Η εκδήλωση τιμής για το Ολοκαύτωμα
Tην ετήσια εκδήλωση τιμής και μνήμης, για τους 96 νεκρούς των τριών χωριών Κλειστού, Αμπελόφυτου και Κυδωνιάς, που έκαψαν οι γερμανοί στις 25-10-1941, πραγματοποίησαν το παράρτημα Κιλκίς της ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ (Πανελλήνια Ένωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας) και η ΚΟ του ΚΚΕ Κιλκίς, χθες Κυριακή 23-10-2016.
Η εκδήλωση έγινε αναγκαστικά στο γειτονικό χωριό Ποντοκερασιά, επειδή ο χωματόδρομος που οδηγεί στην περιοχή των μαρτυρικών χωριών, όπου είναι το μνημείο των νεκρών, είναι αδιάβατος λόγω των βροχοπτώσεων των τελευταίων ημερών.
Χαιρετισμό εκ μέρους της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ απηύθυνε ο Πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ Κεντρικής Μακεδονίας Κώστας Σαπρανίδης, ο οποίος αναφέρθηκε στα γεγονότα της περιόδου, στην ίδρυση της πρώτης ανταρτοομάδας του «Αθανάσιου Διάκου» η οποία προκάλεσε και τις πρώτες απώλειες στα γερμανικά στρατεύματα, στα αντίποινα των Γερμανών και την καταστροφή των τριών χωριών των Κρουσσίων, ενώ ξεχωριστά αναφέρθηκε και στην Ξηρόβρυση, τονίζοντας ότι ενώ τα τρία χωριά έχουν αναγνωριστεί ως μαρτυρικά (αν και με σημαντική καθυστέρηση σε σχέση με τα υπόλοιπα μαρτυρικά χωριά της χώρας), η Ξηρόβρυση, η οποία είχε αντίστοιχες απώλειες στις 20 Νοέμβρη του 1946 από παρακρατικούς και συνεργάτες των Γερμανών που συνέχισαν να δρουν στην περιοχή και μετά την κατοχή, δεν έχει αναγνωριστεί ως μαρτυρικό χωριό παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ.
Το κύριο μέρος της εκδήλωσης περιελάμβανε τη βιβλιοπαρουσίαση του διηγήματος «Πολεμώντας για τη Λευτεριά» του Μιχάλη Αναστασιάδη, το οποίο έχει επανεκδοθεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», αποτελεί φωτογραφική ανατύπωση του πρωτότυπου, και περιγράφει σημαντικές στιγμές από τη δράση του Λόχου Νεολαίας Κεντρικής Μακεδονίας του ΔΣΕ την περίοδο από το 1947 έως το 1948, ο οποίος είχε συγκροτηθεί το Νοέμβρη του 1947 στο όρος Μπέλες, όπου βρισκόταν το αρχηγείο της κεντρικής Μακεδονίας του ΔΣΕ.
Την παρουσίαση έκανε ο Ευθύμης Δημάκης, μέλος του ΓΠ της ΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, ο οποίος από την αρχή αναφέρθηκε στην πηγή του ηρωισμού και τις αυτοθυσίας των μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ.
Εξιστόρησε γεγονότα από τη δράση του Λόχου Νεολαίας Κεντρικής Μακεδονίας, όπως η αναφορά στον πρώτο νεκρό του λόχου, τον Κώστα Αθανασιάδη από το Μελισουργιό, το πέρασμα του λόχου από την Ποντοκερασιά, τον ηρωισμό δύο νέων γυναικών της Άρτεμης Λαζαρίδου και της Παρθένας Καλαϊτζίδου οι οποίες καθήλωσαν ένα τάγμα χωροφυλάκων και δεν παραδόθηκαν μέχρι που τους τέλειωσαν όλες οι σφαίρες δίνοντας και τη ζωή τους για τον δίκαιο αγώνα του ΔΣΕ κ.ά.
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε για την ισοτιμία των δύο φύλων, η οποία, όπως είπε, «ποτέ δεν επιτεύχθηκε μέσα στις εκμεταλλευτικές κοινωνίες, αλλά αποδείχτηκε ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσα στις αντίξοες συνθήκες του ένοπλου αγώνα, μέσα στις γραμμές του λαϊκού στρατού που παλεύει ενάντια στην τάξη που γεννά την ταξική εκμετάλλευση και διαιωνίζει τη φυλετική καταπίεση.»
Στη συνέχεια σημείωσε τις αιτίες και την αναγκαιότητα ίδρυσης του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, σημειώνοντας εκτός των άλλων ότι «οι μαχητές του Λόχου και κατ’ επέκταση του ΔΣΕ δεν ήταν τα εαμοβούλγαρα ξενοκίνητα μιάσματα όπως τους παρουσίαζαν. Ήταν αυτοί που αναμετρήθηκαν με τον Ιταλό Γερμανό και Βούλγαρο κατακτητή, που μπήκαν μπροστά για την επιβίωση του λαού και την αξιοπρέπεια του όταν αυτοί που στη συνέχεια έγιναν κατήγοροι και πολέμιοι τους είτε έγιναν τα τσιράκια των ναζί είτε λιάζονταν στις πυραμίδες του Χέοπα και περίμεναν σαν κηφήνες να γυρίσουν στην Ελλάδα και να συνεχίζουν σε ποιο στέρεες βάσεις να εκμεταλλεύονται την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.»
Κατά την παρουσίαση του βιβλίου τόνισε την προσπάθεια της αστικής τάξης και των επιτελείων της να διαστρεβλώσουν και να παραχαράξουν την ιστορία και ιδιαίτερα τις μεγάλες στιγμές του λαϊκού κινήματος στη χώρα μας. Όπως είπε: «όλα αυτά τα χρόνια ξοδεύτηκε πολύ μελάνι από τα διάφορα επιτελεία της άρχουσας τάξης για τα συμπεράσματα και τα διδάγματα που βγαίνουν από τον “αδελφοκτόνο πόλεμο” όπως τον αποκαλούν κάποια απ’ αυτά ή τον “συμμοριτοπόλεμο” κάποια άλλα (…) όμως η ένοπλη αυτή αναμέτρηση δεν ήταν πόλεμος ανάμεσα σε αδέλφια, που προκλήθηκε από το ΚΚΕ, όπως ισχυρίζονται τα αστικά κόμματα, ούτε εμφύλιος πόλεμος για τον οποίο ευθύνονται και οι δύο πλευρές, όπως πονηρά ισχυρίζονται αστοί επιστήμονες, που δήθεν ανακάλυψαν μια πιο ουδέτερη ματιά, η οποία όμως δεν μπορεί να ξεφύγει από τα όρια του αντικομμουνισμού.
Ο καθένας και η καθεμιά που θέλει να μάθει την αλήθεια για τις αιτίες του εμφύλιου πολέμου, οφείλει να δει τι προηγήθηκε. Μετά την απελευθέρωση της χώρας από την τριπλή κατοχή – ιταλική, γερμανική, βουλγάρικη – ποια ήταν η αντιμετώπιση όλων αυτών που πρωτοστάτησαν στο διώξιμο των κατακτητών, που πάλεψαν επί 4 χρόνια χωρίς σταματημό για να απελευθερωθεί μια ώρα αρχύτερα η Ελλάδα από την ξένη κατοχή;
Χιλιάδες ΕΑΜίτες και ΕΛΑΣίτες υπέστησαν διώξεις, άλλοι αναγκάστηκαν να βγουν στα βουνά και άλλοι να πάρουν το δρόμο της πολιτικής προσφυγιάς, για να σωθούν. Οι ταγματασφαλίτες, οι χίτες και όλες οι οργανώσεις των δοσίλογων, όχι μόνο αθωώθηκαν αλλά ενσωματώθηκαν και αξιοποιήθηκαν από τους μηχανισμούς του κράτους ενάντια στο ΕΑΜικό κίνημα και τους κομμουνιστές. Οι κομμουνιστές και κομμουνίστριες ήταν η βασική μάζα των διωκομένων, παρά το γεγονός ότι είχε προηγηθεί ο αδικαιολόγητος συμβιβασμός με τη συμφωνία της Βάρκιζας και λίγο πιο πριν με τις συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας. Δεκατρείς μήνες μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, ο απολογισμός ήταν χιλιάδες δολοφονίες, τραυματισμοί, βασανισμοί, συλλήψεις, λεηλασίες και φυλακίσεις, απόπειρες φόνου και βιασμοί γυναικών.
Ο Δημοκρατικός Στρατός λοιπόν γεννήθηκε από τις ασυμφιλίωτες ταξικές αντιθέσεις στην Ελλάδα. Ο εμφύλιος του ’46-’49 ανέδειξε καθαρά δύο απολύτως εχθρικά στρατόπεδα μεταξύ τους: Από την μια μεριά ήταν οι λαϊκοί αγωνιστές, που εξέφραζαν τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού, από την άλλη ήταν ο αστικός εθνικός στρατός, η αστική τάξη και το κράτος της και οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοί τους, η Μεγάλη Βρετανία και στη συνέχεια οι ΗΠΑ.»
Τέλος, επισημαίνοντας τη δυνατότητα του λαού να χειραφετηθεί από την αστική ιδεολογία και να τραβήξει το δρόμο για την ανατροπή του σημερινού εκμεταλλευτικού συστήματος με μπροστάρη το ΚΚΕ, είπε: «η προσπάθεια των αστικών επιτελείων να διαστρεβλώσουν και να συκοφαντήσουν τον ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ, δεν αποσκοπεί μόνο στην Ιστορία, στο χτες, στην ιστορική μνήμη. Στοχεύει στην κοινωνική συνείδηση, στην πολιτική στάση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο αντικομμουνισμός ήταν όχημα για συνολικότερες αντιλαϊκές πολιτικές, για συνολικότερα κατασταλτικά και αντιδραστικά μέτρα. Ο αντικομμουνισμός ποτέ δεν στόχευε μόνο ή κυρίως τους κομμουνιστές (…) στόχος, κυρίως, είναι το παρόν και το μέλλον της κυριαρχίας της άρχουσας τάξης. Θέλουν να εδραιώσουν την κυριαρχία τους στο “σήμερα” και στο “αύριο”. Αυτό το στόχο υπηρετεί ένας συρφετός δημοσιογράφων, αστών πολιτικών, οπορτουνιστών, με ντοκιμαντέρ, με έρευνες, με στοιχεία και ξαναζεσταμένες ιστορικές σούπες βασισμένες σε επιχειρήματα της CIA της περιόδου του ψυχρού πολέμου. Αυτά υπηρετούν οι λεγόμενες σταλινολογίες, οι πτωματολογίες, που συνδυάζονται με απαγόρευση Κομμουνιστών Κομμάτων σε χώρες της ΕΕ, με διώξεις και φυλακίσεις κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών, με δικαίωση των ναζιστών στις Βαλτικές Δημοκρατίες…
Τα κάνουν αυτά, γιατί δεν είναι παντοδύναμοι, δεν είναι σίγουροι για την κυριαρχία τους. Παίρνουν μέτρα, γνωρίζοντας ότι σε συνθήκες οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, εκτός από τους κινδύνους ενσωμάτωσης και φόβου, στους λαούς υπάρχουν και δυνατότητες ριζοσπαστισμού, υπάρχουν δυνατότητες ώστε νέες δυνάμεις με καινούργια πείρα να βγουν στο δρόμο, να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, να διεκδικήσουν μια άλλη προοπτική.
Η προσπάθεια που γίνεται στοχεύει ιδιαίτερα στη νεολαία, Θέλουν να την πείσουν ότι η σημερινή κατάσταση, η σημερινή καθημερινότητα που εξοργίζει, πιέζει, ζορίζει το παρόν και το μέλλον… ότι αυτή η πραγματικότητα που της προσφέρουν είναι μονόδρομος.
Είμαστε σίγουροι ότι δεν πρόκειται να περάσει η προσπάθεια παραχάραξης της Ιστορίας, η προσπάθεια να αλλοιωθεί, να χτυπηθεί, να διακορευτεί, στην κυριολεξία, η ιστορική μνήμη του λαού μας. Κι αυτό, γιατί σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας βρίσκονται σύμβολα ενός πολύχρονου αγώνα για την κοινωνική πρόοδο και την προκοπή του λαού μας. Βρίσκονται τόποι θυσίας, προσφοράς, μαρτυρίου. Τόποι ταυτισμένοι με το ΚΚΕ, ταυτισμένοι με την προσωπική προσφορά αμέτρητων, χιλιάδων αγωνιστών κομμουνιστών, με τον ανιδιοτελή αγώνα για να γίνει ο λαός αφέντης του πλούτου που παράγει, για να ελευθερωθεί η εργατική τάξη μαζί με τη μικρομεσαία αγροτιά και τα στρώματα της πόλης από την εξουσία της ολιγαρχίας των μονοπωλίων.
Εδώ, και σ’ αυτά τα μέρη, κομμουνιστές, απλοί εργάτες, αγρότες, άνθρωποι του λαού, έφτασαν στην υπέρτατη θυσία. Κράτησαν συνειδητά ψηλά τη σημαία της τιμής για τους εργαζόμενους, την Ελλάδα και το ΚΚΕ.
Τελικά αυτό που δίνει δύναμη σε ένα λαό, αυτό από το οποίο αντλεί τη δύναμή του το ΚΚΕ είναι η πάλη για το δίκιο. Είναι η ιδεολογία του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού που οπλίζουν, θωρακίζουν, ατσαλώνουν τους κομμουνιστές. Μόνο το ΚΚΕ παλεύει να καταργηθεί η εκμετάλλευση. Γι’ αυτό το ΚΚΕ είναι ανίκητη δύναμη. Παρά τις δυσκολίες, τις διώξεις, τα εμπόδια που συναντά στην ιστορία του έχει ρίζες, ακατάλυτους δεσμούς με τους εργαζόμενους, τους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης.
Είμαστε περήφανοι γιατί το Κόμμα μας μετά την εποποιία της ΕΑμικής Αντίστασης δεν υποτάχτηκε, αλλά συνέχισε τον αγώνα σε ακόμα πιο αντίξοες συνθήκες και με άνισους όρους. Χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες, άλλοι νέοι και νέες της υπαίθρου, που εμπνεύστηκαν από τους αγώνες των κομμουνιστών, δώσανε ό,τι είχαν και δεν είχαν για να πάρει σάρκα και οστά η εποποιία του ΔΣΕ, πολεμώντας και περπατώντας μερόνυχτα, συχνά δίχως τροφή, πολλοί και ξυπόλητοι, στους πάγους και τις θύελλες. Υποκλινόμαστε στο μεγαλείο και την αυτοθυσία όλων αυτών, ιδιαίτερα των δεκάδων χιλιάδων νεκρών μαχητών και μαχητριών.
Συνεχίζουμε λοιπόν κόντρα στο πείσμα των καιρών. Τώρα με μεγαλύτερη επιμονή και δράση, διδασκόμενοι από το παράδειγμα των θρυλικών μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ για να δικαιωθούν τα όνειρά μας μια ώρα αρχύτερα!»
Η ομιλία του Κ. Σαπρανίδη.
Στην ομιλία του, ο πρόεδρος της περιφέρειας Κ. Μακεδονίας και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου ΠΕΑΕΑ- ΔΣΕ, Κώστας Σαπρανίδης, είπε τα εξής:
Αγαπητοί συναγωνίστριες και συναγωνιστές, συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι
Επειδή οι φθινοπωρινές βροχές κάνουν αδιάβατο τον χωματόδρομο- λασπόδρομο των 6 χιλιομέτρων προσπέλασης στο μνημείο των τριών μαρτυρικών χωριών, ζητήσαμε πριν πέντε χρόνια. από την Αντιπεριφέρεια Κιλκίς προφορικά και την επόμενη χρονιά από το δήμο γραπτά και προφορικά να στρωθεί αμμοχάλικο, αλλά δεν ανταποκρίθηκαν. Ο δήμος έκανε μόνο μια πρόχειρη εξομάλυνση με γκρέϊντερ.
Έτσι αναγκαζόμαστε σήμερα να κάνουμε την εκδήλωσή μας σ’ αυτό το γειτονικό χωριό, την Ποντοκερασιά.
Όπως κάθε χρόνο έτσι και σήμερα τιμάμε τους ηρωικούς νεκρούς των τριών μαρτυρικών χωριών του Κλειστού (Μούζγαλη) του Αμπελόφυτου (Μούρσαλη) και Κυδωνιάς (Κοτσαλάρ), που έγιναν ολοκαύτωμα από τους πρώτους μήνες της κατοχής από τους ναζιστές γερμανούς κατακτητές, στις 25 Οκτώβρη 1941.
Μαζί τους τιμούμε και όλους του ηρωικούς μαχητές του 13ο συντάγματος Κιλκίς του ΕΛΑΣ, που είχαν λημέρι αυτό το βουνό, καθώς και όλους όσους έδωσαν τη ζωή τους για την υπεράσπιση το λαού μας από τους γερμανοφασίστες κατακτητές και το βασιλοφασιστικό αστικό κράτος της πλουτοκρατίας , που στήθηκε με τη ολόπλευρη στήριξη των αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών.
Το καλοκαίρι του 1941, λίγους μήνες μετά την κατάληψη της χώρας μας από τους γερμανούς, με πρωτοβουλία του Μακεδονικού Γραφείου του ΚΚΕ, το οποίο δεν κατάφερε να διαλύσει η βασιλομεταξική τετράχρονη δικτατορία, συγκροτήθηκαν οι πρώτες ανταρτικές ομάδες του απελευθερωτικού αγώνα, οι πρώτες στην Ελλάδα. Οι πρώτες ομάδες Αντίστασης του ελληνικού λαού κατά του κατακτητή.
Η μία στο βουνό Κερδύλλια της Νιγρίτας, με την ονομασία «Οδυσσέας Ανδρούτσος» και η άλλη στο βουνό Κρούσια του Κιλκίς, με την ονομασία «Αθανάσιος Διάκος»
Λίγο διάστημα πριν από το ολοκαύτωμα η ομάδα «Αθανάσιος Διάκος» χτύπησε ένα γερμανικό αυτοκίνητο στο δρόμο Θεσσαλονίκης Σερρών, στην περιοχή του Λαχανά, όπου σκοτώθηκαν τρεις γερμανοί και πιάστηκαν και δύο έλληνες που ήταν μαζί τους.
Αυτούς ο επικεφαλής της ομάδας Καπετάν Πέτρος (ο δάσκαλος Μόσχος , αργότερα μέραρχος του ΕΛΑΣ) τους άφησε ελεύθερους λέγοντάς τους: «Οι γερμανοί με τους γερμανούς και οι Έλληνες με τους έλληνες».
Ο σταθμάρχης χωροφυλακής της περιοχής πληροφόρησε τα γερμανικά φρουραρχεία στο Λαχανά, Κιλκίς και Θεσσαλονίκη, ότι οι κάτοικοι των τριών χωριών στηρίζουν, συμμετέχουν και τροφοδοτούν τους αντάρτες. Ότι, σύμφωνα με «ασφαλείς» πληροφορίες του, «το Κλειστό, το Αμπελόφυτο και η Κυδωνιά λειτουργούν σαν βάσεις των ανταρτών και ότι οι κάτοικοι κατέχουν όπλα και συμμετέχουν στις ανταρτικές ομάδες».
Βλέπετε με την πρώτη εμφάνιση της Εθνικής Aντίστασης εμφανίστηκαν και οι πρώτοι προδότες, από τις κρατικές υπηρεσίες της τεταρταυγουστιανής δικτατορίας του Μεταξά, που πέρασαν κατευθείαν στη υπηρεσία του κατακτητή.
Η γερμανική διοίκηση λύσσαξε και αντέδρασε με τον πιο αποτρόπαιο τρόπο.
Για να τρομοκρατήσει το λαό και να αποτρέψει το φούντωμα της Εθνικής Αντίστασης, που είδε ότι είχε ξεκινήσει δυναμικά, διέταξε απάνθρωπα αντίποινα.
Έτσι στις 25 Οκτώβρη 1941, τμήματα των γερμανών περικύκλωσαν τα τρία χωριά, το Κλειστό (Μούζγαλη), το Αμπελόφυτο (Μούρσαλη) και Κυδωνιά (Κοτσαλάρ), εκτέλεσαν τους Άνδρες από 16 μέχρι 65 ετών και υποχρέωσαν τα γυναικόπαιδα να παρακολουθούν από απόσταση τις εκτελέσεις και στη συνέχεια να εγκαταλείψουν το χωριό, με προθεσμία μιας ώρας, συναποκομίζοντας με κάρα λίγα από τα φτωχικά υπάρχοντά τους.
Με διαταγή βέβαια να κατοικήσουν όπου αλλού εκτός από τα χωριά τους, τα οποία έκαψαν και ισοπέδωσαν.
Έτσι οι ναζί κατακτητές έκαναν την αρχή για τα περιβόητα αντίποινα, τα οποία εφάρμοσαν σε όλη τη διάρκεια της κατοχής και μάλιστα με πρωταγωνιστές έλληνες συνεργάτες τους, όπως π. χ. με το περιβόητο τμήμα των ελλήνων αποβρασμάτων του Σούμπερτ στην Κρήτη, στο Χορτιάτη, τα Γιαννιτσά και αλλού.
Στο Αμπελόφυτο και Κυδωνιά εκτέλεσαν τους άνδρες στις πλατείες των χωριών.
-Δέκα άτομα από το χωριό Ίσωμα που έτυχε να βρίσκονται στην Κυδωνιά εκτελέστηκαν μαζί με τους κατοίκους του χωριού.
-Στο Κλειστό τους βάλανε στην εκκλησία, βάλανε φωτιά και άρχισαν να την γκρεμίζουν με δυναμίτες.
Όσοι πετάγονταν έξω για να γλιτώσουν από τη φωτιά θερίζονταν κυριολεκτικά από τους γερμανούς. Οι εκτελεσθέντες ήταν 96 πατριώτες.
Όσα γυναικόπαιδα σώθηκαν διασκορπίστηκαν σε διάφορα χωριά της περιοχής και φιλοξενήθηκαν προσωρινά σε συγγενικά και φιλικά τους σπίτια, για να εγκατασταθούν , στη συνέχεια, μόνιμα σε κάποια από αυτά.
Τότε βγήκε και τραγουδιόταν με την ποντιακή λύρα το γνωστό τραγούδι αφήγηση της τραγωδίας:
«Το Μούζγαλη, το Μούρσαλη, το Κοτσαλάρ, τα τρία,
Τα κάψανε οι γερμανοί του Χίτλερ τα θηρία.
Τους Μουρσαλιώτες κλείσανε, μέσα στην εκκλησιά τους
και τους εβάλανε φωτιά μαζί με τα παιδιά τους.
Κι ένα παλικαρόπουλο το θάνατο αψηφώντας,
Μη μας ξεχνάτε Έλληνες είπε χαμογελώντας.
Ούτε μετά την απελευθέρωση ξαναγύρισαν οι μαρτυρικοί κάτοικοι, για να ξαναφτιάξουν από την αρχή τα φτωχά σπίτια τους και το ταπεινό νοικοκυριό τους.
Ζουν διασκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Ζουν στα διάφορα χωρία της γύρω περιοχής, στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα και αλλού.
Είναι τα μόνα χωριά της Ελλάδας που δεν ξανακατοικήθηκαν.
Η πολιτεία «τους» βέβαια, μετά την απελευθέρωση και μέχρι σήμερα, δεν έδωσε καμιά αρωγή για όλα αυτά τα θύματα της φασιστικής θηριωδίας και όπως είναι γνωστό ούτε καν τολμάει να ζητήσει την πολεμική αποζημίωση από την Γερμανία για τα εγκλήματά τους, ούτε καν από το γνωστό κατοχικό δάνειό τους.
Αντίθετα
«Αντάμειψε» με φωτιά και σίδερο τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, ακόμη και μέρος από τους συγγενείς των θυμάτων αυτών των μαρτυρικών χωριών, όπως στην περίπτωση του χωριού Ξερόβρυση, όπου μέρος των κατοίκων ήταν οικογένειες από αυτά τα μαρτυρικά χωριά, που έπεσαν, αυτήν τη φορά, θύματα δεύτερου σφαγιασμού – αγγλικής κοπής – ακόμη πιο αποτρόπαιου, με ολοκληρωτική εξόντωση γυναικόπαιδων (με τις πιο προχωρημένες από τους γερμανούς συνταγές των άγγλων «συμμάχων μας»). Έσφαξαν τα γυναικόπαιδα που είχαν παραλείψει να σφάξουν οι γερμανοί …).
Την Ξερόβρυση, όπως είναι γνωστό, κύκλωσε και κατέσφαξε 47 γυναικόπαιδα. ύστερα από συνεννόηση και ευλογίες της αστυνομίας Κιλκίς, στις 20-11-1946, μια παρακρατική συμμορία (απόσπασμα, όπως αποκαλούνταν τότε) πρώην συνεργατών των κατακτητών, με επικεφαλής τους πρώην αιματοβαμμένους οπλαρχηγούς της ΠΑΟ Μπουντουβάκη και Λαζίκ (όπως είχε μαθευτεί από τότε),
Όλα αυτά γίνονταν με βάση σχέδια του κράτους, που στήθηκε από την αστική τάξη της χώρας και τα κόμματά της με την ολόπλευρη στήριξη στην αρχή των άγγλων και στη συνέχεια των αμερικανών.
Γίνονταν βέβαια με κύρια δύναμη κρούσης τους τεταρτοαυγουστιανούς και τους συνεργάτες των κατακτητών ταγματασφαλίτες.
Φίλες και φίλοι να υπενθυμίσω ότι:
Στις 4-3-13 Η ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ Κεντρικής Μακεδονίας υπέβαλε αίτημα στο Δημοτικό Συμβούλιο Κιλκίς για κίνηση της απαιτούμενης διαδικασίας αναγνώρισης από την πολιτεία ως μαρτυρικών χωριών τα τρία αυτά χωριά και την ένταξής τους στο «δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων (και χωριών) της Ελλάδος», στο οποίο είναι ενταγμένα: ο Χορτιάτης, το Δίστομο, τα Καλάβρυτα, συνολικά 90 πόλεις και χωριά, εκτός από τα τρία χωριά των Κρουσίων. Παρόμοιο αίτημα είχε κάνει και ο «Σύλλογος Κιλκισιωτών Αθηνών και περιχώρων»
Όπως είχαμε διαπιστώσει κατά την παρέμβασή μας στο Δημοτικό Συμβούλιο Κιλκίς, στις 8-4-2013, οι πρόεδροι της ΠΕΑΕΑ Κεντρικής Μακεδονίας και του παραρτήματος Κιλκίς, στην εισήγηση δεν είχε γίνει καν αναφορά σε βασικό μέρος του αιτήματός μας .
Γιατί το κείμενο του αιτήματός μας περιελάμβανε και την πρότασή μας, για να περιληφθεί στην απόφαση-πρόταση του Δ.Σ. Κιλκίς προς το υπουργείο Εσωτερικών η αναγνώριση, μαζί με αυτά τα τρία χωριά και το χωριό Ξηρόβρυση, στο οποίο έγινε η γενοκτονία της σφαγής των 47 αμάχων, στις 20-11-1946 (πολλοί από τους οποίους κατάγονταν από αυτά τα χωριά).
Επειδή η σφαγή έγινε από μια από τις συμμορίες πρώην συνεργατών των γερμανών, τις οποίες το αγγλοστήρικτο, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, καθεστώς επανεξόπλισε και τις εξαπέλυσε, για να συνεχίσουν το εγκληματικό τους έργο της κατοχής από εκεί που έμεινε με την απελευθέρωση από το ΕΑΜ, ,ζητήσαμε να θεωρηθεί σαν ένα ετεροχρονισμένο κατοχικό έγκλημα, αφού το εκτέλεσαν οι μέχρι πρότινος συνεργάτες των κατακτητών.
Διαφορετικά, υποστηρίζαμε ότι πρέπει να αναγνωριστεί από μόνη της η Ξηρόβρυση σαν μαρτυρικό χωριό, που να «χρεώνεται» στο μεταβαρκεζιανό κράτος, με ότι αυτό σημαίνει για τις υποχρεώσεις – ηθικές και άλλες – της πολιτείας απέναντι στα θύματα, τους συγγενείς και τους απογόνους αυτών των άκλαυτων από την πατρίδα, «μετέωρων» – μέχρι σήμερα – ελλήνων (απάτριδων στην πράξη).
Για τους οποίους βέβαια δεν είχε ασχοληθεί η αστυνομία. Αλλά ούτε και η δικαιοσύνη είχε ασχοληθεί με αυτό το τόσο τερατώδες έγκλημα. Όχι επειδή δεν μπορούσαν να βρουν τους φονιάδες αλλά ΕΠΕΙΔΗ ΤΟΥΣ ΗΞΕΡΑΝ (αφού αυτοί τους είχαν στείλει …).
Φυσικά οι συγγενείς των θυμάτων αν προσέφευγαν στην αστυνομία ή τη δικαιοσύνη τους, το ίδιο βράδυ θα είχαν την ίδια τύχη.
Ο δήμος πήρε θετική απόφαση για το θέμα μόνο της αναγνώρισης των τριών χωριών και ήδη τον Αύγουστο του 2014 υπήρξε έγκριση του σχεδίου προεδρικού διατάγματος από το Συμβούλιο Επικρατείας για την ολοκλήρωση της διαδικασίας αναγνώρισης.
Να πούμε βέβαια ότι χρειάστηκε να έχουν περάσει 75 χρόνια, χρονικό διάστημα δύο και πλέον γενεών, για να φθάσει αυτή η σφαγή των τριών αυτών χωριών , όχι στην δικαίωση, αλλά σε μια απλή αναγνώριση, για να μπορεί να ενταχθεί στο «δίκτυο μαρτυρικών χωριών και πόλεων» !!!
Αυτό το δίκτυο που «χτυπάει – εδώ και χρόνια – «στου κουφού την πόρτα», που περιφρονείται και απαξιώνεται, στην πράξη, από την υπόχρεη Γερμανία, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ίδια μας την Πολιτεία και την δικαιοσύνη της.
Η πραγματική δικαίωση γι αυτά τα θύματα και για όλα τα άλλα που έδωσαν τη ζωή τους για τη απελευθέρωση της χώρας από την φασιστική κατοχή δεν ήρθε μέχρι σήμερα, όπως δεν ήρθε ούτε και για όλα τα θύματα του βάρβαρου μεταβαρκεζιανού κράτους και ας έχουν περάσει από τότε 7 δεκαετίες . .
Και τώρα από ποιους να περιμένουμε τη δικαίωση;
-Από τους ιμπεριαλιστές που είχαν προκαλέσει τον πρώτο και το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και στις μέρες μας μια σειρά πολέμους, όπως Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Ουκρανία και πάει λέγοντας; χρησιμοποιώντας τις ίδιες αποτρόπαιες «συνταγές»;
– Από την λυκοσυμμαχία τους, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, στην οποία ομνύουν τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, με εντυπωσιακά θερμό θιασώτη τον ΣΙΡΙΖΑ, – και η οποία λυκοσυμμαχία αναγνωρίζει στις χώρες της Βαλτικής του στυγνούς εγκληματίες συνεργάτες των κατακτητών Λεγεωνάριους (τους αντίστοιχους με τους εδώ ταγματασφαλίτες) σαν πατριώτες απελευθερωτές;
– Από αυτούς της λυκοσυμμαχίας, που για το πραξικόπημα στην Ουκρανία, με έμμεση και άμεση υποκίνηση και στήριξη ΕΕ και αμερικανών , χρησιμοποίησαν σαν κύρια δύναμη κρούσης τους φασίστες του δεξιού τομέα, ομογάλακτους της Χρυσής Αυγής, απόγονους των εκεί ταγματασφαλιτών, οι οποίοι συγκυβερνούν σήμερα;
Αυτό μας παραπέμπει στην ίδια συνταγή , που χρησιμοποιήθηκε και στη χώρα μας αμέσως μετά την απελευθέρωση , όπου τα αστικά κόμματα συγκυβερνούσαν μαζί με τους ταγματασφαλίτες.
Την πραγματική δικαίωση θα την κατακτήσουμε μόνο με τους αγώνες μας με οργανωμένο το λαό, με τη λαϊκή Συμμαχία. Ανατρέποντας το εκμεταλλευτικό, σάπιο σύστημα του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο.
Σύστημα, που είναι η μητέρα όλων των φασισμών, των πολέμων και των γενοκτονιών, που με την μεγάλη και αξεπέραστη κρίση του βγάζει από την εφεδρεία και το «μαστίγιο», τον φασισμό και το «καρότο», την σοσιαλδημοκρατία και τον καραμπινάτο οπορτουνισμό.
Αγαπητοί φίλες και φίλοι
Η μεγαλύτερη τιμή για τα τραγικά θύματα αυτών των τριών χωριών , αλλά και όλων τα αγωνιστών του απελευθερωτικού αγώνα, που έδωσαν τη ζωή τους, είναι να συνεχίσουμε τους αγώνες για τα οράματα και τα ιδανικά, για τα οποία θυσιάστηκαν.
Είμαστε ο μόνος φορέας, μαζί με την κομματική οργάνωση Κιλκίς του ΚΚΕ, που εδώ και πάρα πολλά χρόνια, οργανώνουμε αυτές τις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης γι αυτά τα τρία ηρωικά χωριά. Μαζί βέβαια και με λίγους πρώην κατοίκους αυτών των χωριών (από τους ελάχιστους που βρίσκονται στην περιοχή) , μεταξύ αυτών του και Γιάννη Ιωσηφίδη, που με πρωτοβουλία του και την βασική τεχνική δουλειά του έγινε αυτό το μνημείο.
Κύρια όμως τους τιμούμε κάθε μέρα με τους αγώνες μας για να γίνουν πράξη τα ιδανικά για τα οποία θυσιάστηκαν.
Για να γίνει ο λαός αφέντης στον τόπο του. Ιδιοκτήτης και νομέας του πλούτου που αυτός παράγει και τον ιδιοποιούνται οι ιμπεριαλιστές.
Για να ανοίξουν ορίζοντες για τη νεολαία, τα παιδιά και τα εγγόνια μας, που τα έχουν φέρει σε πλήρες αδιέξοδο για τη ζωή και το μέλλον τους, που με την τρομακτική ανεργία και την ανασφάλεια δεν τολμούν, στη συντριπτική της πλειοψηφία, ούτε καν να κάνουν οικογένεια και παιδιά.
Τιμή και δόξα στους αθάνατους νεκρούς αυτών των τριών ηρωικών μαρτυρικών χωριών
