Η συμβολική αξία των…
…νευμάτων.
Του Τάσου Παππά (ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ)
————————————————————————————————————————————————————Στην πολιτική οι συμβολισμοί έχουν την αξία τους. Ενίοτε, μάλιστα, είναι μεγάλη. Από μόνοι τους, πάντως, δεν φτάνουν για να αλλάξουν την εικόνα των πραγμάτων. Οταν μένουν στο επίπεδο της απλής χειρονομίας, ξεχνιούνται γρήγορα, όταν συνοδεύονται από πράξεις με αρνητικό φορτίο, μετατρέπονται σε μπούμερανγκ. Η επιλογή του Α. Παπανδρέου να σταματήσει στη μέση της σκάλας του αεροπλάνου που τον έφερε από το Λονδίνο, μετά την περιπέτεια της υγείας του, και να καλέσει με μια αργή και κουρασμένη κίνηση του χεριού του τη Δήμητρα Λιάνη μπροστά σ’ ένα πλήθος που παραληρούσε από αγάπη για τον ηγέτη του, χαρακτηρίστηκε μεν υψηλού ρίσκου, γιατί ερχόταν σε κόντρα με τον συντηρητικό μικροαστισμό των οπαδών του, ήταν όμως αναντίρρητα μια γενναία πράξη. Με την ενέργεια αυτή (σκηνοθετημένη ή όχι είναι αδιάφορο), ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ θέλησε να νομιμοποιήσει ένα πρόσωπο που είχε προκαλέσει μεγάλες εντάσεις στο κόμμα του και στη χώρα.
Βεβαίως, η συνέχεια δεν βοήθησε ούτε αυτόν ούτε τη μετέπειτα σύζυγό του. Ακολούθησαν η παρασιτική εμπλοκή της στην καθημερινότητα της κυβέρνησης, η πλαισίωση του στενού πυρήνα της εξουσίας από έναν κύκλο ανθρώπων τουλάχιστον αμφιλεγόμενων, το «κωλόσπιτο», το νοσηρό κλίμα του «Ωνασείου», η σθεναρή αντίσταση του περιβάλλοντός του να μην παραιτηθεί, παρότι αδύναμος να ασκήσει τα καθήκοντα του.
Ολα αυτά είχαν ως συνέπεια να πληγεί βάναυσα η υστεροφημία ενός πολιτικού που στις προηγούμενες φάσεις του πολιτικού βίου του είχε λειτουργήσει ως «γητευτής ψυχών». Για να επικαλεστούμε και τον Χ. Φλωράκη, που είχε την τάση να χρησιμοποιεί τη λαϊκή σοφία, στην περίπτωση του Α. Παπανδρέου είχαμε το αναποδογύρισμα της γνωστής παροιμίας: Τα στερνά χάλασαν τα πρώτα. Αν και για τα «πρώτα» οι γνώμες σήμερα διχάζονται. Αλλά γι’ αυτά ας αφήσουμε την Ιστορία να κρίνει.
Το νεύμα που έκανε η Ανγκελα Μέρκελ στον Ελληνα πρωθυπουργό για να πάει δίπλα της στην αναμνηστική φωτογραφία, ύστερα από μια ακαδημαϊκού τύπου σύναξη για την ανεργία στην Ευρώπη, θεωρήθηκε από το επιτελείο του κ. Σαμαρά και τους ενημερωτικούς ιμάντες της κυβέρνησης ως μια εύγλωττη απόδειξη επιδοκιμασίας των προσπαθειών που καταβάλλει η κυβέρνηση. Ερμηνεύτηκε ταυτοχρόνως και ως ένα σαφές μήνυμα προς τις αγορές ότι η Γερμανία στηρίζει την Ελλάδα. Στην ίδια κατηγορία των ισχυρών συμβολισμών εντάσσεται και η απόφαση του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας Σόιμπλε να επισκεφτεί την Αθήνα σε λίγες μέρες.
Ούτε το νεύμα της Μέρκελ ούτε η επίσκεψη Σόιμπλε θα φέρουν κάτι χειροπιαστό, ωστόσο προσφέρονται για επικοινωνιακούς χειρισμούς στο εσωτερικό της χώρας από τους πανίσχυρους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς, οι οποίοι συστηματικά εδώ και καιρό εξωραΐζουν την κυβερνητική γραμμή και δαιμονοποιούν ό,τι ξεφεύγει από τον κανόνα. Είναι όμως έτσι; Και τα δύο πρόσωπα που με έμμεσο τρόπο δηλώνουν τη συμπαράστασή τους στην κυβέρνηση δεν θεωρούνται από την πλειονότητα των πολιτών φιλικά προς τη χώρα.
Η πολιτική που με φανατισμό ιερομόναχου υπηρετούν και έχουν επιβάλει σε όλη την Ευρώπη, ειδικότερα στις χώρες του Νότου, συναντά την ισχυρή αντίδραση των λαών και απειλεί τη σταθερότητα των μπλοκ εξουσίας. Οι δημοσκοπήσεις, τα σοβαρά προβλήματα συνοχής που αντιμετωπίζουν οι κυβερνήσεις, η τεράστια απόσταση από τους διακηρυγμένους στόχους και η απομάγευση της νεοφιλελεύθερης αφήγησης είναι οι αψευδείς μάρτυρες. Οταν λοιπόν σε επιβραβεύει, έστω και μ’ αυτόν τον ανέξοδο για την ίδια τρόπο, η πρωθιέρεια της λιτότητας, οι πολιτικές τής οποίας βάλλονται πανταχόθεν, τότε μάλλον πρέπει να αναρωτηθείς αν αυτό θα σου βγει σε καλό.
