Η μπάλα στην εξέδρα
Του Τάσου Παππά.
Την άποψη ότι «είναι προτιμότερη μία καλή λύση αργότερα (σ.σ. για το Μακεδονικό), παρά μία κακή σήμερα» εξέφρασε, στη συνέντευξή του στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο τομεάρχης Εξωτερικών της Ν.Δ. Γιώργος Κουμουτσάκος.
Ο κ. Κουμουτσάκος δεν είναι λενινιστής και φαντάζομαι πως δεν υιοθετεί τη θέση του μπολσεβίκου ηγέτη για την επανάσταση (χτες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά, σήμερα είναι η στιγμή), ωστόσο η αρχή που επικαλείται είναι, γενικώς μιλώντας, σωστή για όλα τα θέματα (προσωπικά, πολιτικά, διπλωματικά).
Ωστόσο, με το συγκεκριμένο προκύπτουν ορισμένα προβλήματα. Το «αργότερα» σε πόσο βάθος χρόνου εκτείνεται;
Μερικές εβδομάδες; Να το συζητήσουμε. Μερικούς μήνες; Να το σκεφτούμε. Κάποια χρόνια; Δυσκολεύουν τα πράγματα.
Το σούρσιμο ενός ζητήματος, η αντιμετώπιση του οποίου δεν εξαρτάται μόνον από σένα, ενδεχομένως να φέρει τα ακριβώς αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.
Επίσης, πώς είμαστε βέβαιοι ότι αργότερα θα έχουν δημιουργηθεί οι συνθήκες που θα επιτρέψουν να υπάρξει μια καλή λύση; Τι θα αλλάξει;
Κι αν αλλάξει κάτι, είμαστε σίγουροι πως θα είναι προς την κατεύθυνση που επιθυμούμε; Στο γήπεδο αγωνίζονται κι άλλοι. Αποκλείεται οι εξελίξεις να ενισχύσουν τη θέση της απέναντι πλευράς;
Υποθέσεις εργασίας είναι όλα τα παραπάνω και ουδείς είναι σε θέση να εγγυηθεί πως θα συμβεί εκείνο ή το άλλο αν αφήσεις τον χρόνο να κυλήσει.
Με τα ανθρώπινα ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Εκτός αν έχεις συμβόλαιο με τον Θεό, οπότε δικαιούσαι να υποστηρίζεις ότι θα γίνει αυτό που εσύ έχεις σχεδιάσει.
Βεβαίως και οι αντίπαλοι σε κάποιο Θεό πιστεύουν (οι περισσότεροι στον ίδιο) και είναι πιθανόν να έχουν κι αυτοί υπογράψει συμβόλαιο.
Στα σοβαρά τώρα. Με το πρόβλημα ζούμε εδώ και 25 χρόνια. Η λογική «πετάμε την μπάλα στην εξέδρα» δεν μας βοήθησε.
Το γειτονικό κράτος έχει στην προσωρινή ονομασία του τη λέξη Μακεδονία και πολλές χώρες έχουν συνάψει σχέσεις μαζί του αποκαλώντας το σκέτα «Μακεδονία».
Ανάμεσά τους και μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ, Κίνα) και τα ομόθρησκα έθνη (Ρωσία, Σερβία). Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης για Μακεδονία μιλάνε όταν αναφέρονται στη FYROM.
Αυτή είναι η εικόνα παγκοσμίως. Κάθε άλλο παρά θετική για την Ελλάδα. Να αφήσουμε κατά μέρος το γεγονός ότι οι ξένοι γελάνε όταν τους λέμε ότι ένα κράτος δύο εκατομμυρίων κατοίκων με υποτυπώδη στρατιωτική υποδομή έχει αλυτρωτικές βλέψεις και συνιστά απειλή για τα εθνικά συμφέροντά μας.
Αφού λοιπόν δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο χρόνος δουλεύει υπέρ ημών, γιατί η αξιωματική αντιπολίτευση προτείνει να παίξουμε καθυστέρηση; Μα, γιατί έχει μεγάλο εσωτερικό πρόβλημα.
Το μισό κόμμα με επικεφαλής τους Σαμαρά-Γεωργιάδη έχει οχυρωθεί στην εθνική γραμμή του 1992 (κανένα παράγωγο της λέξης Μακεδονία) και το άλλο μισό (καραμανλικοί, Ντόρα Μπακογιάννη) είναι σταθερά με την εθνική γραμμή του 2008 (σύνθετη ονομασία, erga omnes).
Ο αρχηγός του είναι όμηρος και προσπαθεί να ισορροπήσει σε τεντωμένο σχοινί χωρίς να έχει τις δεξιότητες ακροβάτη. Γι’ αυτό πότε ακουμπάει στη μία πτέρυγα και πότε στην άλλη. Εχει μπερδέψει τους πάντες. Διατρέχει πάντως τον κίνδυνο να εκτεθεί ανεπανόρθωτα όταν θα αρχίσουν να βγαίνουν στη φόρα τα «χαρτιά». Τότε θα φανεί ότι οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας στο επίμαχο θέμα ήταν πολύ συνεργάσιμες και με τον ξένο παράγοντα και με την ηγεσία της ΠΓΔΜ. Αντε μετά να μαζέψεις τους μακεδονομάχους εντός και εκτός κόμματος…
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
