Η στρατηγική του μίσους
Του Δημήτρη Τρίμη.
Οι καμικάζι, οι βομβιστές αυτοκτονίας που υπηρετούν την αιματηρή πολιτική του ολοκληρωτικού πολέμου με τη Δύση, δεν πέφτουν από τον ουρανό. Δημιουργούνται και υποκινούνται από τις βίαιες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, την κεντρική και την Νοτιοανατολική Ασία, την ταραγμένη Αφρική και άλλες περιοχές όπου κατά σύμπτωση υπάρχει διεθνές ενεργειακό ενδιαφέρον. Στην τελευταία 4ετία πάνω από χίλιοι καμικάζι σκόρπισαν το χάος και τον τρόμο σε εκατοντάδες σημεία σε εμπόλεμες ζώνες, σε χώρους του κάθε «εχθρού», αλλά και στις μητροπόλεις του πρώτου κόσμου, με χιλιάδες θύματα, άμαχους, ένστολους, ντόπιους και ξένους.
Η ιστορία του διαρκώς τροφοδοτούμενου κύκλου των προκλήσεων μίσους, ξένων στρατιωτικών επεμβάσεων, τρομοκρατικών χτυπημάτων και εμφυλίων πολέμων έρχεται από παλιά. Από την εποχή του αντιαποικιακού αγώνα στην Ν.Α. Ασία και την Αφρική, τον καιρό της σφαγής των Παλαιστινίων και τους αραβοϊσραηλινούς επίσημους και ακήρυχτους πολέμους, περνάει στην εποχή της Αλ Κάιντα (με κορύφωση την 11η Σεπτεμβρίου και τις μετέπειτα «σταυροφορίες»), των Τσετσένων αυτονομιστών της Ρωσίας, των Ουιγούρων της Κίνας, της Μπόκο Χαράμ στη Νιγηρία κ.λπ, και πλέον, μετά την έναρξη του εμφυλίου στη Συρία, εντείνεται με την εξάπλωση του πάνοπλου Ισλαμικού Χαλιφάτου. Φονικές επιθέσεις πραγματοποιούνται σχεδόν καθημερινά με βομβιστές καμικάζι, πολλοί εκ των οποίων είναι μουσουλμάνοι γεννημένοι στη Δύση, εναντίον συμβόλων του «εχθρού», αλλά και «στο σωρό» με εκτελέσεις χιλιάδων «ανθρώπινων στόχων» (σε εκατοντάδες πόλεις από το Αφγανιστάν, το Ιρακ, το Κουρδιστάν, τις πλούσιες χώρες της Αραβικής Χερσονήσου, την Ινδία, το Πακιστάν, την Ινδονησία, τη Ρωσία, τα κοσμοπολίτικα θέρετρα στη Β. Αφρική και το Σινά, έως το κέντρο της Βυρητού, της Αγκυρας αλλά και του Λονδίνου, της Μαδρίτης και του Παρισιού).
Πού θα πάει αυτός ο διαρκής και κλιμακούμενος πόλεμος; Η «εύκολη» και «εύπεπτη λύση», , ας πούμε, για τους δυτικούς, σαν και μας τους Ελληνες, όπως ακούμε και διαβάζουμε, θα ήταν, ως συνήθως, να τσακωθούμε αριστεροί και δεξιοί για τη στεγανοποίηση των συνόρων, την ενίσχυση της αστυνομικής επιτήρησης, τον περιορισμό της ελευθερίας και των δικαιωμάτων των ξένων, ιδίως των μουσουλμάνων, αλλά και όλων μας. Περίπου εθελοντικά δηλαδή να φτιάξουμε το «χρυσό κλουβί μας» και να στείλουμε πανάκριβους στρατούς να εξοντώσουν τις βάσεις και τους πυρήνες των τρομοκρατών ή όσων άλλων (κρατών, περιοχών, θρησκειών, πολιτικών δυνάμεων) τους ανέχονται, τους χρηματοδοτούν, τους εξοπλίζουν, τους συναντούν, τους φιλοξενούν κ.ο.κ.
Η πιο πάνω, περίπου ενστικτώδης επιλογή, μπορεί να ικανοποιεί προσώρας το λεγόμενο «κοινό αίσθημα» της Ευρώπης, όπως το καλλιεργούν διάφορα think tanks της εξουσίας και των ιδεολογικών της μηχανισμών, αλλά ας μην κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε, ότι παράλληλα, όλα αυτά τα περιμένουν και εύχονται να τα προκαλέσουν οι ίδιοι οι τρομοκράτες και τα όποια κέντρα σκοτεινών, φανερών, ισχυρών, πολλών, λίγων, υπαρκτών ή ανύπαρκτων υπηρεσιών και επιτελείων, τους μανιπουλάρουν.
Η πολιτική στρατηγική του ISIS (και άλλων ανάλογων φονικών πολιτικών αιρέσεων) να καταλάβουν τη Συρία, το Ιράκ, το Κουρδιστάν, το Ισραήλ, το Λίβανο και όλον τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο μεθαύριο, βασίζεται στο μίσος, στον τρόμο και στο αίμα. Και το μίσος για τους «εχθρούς και τους προδότες» πολλαπλασιάζεται και εξαπλώνεται όσο ο «εχθρός» (εν προκειμένω η Ευρώπη) γίνεται όλο και περισσότερο ανελεύθερη, άδικη, αφιλόξενη, ρατσιστική, στρατοκρατούμενη, άγρια, απάνθρωπη και τρομοκρατική. Γίνεται εν τέλει ίδια με το τέρας που υποτίθεται ότι αντιμάχεται. Και τότε μόνο, το ένα τέρας μπορεί να καταπιεί το άλλο τέρας και τα ενεργειακά αποθέματα του…
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
