Η παντοδυναμία του φόβου
Του Χρήστου Σπίγκου.
Οι πρόσφατες δέκα δολοφονικές σφαίρες μας υπενθυμίζουν τι σημαίνει για τη σκοτεινή πλευρά της δημόσιας σφαίρας ο δημόσιος λόγος.
Όταν δολοφονείται ένας δημοσιογράφος, καταδικάζεται μια ολόκληρη κοινωνία να πορεύεται στη σκιά του φόβου κάποιων αόρατων «παικτών».
Οι αυτονόητοι συνειρμοί διογκώνουν την απροθυμία να θέσουμε τον δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων.
Το προφανές και το εξόφθαλμο δεν διεγείρει συνειδήσεις και δεν προκαλεί αντανακλαστικά διαλεύκανσης, αλλά, στις πλείστες των περιπτώσεων, σφαλίζει στόματα και μάτια.
Η δικαστική έρευνα στη χώρα μας ακόμα και σήμερα αντιμετωπίζει φαινόμενα πιεστικής, και ενίοτε απειλητικής, παρέμβασης από εξουσιαστικούς θυλάκους.
Ο κόσμος της ισχύος του ημίφωτος, εθισμένος να προτιμά τους σκοτεινούς διαδρόμους της όποιας μικρής ή μεγάλης εξουσίας, πανικοβάλλεται από το φώς που σκορπίζει μια ασυμβίβαστη πένα ή φωνή που επιλέγει να κινείται στους ηλιόφωτους δρόμους της αλήθειας.
Η συνείδηση του άσημου μαθαίνει να σιωπά περιδεής μπροστά στην αδιαφάνεια του διάσημου, πάμφωτου από τον πρόθυμο προβολέα της κοινωνικής επιδοκιμασίας και αποδ(αν)οχής.
Η επικίνδυνη παραδοχή της αλήθειας υποτάσσεται στο ασφαλές, έστω και υποκριτικό, χειροκρότημα του ισχυροφανούς ψευδεπίγραφου.
Το διαφαινόμενο συμβόλαιο θανάτου του δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ σηματοδοτεί τη συνεχή ενεργή παρουσία του υπόκοσμου που δεν αντέχει τη διακονία της ελευθερίας του λόγου.
Τα σκυμμένα κεφάλια πολλαπλασιάζονται, τα θεσμικά αντίβαρα της Δημοκρατίας ακυρώνονται από τη διάχυση του φόβου στην ψυχή της κοινωνίας, και η συνταγματική ισονομία φαίνεται να αφορά μόνον στους «ίσους».
Χθες ο δικαστής, σήμερα ο δημοσιογράφος, αύριο ο πολιτικός, μεθαύριο εγώ ή εσύ.
Το σκυμμένο κεφάλι εύκολα κόβεται.
Ποτέ ξανά.
