Χαρακτήριζε τους πολιτικούς αντιπάλους της είτε εσωτερικό εχθρό (τους κομμουνιστές) είτε συνοδοιπόρους (τους κεντροαριστερούς) και τους αντιμετώπιζε με τα γνωστά μέσα (εκτελέσεις, φυλακές, εξορία, φακελώματα, πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων).

Το υποστήριζε με λιγότερο επιθετικό τόνο από το 1974 για να αποτρέψει την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Το επανέφερε στο προσκήνιο λίγο πριν από την εκλογική ήττα της το 2015 διακινώντας τη θεωρία της αριστερής παρένθεσης. Το κράτησε ψηλά στην ατζέντα της την τετραετία 2015-2019 αποκαλώντας τους αντιπάλους της «κατσαπλιάδες», «άπλυτους αριστερούς» και συγκρίνοντας τον αρχηγό τους με τον Πολ Ποτ, τον Τσαουσέσκου, τον Κιμ Ιλ Σουνγκ. Το συντηρεί στην επικαιρότητα για να μην την ξαναπάθει.

Εχει τη βοήθεια τόσο των εκπροσώπων της ακροδεξιάς πτέρυγάς της, οι οποίοι επιχειρούν να παρουσιάσουν την Αριστερά ως θεραπαινίδα της βίας, όσο και των πρώην αριστερών που έχουν αναλάβει να εξωραΐσουν τα πεπραγμένα της, να δικαιολογήσουν τις πρακτικές των μηχανισμών καταστολής και, το κυριότερο, να συκοφαντήσουν τις κομματικές μήτρες από τις οποίες προέρχονται.

Αναφέρθηκε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στη δημοκρατική παράταξη, την ΕΠΟΝ και τη νεολαία Λαμπράκη για να θυμίσει στον αρχηγό της Δεξιάς ότι η Αριστερά έχει μεγάλη παράδοση στους αγώνες για την υπεράσπιση της δημοκρατίας, κάτι που η Δεξιά δεν μπορεί να ισχυριστεί αφού έχει συνδέσει τ’ όνομά της με πλείστες όσες παραβιάσεις της δημοκρατίας στην κοστουμαρισμένη εκδοχή της και με την κατάργησή της στην ένστολη παραλλαγή της. Τον κατηγόρησαν οι φερόμενοι ως ιδιοκτήτες της δημοκρατικής παράταξης και της κομμουνιστικής ιστορίας.

Ετσι μετά τη Νέα Δημοκρατία, που θεωρεί όλους τους άλλους πολιτικούς σχηματισμούς σφετεριστές ή στην καλύτερη περίπτωση προσωρινούς ενοικιαστές, αντέδρασαν στις επισημάνσεις του Αλ. Τσίπρα στελέχη του ΚΙΝ.ΑΛΛ. και το ΚΚΕ. Ο υποψήφιος πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛΛ. Ανδρέας Λοβέρδος δήλωσε ότι «πρέπει με την αύξηση των δυνάμεών μας να αφαιρέσουμε από τον Αλ. Τσίπρα το δικαίωμα να μιλά για λογαριασμό της δημοκρατικής παράταξης. Δεν ανήκει σε αυτήν. Δεν πιστεύει στα ιδανικά της. Σε καμία από τις ιστορικές της περιόδους οι ομοϊδεάτες του κι αυτός δεν ήταν σύμφωνοι. Ρωτήστε τους για τον Ελευθέριο Βενιζέλο, για τον Γεώργιο και τον Ανδρέα Παπανδρέου και θα καταλάβετε καλά την καπηλεία».

Δεν ξέρω τι θα έλεγαν, αν μπορούσαν να μιλήσουν, οι τρεις που αναφέρει ο κ. Λοβέρδος, ειδικότερα ο Αν. Παπανδρέου, για το ξεδιάντροπο αλισβερίσι του κόμματός του με τη Δεξιά τα προηγούμενα χρόνια. Εκείνη τη φράση του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, «η Δεξιά είναι ο αντίπαλός μας, η Αριστερά ο δυνάμει σύμμαχός μας», τη θυμάται ο κ. Λοβέρδος; Για την κακοποίηση της Ιστορίας έκανε λόγο και το ΚΚΕ. Ενοχοι ο Κυρ. Μητσοτάκης και ο Αλ. Τσίπρας: «Ούτε η Ν.Δ. νομιμοποίησε το ΚΚΕ, το νομιμοποίησαν de facto οι αγώνες και το αίμα του, ούτε ο μνημονιακός, ευρωΝΑΤΟϊκός και νεοΠΑΣΟΚικός ΣΥΡΙΖΑ είναι ο συνεχιστής των ηρωικών αγώνων του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ και των Λαμπράκηδων».

Και προκύπτουν τα ερωτήματα: Υπάρχουν ιδιοκτήτες ιδεολογιών; Υπάρχουν νόμιμοι κληρονόμοι μιας πολιτικής παράδοσης; Δηλαδή, δικαιούται κάποιος πολιτικός αρχηγός να υποστηρίζει ότι το κόμμα του εκφράζει μια ολόκληρη παράταξη; Δικαιούται κάποιος να επικαλείται την ιστορία της Αριστεράς χωρίς να ανήκει στο μεγαλύτερο κόμμα αυτής της οικογένειας, το ΚΚΕ; Επειδή δεν υπάρχουν «δημοκρατικόμετρα» και «αριστερόμετρα», τα διαπιστευτήρια τα δίνουν οι πολίτες με τις επιλογές τους και η Ιστορία.

Ανάγωγα

Δεν ξέρω αν πανηγυρίζουν στην κυβέρνηση που σταμάτησε την απεργία πείνας ο Δημ. Κουφοντίνας. Οι πιο φανατικοί επιθυμούσαν τον θάνατό του. Οι πιο σοβαροί -δυστυχώς λιγοστεύουν- δεν ήθελαν να συνδέσουν τ’ όνομά τους με τον πρώτο νεκρό απεργό πείνας στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ξέρω όμως ότι από την υπόθεση αυτή βγαίνει ένας μεγάλος ηττημένος: το κράτος δικαίου.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ