Θέλει ευθύνη και τόλμη…

…η Αριστερά.

Του Γιάννη Πανούση.

Το πρόβλημα της ποίησης είναι ο ποιητής.
Κώστας Καλαπανίδας,

«Τελευταίο μάθημα»

Η πολιτική ευθύνη δεν πρέπει να κρίνεται μόνον εκ του αποτελέσματος (το οποίο μπορεί να είναι θετικό ή αρνητικό, αλλά για λόγους διαφορετικούς από τη βούληση του δρώντος). Το σχέδιο, η στρατηγική, οι προ-θέσεις παίζουν εξίσου σημαντικό ρόλο. Το ίδιο ισχύει με το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο λαμβάνονται οι κρίσιμες αποφάσεις.

Το αν η Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ) έπρεπε να συμμετάσχει μαζί με τα άλλα κόμματα σε μια οικουμενική κυβέρνηση (τον Μάιο του 2012) ή να προκαλέσουν νέες, τρίτες εκλογές (τον Ιούνιο του 2012) είναι δύσκολο να εκτιμηθεί στην υποθετική του διάσταση.

Αυτό που έχουμε ως δεδομένο είναι ότι η ΔΗΜΑΡ δέχτηκε να μπει στην τριμερή κυβέρνηση τον Ιούνιο του 2012 με αίσθημα ευθύνης, χωρίς όμως πολιτικά πρόσωπα, δηλαδή με πολιτικά ανεύθυνους. Το γιατί, πότε και πώς ελήφθη αυτή η απόφαση, όπως και το γιατί, πότε και πώς ελήφθη η απόφαση εξόδου από την τριμερή (Ιούνιος 2013) θα γίνουν αντικείμενο ανάλυσης από τον ιστορικό του μέλλοντος, καθώς στη χώρα μας πολύ δύσκολα σηκώνονται οι κουρτίνες του παρασκηνίου σε ενεστώτα χρόνο.

Το ερώτημα που τίθεται είναι αν σήμερα η Αριστερά, και ιδίως η Δημοκρατική Αριστερά, μπορεί να σκέφτεται έναν δεύτερο ανιστόρητο συμβιβασμό (φαντάζομαι πάλι για την σωτηρία της χώρας).

Κατά τη γνώμη μου, η επιστροφή της Αριστεράς μπορεί να γίνει μόνο με στροφή των ηγεσιών της προς τη διακυβέρνηση (κυβερνώσα Αριστερά) και όχι με διαστροφή των ιδεών της αριστεροσύνης (όπως κι αν αυτή «μετριέται» και «ζυγίζεται» εν Ελλάδι). Αρκετά με τους μικρομεγαλισμούς. Αρκετά με τα παθογενή ιδεολογήματα. Μέχρι και «καταλύτης» νομίζουν μερικοί ότι θα γίνουν οι ηττημένοι μηχανισμοί του 1%. Αφελείς; Μάλλον όχι. Απλώς το «δίπορτο» χρειάζεται ως μια φάση κατασκευασμένου υπερενθουσιασμού, ώστε να έρθει πιο φυσιολογικά η αλλαγή γραμμής (λόγω προσχεδιασμένης απογοήτευσης).

Διανοούμενοι πολλών αφεντάδων και κολλημένα μυαλά επιχειρούν με θεμιτά και αθέμιτα μέσα να μας κάνουν να χάσουμε το «δάσος» υπεραπασχολούμενοι με τα μικρά δεντράκια (οικογενειακών) κήπων.

Ο λαός της Αριστεράς δεν ενδιαφέρεται για τους μικροκαβγάδες, τις μικρότητες, τους μικρούληδες, τις μικροφιλοδοξίες.

Είναι η ώρα για το μεγάλο άλμα πάνω από τις ήττες.

Μερικοί, εύλογα αναρωτιούνται:

Ποιο είναι το πολιτικό και ιδεολογικό υποκείμενο που θα εντοπίσει τις ρίζες και θα άρει τις αιτίες των κοινωνικών ανισοτήτων; ΣΥΡΙΖΑ με Κεντροαριστερά; ΣΥΡΙΖΑ με διάφορους; Διάφοροι με Κεντροαριστερά;

Δεν είμαι πεπεισμένος ότι άλλαξαν μυαλά τα κόμματα της λεγόμενης Κεντροαριστεράς και αποφάσισαν οι ηγεσίες τους ν’ αφήσουν τα ήρεμα νερά της αυθυπαρξίας τους και ν’ ανοιχτούν στους ωκεανούς των πραγματικών (και όχι εικονικών/επικοινωνιακών) ζυμώσεων. Ολοι διακηρύσσουν το «νέο», αρκεί οι ίδιοι να το εκφράσουν (και να το «καπελώσουν»).

Η ψυχρή υποδοχή που επεφύλαξαν οι κήρυκες της ενότητας στην πρότασή μου για ΣΟΔΗΑ (Σοσιαλιστική Δημοκρατική Αριστερά) («Εφημερίδα των Συντακτών», 24/7/14) είναι χαρακτηριστική των προθέσεών τους να μην υιοθετήσουν σχήματα που δεν ελέγχουν.

Ολοι ομνύουν σε κάτι (ενότητα) που δεν πιστεύουν (ούτε υπηρετούν). Αρα άλλη διέξοδος από την οριζόντια σύμπραξη των στελεχών και βουλευτών (που θέλουν ν’ αποδείξουν στην αριστερή διακυβέρνηση τη δύναμη των ιδεών τους και την ηθική τους υπεραξία) δεν υπάρχει.

Οι «από πάνω γραμμές» πάντα θα στραβώνουν ή θα σκαλώνουν. Οι «από κάτω συμμαχίες» θα τολμήσουν;

ΥΓ.: Η Αριστερά, ή έστω ένα τμήμα της, ή έστω κάποιοι από τους ηγέτες της, έχουν βρει μια μανιέρα για να παρουσιάζουν τα «προσωπεία» ως πρόσωπα.

Απορίες:

Αλλο διαγραφές κι άλλο προγραφές;

Σε ποια από τις δύο αυτές επιλογές κρύβεται η περίσσια υποκρισία;

Αλλο ελιγμοί τακτικής κι άλλο ελικοειδής πολιτική γραμμή;

Σε ποια από τις δύο αυτές επιλογές κρύβεται η περίσσια ισορροπία;

Αλλο προσωποκεντρικό κι άλλο προσωπικό κόμμα;

Σε ποια από τις δύο αυτές επιλογές κρύβεται άλλοτε η περίσσια αριστερή ανασφάλεια κι άλλοτε η αριστερή αλαζονεία;

Τις απαντήσεις θα τις έχουμε εντός του τρέχοντος έτους.