Η ελπίδα του «μηδέν άγαν»
Του Χρήστου Σπίγκου.
Άκουσα με προσοχή την εναρκτήρια ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, που γίνεται αυτές τις ημέρες στην Αθήνα.
Με την άνεση που σου εξασφαλίζει η απόσταση από τα κομματικά τεκταινόμενα, πρόσεξα τον ομιλητή με την κρίση του πρώην ενεργού πολίτη.
Πρώτη διαπίστωση, η προσπάθεια να πείσει για την ειλικρίνεια των προθέσεων και το εφικτό των εξαγγελιών, στις οποίες κυρίαρχη ήταν η έννοια της δικαιοσύνης.
Δεύτερη διαπίστωση η προτροπή να προσανατολιστεί η ενεργητικότητα των στελεχών στην ανάδειξη των προβλημάτων του πολίτη και τη διατύπωση ρεαλιστικών προτάσεων, στο πλαίσιο της ιδεολογίας της ανανεωτικής αριστεράς, η οποία μας έμαθε να υπηρετούμε το συλλογικό και όχι τη θεσιθηρία.
Χωρίς την καταφυγή σε εύηχες υπερβολές και άμετρη υποσχεσιολογία, ο ομιλητής απέφυγε τη γνωστή συνταγή του δημεγέρτη, προτιμώντας το χειροκρότημα του προσεκτικού ακροατή και όχι την ιαχή του ενθουσιώδους θεατή.
Εκτιμώ την επιλογή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να σεβαστεί την αγωνία του μέσου πολίτη και να δηλώσει διάθεση διαλόγου μαζί του, χωρίς την αλαζονική διάθεση που προκαλεί η βεβαιότητα της αμάθειας και η έπαρση της αβελτηρίας.
Όσοι γνωρίζουν την πολιτική μου πορεία, το μόνο που δεν μπορούν να μου καταλογίσουν είναι ο κομματικός καριερισμός, ιδιαίτερα σήμερα που η ηλικία μου το απαγορεύει αυστηρά.
Ανάγκη μου να εκφράσω τη συγκρατημένη μου αισιοδοξία, ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα.
