Η Ευρώπη με το αριθμητήρι στο χέρι
Του Απόστολου Λυκεσά.
Κάνω την υπόθεση ότι αν για μερικά πράγματα περηφανεύεται η Ευρώπη είναι για το δημοκρατικό ιδεώδες της αρχαίας Αθήνας (χωρίς τη σφαγή των Μηλίων και την Σικελική εκστρατεία), το Ρωμαϊκό Δίκαιο (χωρίς τον Νέρωνα και το Κολοσσαίο), την Αναγέννηση (χωρίς την Ιερά Εξέταση), την Γαλλική Επανάσταση (χωρίς τον Ναπολέοντα), τον Γκαίτε (χωρίς το Ολοκαύτωμα και δυό Παγκόσμιους Πολέμους), τέτοια.
Για την οικονομία της πάντως φωνάζουν κάτι τραπεζίτες για τους οποίους ο θεατρικός Σάυλωκ μάλλον είναι θετικό μέγεθος για σύγκριση. Δεν νομίζω ότι είναι και πολύ για περηφάνεια η απληστία και η ιδιοτέλεια. Πάντως αν είναι έτσι μπορούμε να φτιάξουμε τον κόσμο με ένα παλιό παιδικό αριθμητήρι.
Σαν αυτό που κρατούσαν χθες όσοι μαζεύτηκαν στο Σύνταγμα και τον Λευκό Πύργο για να διαδηλώσουν την επιθυμία τους να μείνουν Ευρώπη. Η Ευρώπη τους κρατάει πάντα ένα αριθμητήρι και μένει στα μαύρα δάση του Μέλανα Δρυμού. Προτείνουν να μείνουμε στα μαύρα δάση με τον Κωσταντίνο Μητσοτάκη και τον Χρήστο Πάχτα και να ακούμε το κήρυγμα του Σκάι ενώ στο ψαλτήρι θα στέκεται αγέρωχη η Μπιλντ; Ενδέχεται κάποιοι να θέλγονται από μια τέτοια προοπτική.
Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης μίλησε σε εκδήλωση του Ποταμιού στην Αθήνα και διαπίστωσε ότι στην Ελλάδα «ζούμε έναν εφιάλτη που θυμίζει κάτι απο Κούβα και Τσαουσέσκου». Δεν γνωρίζω αν εννοούσε, όταν μιλά για την Κούβα, αν εννοεί τον εφιάλτη του δικτάτορα Μπατίστα, υποθέτω όμως ότι δεν εννοεί αυτό, Ο Κάστρο τον ενοχλεί. Αλλά και στην περίπτωση Τσαουσέσκου υπάρχουν απορίες διότι πριν απ’ αυτόν είχε υπάρξει και η Σιδηρά Φρουρά του Αντωνέσκου, ξακουστοί μακελάρηδες με δράση σε όλη την Ευρώπη.
Δεν μπορώ να το πω πιο απλά, εφόσον καλούμαστε να διαλέξουμε που να μείνουμε. Αν και το πρόβλημα είναι ποιοι θέλουν και με ποιους όρους θέλουν να μείνουν μαζί μας. Έχουμε ξαναδεχτεί επισκέπτες. Δεν γίνεται δηλαδή να ξεχάσεις ότι στη Θεσσαλονίκη φορώντας την στολή της Βέρμαχτ υπήρχε μια εφημερίδα που έφερε τον «περήφανο» τίτλο «Νέα Ευρώπη», τίτλο από τον οποίο ούτε το Νέα ούτε το Ευρώπη θέλει κάποιος έστω να θυμάται. Ούτε υπονοώ ότι οι συμμετέχοντες στις μαζώξεις με το σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη» έχουν οιαδήποτε σχέση με το προαναφερόμενο παράδειγμα.
Ωστόσο καλούνται κι αυτοί να πουν αν η Ευρώπη που επιθυμούν είναι αυτή με το αριθμητήρι στο χέρι, και αν όχι, ποια η σχέση της με τα θετικά που εξυποννοούν; Περιλαμβάνονται σε αυτά και οι ανθρωποθυσίες; Τι συνιστά κακό στις προσπάθειες μιας κυβέρνησης να τις αποφύγει;
Και φυσικά το ερώτημα αφορά και τις κυβερνητικές αποφάσεις από τις οποίες έχουν βαλθεί όσοι μένουν στην Ευρώπη να αφαιρέσουν το πρόσημο «αριστερά».
Άρθρο στο alterthess.gr.
