Θυμός
Του χρήστου Σπίγκου.
Το κείμενο γράφεται από θυμό προς το φύλο μου.
Θυμώνω με την ανομολόγητη συσχέτιση του ανδρισμού με την πάσης μορφής αποδεκτή βία.
Θυμώνω με τη κοινωνική συντήρηση της υποχρέωσης του μικρού αγοριού να αποδεικνύει τον ανδρισμό του, έστω κι αν αυτό οδηγεί σε παραβατική συμπεριφορά, για να καλύψει κάποια δικά του ελλείμματα.
Θυμώνω με την ασυμβατότητα του ανδρισμού με το ευεργετικό κλάμα.
Θυμώνω με τη διαφορετικότητα της κοινωνικής πρόσληψης της παρθενίας. Προσόν για τη γυναίκα, βαρίδιο μειωτικό για τον άνδρα. Διερωτώμαι πόσα βλαπτικά στερεότυπα θα είχαν εξαφανιστεί, αν ξαφνικά οι γυναίκες γεννιόντουσαν χωρίς την άχρηστη ιδιοτροπία της φύσης.
Θυμώνω με τη μάννα, που θέλει τον μικρό της πρίγκηπα αιώνια αμυνόμενο από την πονηριά μιας άλλης γυναίκας.
Θυμώνω που η μυική διαφορά έχει μετατραπεί σε εργαλείο καταπίεσης, από μέσον αυτοάμυνας και βοήθειας του διπλανού μας.
Θυμώνω με τη διαφορετική αντιμετώπιση της πορνείας σε γυναίκα και άνδρα.
Θυμώνω που το θύμα του βιασμού συνεχίζει να είναι το μοναδικό, ίσως, θύμα βίας που κοινωνικά στιγματίζεται μετά την καταγγελία και την περιγραφή.
Θυμώνω με την υποκρισία που συγκαλύπτει, τον συμψηφισμό που αθωώνει και τον καθωσπρεπισμό που δικαιολογεί.
Άρθρο στο facebook
