Η ΟΛΜΕ για το Πολυτεχνείο
Σε διακήρυξή της για την 40η επέτειο της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η ΟΛΜΕ (καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης) αναφέρει τα εξής:
“Τέσσερις δεκαετίες μας χωρίζουν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, στις 17 Νοέμβρη του 1973. Αξίζει σε αυτή τη σημαντική επέτειο να ταξιδέψουμε για λίγο με τη μνήμη μας στην Ελλάδα της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών.
Η πολιτική ζωή της χώρας χαρακτηριζόταν από την κρίση της διακυβέρνησης, την εμπλοκή της στις ιμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις στην περιοχή των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής, αλλά και από την εμφάνιση στο προσκήνιο ενός μαχητικού λαϊκού – εργατικού κινήματος που επεδίωκε την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής της εξάρτησης και της υποτέλειας.
Για άλλη μια φορά επιλέχθηκε ώς λύση η συνταγματική εκτροπή και η επιβολή στρατιωτικής δικτατορίας με την στήριξη των Αμερικανών.
Η δημοκρατία είχε μπει στο γύψο. Τα ξερονήσια ήταν γεμάτα με εξόριστους και οι φυλακές με πολιτικούς κρατούμενους. Στην Ασφάλεια και στη Στρατιωτική Αστυνομία, τη διαβόητη ΕΣΑ, τα βασανιστήρια των αγωνιστών της ελευθερίας ήταν καθημερινή ρουτίνα. Χιλιάδες επώνυμοι και ανώνυμοι αγωνιστές αντιμετώπιζαν τις θηριωδίες του φασισμού στα χέρια απάνθρωπων βασανιστών.
Όμως ο λαός μας δεν έμεινε αδρανής. Οργάνωνε μέρα τη μέρα την αντίσταση στη Δικτατορία. Το φοιτητικό κίνημα εντάχθηκε και αυτό στον αγώνα. Το Φλεβάρη του ’73 γίνεται η πρώτη κατάληψη της Νομικής στην Αθήνα και μετά λίγες μέρες η δεύτερη. Η Χούντα απάντησε με επέμβαση της αστυνομίας στο Πανεπιστήμιο, με συλλήψεις και βασανισμούς. Το φοιτητικό κίνημα ανασυντάσσεται. Ο λαός, οι εργαζόμενοι αρχίζουν να συμπαρατάσσονται με τη νεολαία. Η Χούντα απομονώνεται διεθνώς όλο και περισσότερο.
Τότε ακούστηκε από τον αυτοσχέδιο ραδιοφωνικό σταθμό το «Εδώ Πολυτεχνείο. Σας μιλά ο ραδιοσταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων». «Είμαστε άοπλοι, είμαστε άοπλοι», κραύγαζαν οι φοιτητές από το ραδιοσταθμό, όταν έβλεπαν τα τανκς έτοιμα να εισβάλουν στο Πολυτεχνείο. Και η εξέγερση καταπνίγηκε στο αίμα.
Η ξενοκίνητη Χούντα και οι Αμερικανοί υποστηρικτές της, όμως, βρέθηκαν σε δύσκολη θέση. Η τραγωδία της Κύπρου που ακολούθησε, με το προδοτικό πραξικόπημα, την εισβολή των ξένων στρατευμάτων και τη διχοτόμηση τελικά του νησιού, σήμανε το τέλος αυτής της θλιβερής περιόδου.
Σήμερα, σαράντα χρόνια μετά, οι συνθήκες που βιώνει ο ελληνικός λαός είναι τραγικές. Καθημερινά, ολοένα και περισσότερο η ελληνική κοινωνία βυθίζεται στην εξαθλίωση και στην απόγνωση.
Χιλιάδες οικογένειες στερούνται το ψωμί, την κατοικία και άλλα στοιχειώδη αγαθά.
Η ανεργία χτυπάει την πόρτα κάθε σπιτιού και χιλιάδες οικογένειες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.”
