Η μπάλα στην εξέδρα
Του Τάσου Παππά.
Οι αντιπερισπασμοί στην πολιτική είναι μια κλασική τακτική. Τη χρησιμοποιούν οι κυβερνήσεις για να στρέψουν το ενδιαφέρον των πολιτών σε θέματα που ευνοούν τις ίδιες και στριμώχνουν τους αντιπάλους τους. Τη χρησιμοποιούν τα κόμματα για να απαντήσουν στις πιέσεις που δέχονται είτε από το εσωτερικό τους (εσωκομματική κριτική) είτε από τα ενοχλητικά προβλήματα που βάζει η συγκυρία.
Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι περίεργο. Ετσι γινόταν, έτσι γίνεται και έτσι θα γίνεται. Επί της ουσίας πρόκειται για μεταφορά στην πολιτική των πρακτικών που κυριαρχούν στις πολεμικές συγκρούσεις. Με τους αντιπερισπασμούς κερδίζεις χρόνο, παραπλανάς τον εχθρό, αποσπάς την προσοχή των διαφωνούντων που καιροφυλακτούν, συσπειρώνεις τις φίλιες δυνάμεις και προετοιμάζεσαι για να δώσεις την επόμενη μάχη από καλύτερες θέσεις.
Η κυβέρνηση κατηγορείται από τη Νέα Δημοκρατία και το Κίνημα Αλλαγής ότι λειτουργεί συστηματικά με αντιπερισπασμούς. Επιστράτευσε, λένε, το Μακεδονικό για να αλλάξει τη δημόσια ατζέντα όπου το βασικό θέμα ήταν η βαριά φορολογία.
Στη συνέχεια, σύμφωνα με τους επικριτές της, επειδή τρόμαξε με τη μαζικότητα των συλλαλητηρίων, έφερε στο προσκήνιο το σκάνδαλο Novartis. Ούτε αυτό όμως τη βοήθησε, όπως εκτιμούν, και σχεδιάζει νέο αντιπερισπασμό. Ακόμη δεν ξέρουν ποιος θα είναι, αλλά υποψιάζονται ότι θα αφορά τις μαύρες τρύπες που έχουν τα οικονομικά της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ.
Με το σχήμα αυτό ερμηνεύονται τα πάντα: αντιπερισπασμός ήταν και η διαπραγμάτευση πέντε μηνών με τους εταίρους το 2015, αντιπερισπασμός ήταν και τα κοινωνικά επιδόματα που μοίρασε η κυβέρνηση, αντιπερισπασμός ήταν ακόμη και οι άδειες στον Δημήτρη Κουφοντίνα. Ωστόσο, ο αντιπερισπασμός δεν αποδίδει αν δεν στηρίζεται σε γεγονότα.
Οι κατασκευές και οι επινοήσεις, όσο έξυπνες κι αν είναι, όσο χαρισματικές κι αν είναι ο ηγεσίες που τις διαχειρίζονται, θα καταρρεύσουν και θα πλήξουν τους εμπνευστές τους. Αλλωστε, τα κόμματα που εγκαλούν την κυβέρνηση κάνουν ακριβώς το ίδιο.
Να θυμίσουμε ότι όταν στη δημόσια σφαίρα δέσποζαν οι φορολογικοί παράδεισοι με τις διάφορες λίστες όπου φιγουράριζαν ονόματα παραγόντων της συντηρητικής παράταξης, η Ν.Δ., είτε απευθείας είτε μέσω των φιλικών της διαύλων στα ΜΜΕ, ανέδειξε το θέμα των καταθέσεων υπουργών σε ξένες τράπεζες. Οταν στην επικαιρότητα έπαιζαν τα χρέη της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, τα δύο κόμματα επικέντρωσαν την κριτική τους στη μετοχική σύνθεση της «Αυγής» και στα δάνεια του Συνασπισμού για το κτίριο της Κουμουνδούρου.
Σήμερα που συζητάμε για το σκάνδαλο Novartis (στη δικογραφία αναφέρονται εννιά στελέχη της αντιπολίτευσης) και για την ηθική διάσταση της πολιτικής ασχολούνται (καλά κάνουν) με την επιδότηση ενοικίου της Ράνιας Αντωνοπούλου.
Σάμπως, σε τελική ανάλυση, ένας μεγαλοπρεπής αντιπερισπασμός δεν είναι και το αίτημα των πρόωρων εκλογών που έχει θέσει ο κ. Μητσοτάκης με το που αναρριχήθηκε στην αρχηγία της Ν.Δ.; Το σπαρασσόμενο από «τη φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές» κόμμα του προσπαθεί να κρατήσει ενωμένο και σε εκλογική ετοιμότητα.
Ανάγωγα
Η κ. Ράνια Αντωνοπούλου παραιτήθηκε -για την ακρίβεια εξαναγκάστηκε σε παραίτηση- αν και δεν διέπραξε κάτι παράνομο. Λειτούργησε με τη λογική του μάνατζερ («θα παίρνω ό,τι δικαιούμαι, ακόμη κι αν δεν το έχω ανάγκη»), η οποία εκθέτει τον άνθρωπο που τη διόρισε και προσβάλλει την Αριστερά.
Από τους πολιτικούς που αναφέρονται στη δικογραφία για τη Novartis θα παραιτηθεί κάποιος μέχρι να ξεκαθαρίσει η υπόθεση; Απ’ ό,τι φαίνεται, ούτε οι αρχηγοί τους προτίθενται να τους το ζητήσουν, αν και παραδέχονται πια ότι οι πολιτικές ευθύνες είναι δεδομένες.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
