Η παγίδα της «τοξικότητας»
Του Νίκου Ξυδάκη.
Παράγεται περισσότερη πολιτική από όση μπορούμε να αφομοιώσουμε. Με φόντο πυρκαγιές και οικολογικές καταστροφές: Λαϊκή οργή για αποφυλάκιση Λιγνάδη, καταδίκη λαϊκής οργής από αρθρογράφους-ρουλεμάν, παρέμβαση Σακελλαροπούλου εναντίον λαϊκής οργής, μπουνίδια σε συλληφθέντες διαδηλωτές, έκθεση κόλαφος της ευρωπαϊκής OLAF και καρφιά της Γερμανίδας υπουργού Εξωτερικών για τις επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο, διπλωματικό ξέπλυμα πριονιστή Σαουδαραβίας, παγίδευση του Νίκου Ανδρουλάκη από εγχώριο Predator, πανικόβλητη συγκάλυψη παρακολουθήσεων αλλά και παραδοχή ότι η ΕΥΠ παρακολουθεί Ελληνες δημοσιογράφους αν της ζητηθεί από ξένη υπηρεσία…
Και να μη θέλεις να καταφύγεις σε αναλογίες, ο νους τρέχει σε περιόδους ανωμαλίας. Σαν deja vu της καχεκτικής δημοκρατίας της μετεμφυλιακής περιόδου, σαν κακό όνειρο.
Πώς φτάσαμε μέχρι εδώ; Και πού θα πάει ακόμη;
Σε όσα διάσπαρτα προαναφέραμε, από την ατζέντα μερικών εβδομάδων, υπάρχει κοινός παρονομαστής: η πρωτοφανής περιφρόνηση, λόγω και έργω, της πολιτικής κοινωνίας, της κοινωνίας των πολιτών, η περιφρόνηση των υλικών τους αναγκών και των ηθικών κανόνων. Σαν να κυβερνιόμαστε από εχθροπαθείς, που μισούν τους υπηκόους τους, και στηρίζονται αποκλειστικά σε έναν συνδυασμό προπαγάνδας, απόκρυψης, εξαγοράς και εκφοβισμού. Παρακολουθούμε εμβρόντητοι ένα παρασιτικό οικοσύστημα που αποψιλώνει τον δημόσιο χώρο, το περιβάλλον, εξουθενώνει τα λαϊκά και μικροαστικά στρώματα, συντηρεί έναν ασίγαστο εμφύλιο.
Εμβρόντητοι: Πώς μπορεί μια κυβέρνηση Ελλήνων να φέρεται με τόσο μίσος; Ακόμη και στο σοκ των μνημονίων, υπήρχε κάποιος εξωτερικός κακός. Ετσι νομίζαμε. Μάλλον κάναμε λάθος. Οι δυνάστες ήταν κυρίως εσωτερικοί, έτοιμοι να αποδεχθούν και την τερατώδη υποτίμηση και το ψαλίδισμα του μέλλοντος, εφόσον δεν θα αφορούσε τους ίδιους, τους προσοδοθήρες των offshore και των λιστών, αλλά την άξεστη πλέμπα της μισητής Μεταπολίτευσης, το μικρομεσαίο πλήθος που είχε σηκώσει κεφάλι και ζητούσε χώρο και πόρους.
Εμβρόντητοι; Καιρός να πάψουμε να είμαστε εμβρόντητοι. Ας δούμε τα τρέχοντα.
Καταρχάς, η λαϊκή δυσφορία διογκώνεται διαρκώς• παίρνει χαρακτηριστικά ανυπακοής παρόμοια με την εποχή των πλατειών των Αγανακτισμένων. Δεν υπάρχει η ανάλογη εξωστρέφεια, υπάρχει η βαριά κόπωση της δωδεκαετούς ύφεσης, αλλά υπάρχει ανάλογη επίγνωση και ανάλογη απόγνωση.
Η μεγάλη διαφορά από το 2010-2012 είναι η τροπή που θα λάβει η δυσφορία. Τότε η δυσφορία ετράπη έλλογα, πήρε πολιτική μορφή και εκφράστηκε και στην κάλπη, το 2012 και το 2015, ανατρέποντας τον παλαιό δικομματισμό και ανοίγοντας ενδεχόμενα για κοινωνική αναγέννηση. Ενα μέρος επίσης του κόσμου ετράπη προς τον νεοναζισμό και την ακροδεξιά, ας μην το ξεχναμε.
Η κυβερνητική αλλαγή του 2015 σταθεροποίησε την κοινωνία, αλλά δεν ανέτρεψε τις δυνάμεις που είχαν εκθρέψει τη χρεοκοπία και τον κοινωνικό εξανδραποδισμό. Αυτές οι δυνάμεις ανασυγκροτήθηκαν και επιχειρούν έκτοτε τη δική τους Παλινόρθωση, την απομύζηση του χρεοκοπημένου κράτους και του κατάκοπου λαού ― ό,τι ζούμε τώρα.
Είναι άγνωστο προς τα πού θα τραπεί η δυσφορία στο παρόν δυστοπικό περιβάλλον, το οποίο πλέον είναι πανευρωπαϊκό και διεθνές, είναι δυστοπία ενεργειακή, επισιτιστική και γεωπολιτική, δεν είναι η «ελληνική ιδιαιτερότητα» των τεμπέληδων τζιτζικιών που τρωγοπίνανε συντάξεις και επιδόματα. Είναι άγνωστο αν η δυσφορία θα διοχετευθεί έλλογα προς πολιτική αλλαγή, δηλαδή αν θα εκφραστεί με τρέχοντες κοινοβουλευτικούς όρους μέσω της Αριστεράς, η οποία ήδη αυτοπεριγράφεται ως Κεντροαριστερά.
Την ροή της δυσφορίας προς την Ακροδεξιά φαίνεται ότι σπεύδει να απορροφήσει παντί τρόπω η Νέα Δημοκρατία. Αυτή την επιλογή φαίνεται ότι υπηρετούν πλείστες όσες πολιτικές ενέργειες της τρέχουσας διακυβέρνησης, από τις ρητορικές φόρμες ακροδεξιών υπουργών έως τις αντιμεταρρυθμίσεις στην παιδεία, την ενίσχυση και ασυδοσία της αστυνομίας, την υπόκωφη ξενοφοβία. Η νεο-ΕΡΕ δεν θα αφήσει να της πάρουν την ακροδεξιά πελατεία τα ευκαιριακά σχήματα. Προς τούτο, είναι διαρκώς έτοιμη να ανατροφοδοτεί ένταση και εμφυλιοπολεμικό κλίμα.
Η παγίδα της «τοξικότητας»
Σε αυτό το πλαίσιο της έντασης, έχει στήσει και μια παγίδα στη δημοκρατική αντιπολίτευση, αντιστρέφοντας τις έννοιες. Μόλις η αντιπολίτευση ανεβάσει τους τόνους της διαμαρτυρίας ή της καταγγελίας, κατηγορείται για «τοξικότητα», ότι συδαυλίζει την ένταση. Η αντιπολίτευση, κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, για να μη χαρακτηριστεί τοξικός, συχνά πέφτει σε αυτή την παγίδα, αυτολογοκρινόμενος, καθυστερώντας ή περιορίζοντας τις αντιδράσεις του.
Η Δεξιά έχει μελετήσει την τακτική του αντιπάλου, έχει ζυγίσει τους δισταγμούς του και την προσπάθεια να μετασχηματισθεί σε Κεντροαριστερά, να αποβάλει τον επιθετικό χαρακτήρα του 2012-2015, και γι’ αυτό θα συνεχίσει να ορίζει το πεδίο της πολιτικής σύγκρουσης με αυτούς τους όρους. Θα βαφτίζει, δηλαδή, τον αντίπαλο εκ των προτέρων τοξικό και διχαστικό, επιδιώκοντας, αφενός, να τρομάζει τους νοικοκυραίους, αφετέρου, να μην επιτρέπει να πολιτικοποιηθούν οι κοινωνικές συγκρούσεις.
Στην πορεία προς τις διπλές ή και τριπλές εκλογές, η Δεξιά φαίνεται ότι θα κινείται αμφίπλευρα: θα μαζεύει όλη την ακροδεξιά και ταυτοχρόνως θα παρασύρει την αντιπολίτευση στο κέντρο, με όπλα της την ασφάλεια, την τάξη και τη συκοφάντηση του αντιπάλου.
Απρόβλεπτη μεταβλητή: ο παγιδευμένος Ν. Ανδρουλάκης
Μια νέα μεταβλητή, που μέχρι πρότινος ήταν προβλέψιμη: Το ΠΑΣΟΚ. Η παγίδευση του Νίκου Ανδρουλάκη μπορεί να τον καταστήσει απρόβλεπτο. Η απληστία των εγχώριων μηχανισμών, ολιγαρχικών, πολιτικών και παρακρατικών, του έδειξε με τον πιο τρανταχτό τρόπο ότι τον θεωρούν αναλώσιμο και ελέγξιμο. Θα καθίσει να τον καταβροχθίσουν; Οχι. Αλλωστε το ΕΥΠ-gate παίρνει άλλες διαστάσεις, παρά τη λυσσώδη προσπάθεια να αποσιωπηθεί και να μείνει εκτός Μαξίμου.
Ο Ν. Ανδρουλάκης, με την αποκαλυφθείσα παγίδευση του, ίσως έμαθε επίσης ότι το κόμμα του είχε υπερψηφίσει στη Βουλή τον εξοστρακισμό της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων από την προστασία των πολιτών που παρακολουθούνται από την ΕΥΠ ― για το οποίο μίλησαν αυτοκριτικά οι Χάρης Καστανίδης και Γιώργος Καμίνης, αλλά κανείς άλλος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, πόσο μάλλον οι καθηγητές συνταγματολόγοι Λοβέρδος και Βενιζέλος. Εμαθε δηλαδή ποια είναι η κατάληξη του διαρκούς φλερτ των δικών του με τη Δεξιά.
Τέλος, η ομολογηθείσα παρακολούθηση Ελληνα δημοσιογράφου κατ’ εντολήν ξένης υπηρεσίας σοκάρει ακόμη και τον πιο «αντιλαϊκιστή» φιλελεύθερο. Ας φανταστούμε τη Μοσάντ να παγιδεύει Ισραηλινό πολίτη, μάλιστα δημοσιογράφο, κατόπιν αιτήματος της ΕΥΠ ή της τουρκικής ΜΙΤ… Ο πρώην σεκιουριτάς, νυν διοικητής ΕΥΠ, περιέγραψε στη Βουλή, παρόντων δύο υπουργών, τη δική του εκδοχή Συντάγματος: το ελληνικό κράτος εκτελεί outsourcing κατασκοπεία εις βάρος Ελλήνων πολιτών. Και οι υπουργοί Γεραπετρίτης και Πιερρακάκης, ορκισθέντες να φυλάσσουν το Σύνταγμα, εσιώπησαν. Η σιωπή τους ακούστηκε σε όλη την επικράτεια.
Άρθρο στο tvxs.gr
