Η δύσκολη εξίσωση
Του Νίκου Κιάου.
Παλαιός πολιτικός, που έχει αποσυρθεί εδώ και χρόνια, άλλοτε στέλεχος κυρίως της κυβέρνησης αλλά και του κόμματος του ΠΑΣΟΚ, συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου, σχολίαζε προ ημερών τη σημερινή πολιτική κατάσταση.
Η Ν.Δ. βρίσκεται σε εικόνα διάλυσης, το ΠΑΣΟΚ δείχνει σαν να μην υπάρχει, το Ποτάμι άσ’ το, ενώ για το ΚΚΕ μιλούσε απαξιωτικά. Ο Τσίπρας δείχνει να μην έχει αντίπαλο. Κι αυτό είναι η δυσκολία, είναι μειονέκτημα. Ολα τα περιμένουμε, τα περιμένουν όλοι απ’ αυτόν. Οταν οι αντίπαλοι είτε είναι αδύναμοι είτε είναι ουσιαστικά ανύπαρκτοι, τότε το βάρος της ευθύνης είναι πολύ πιο βαρύ για τον κυβερνήτη.
Η κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά, η δεύτερη συνεχόμενη, μπήκε ήδη στον τελευταίο μήνα για να συμπληρώσει ένα έτος. Τώρα ίσως φαίνονται περισσότερο τα προβλήματα και οι δυσκολίες. Ακόμα συνεχίζεται η «φάση προσαρμογής» στα δεδομένα, όπου προστίθενται νέα, και στα καθήκοντα στα οποία οφείλει να ανταποκριθεί.
Η διαχείριση αποδεικνύεται το μεγάλο ζήτημα. Δεν μιλάμε για εξουσία, αυτή απέχει πολύ ακόμα. Και εδώ βρίσκεται η δύσκολη εξίσωση που έχει μπροστά της.
Και κινείται, πορεύεται, με πρώτα βήματα το «συμμάζεμα», τις πρώτες εξαγγελίες σε ένα «δειλό» πρόγραμμα με δείγματα ανατροπής αλλά και ανακούφισης στους ασθενέστερους, πάντοτε όμως και στο πλαίσιο της μεγάλης προσαρμογής που καθορίζεται από την επώδυνη συμφωνία-συμβιβασμό του Ιουλίου.
Ακριβώς μιλούμε για διαχείριση κι όχι για εξουσία. Από τη μια μεριά είναι η αντίδραση και από εταίρους, δανειστές κ.λπ. και από εσωτερικές δυνάμεις κι από την άλλη είναι η βιασύνη, ο πόλεμος από πρώην «δικούς της», πρώην συμμαχητές, πρώην συντρόφους.
Δύσκολη εξίσωση και ισορροπία σε ένα περιβάλλον που δείχνει να είναι πάντοτε βαρύ. Καλείται να δείξει φρόνηση, σχεδιασμό, ανοίγματα, αποτελεσματικότητα και περιφρούρηση. Είναι δύσκολος ο συνδυασμός, αλλά απαραίτητος.
Πάντοτε στην Ιστορία, στην πορεία του κινήματος, οι συνθήκες ήταν δύσκολες, πάντοτε είχαμε πιέσεις, είχαμε και διώξεις, κυνηγητά. Τώρα όμως η Αριστερά είναι (στην) κυβέρνηση, για πρώτη φορά και στο πλαίσιο, εντός δηλαδή, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ. Και με το τεράστιο, το μοναδικό βάρος του προσφυγικού, που την ξεχωρίζει από όλες τις κυβερνήσεις στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ.
Η Αριστερά στην ιστορική της πορεία διακρινόταν πάντοτε για τις συμμαχίες που επιδίωκε και τις συνεργασίες που έκανε. Δεν φοβόταν τα ανοίγματα και δεν διακρινόταν για «μυωπικές» αντιλήψεις και αγκυλώσεις. Ηδη από το 1949 με την ήττα στον Εμφύλιο προωθούσε με τον Νίκο Πλουμπίδη το δημοκρατικό μέτωπο.
Σε μια τέτοια αντίληψη και πολιτική στηρίχτηκε η ίδρυση το 1950 της Δημοκρατικής Παράταξης, λίγους μήνες μετά το τέλος του Εμφυλίου. Στην ίδια πολιτική στηρίχτηκε και η ίδρυση της ΕΔΑ το 1951 και κατόρθωσαν τα σχήματα αυτά να πάρουν γύρω στο 10% των ψήφων και να εκλέξουν βουλευτές και το 1950 και το 1951.
Το 1956, μόλις επτά χρόνια από το 1949, στις εκλογές η ΕΔΑ συμμετέχει στη Δημοκρατική Ενωση υπό τον Γ. Παπανδρέου, μαζί με τις δυνάμεις των Φιλελευθέρων, της ΕΠΕΚ κ.λπ., ακόμη και του Λαϊκού Κόμματος του Κ. Τσαλδάρη.
Και μετά έχει στους κόλπους της πολιτικούς που ήταν αντίπαλοι καθαρά στο παρελθόν, όπως ο Σταμάτης Μερκούρης, υπουργός Δημ. Τάξεως στο 1946-1947, ο Ανδρέας Ζάκκας, επίσης υπουργός, ο Περ. Αργυρόπουλος, επίσης υπουργός, μεταξύ άλλων και Εξωτερικών στις κυβερνήσεις Γ. Κονδύλη το 1926 και Ελ. Βενιζέλου το 1929 και βουλευτής το 1952 του Ελληνικού Συναγερμού τού Αλ. Παπάγου, ο οποίος στις εκλογές βίας και νοθείας του 1961, στα 80 του, τραυματίστηκε σοβαρά από ακροδεξιούς, παρακρατικούς.
Οι συμμαχίες και οι αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης προχωρούν, με αναγνωρισμένη την επίδραση της αλλαγής στην Ελλάδα.
Στα ανοίγματα αυτά και στην αντίστοιχη πολιτική είναι και αυτή που (οφείλει να) ακολουθεί και στο εσωτερικό και στον κρατικό μηχανισμό. Ιδιαίτερα στον τελευταίο μπορεί να παρατηρείται και καχυποψία, αλλά εν πολλοίς εξηγείται, καθώς σημειώνονται «ολιγωρίες», «αβελτηρίες», «στασιμότητα» που μπορεί να έχουν και πολιτική αφετηρία.
Ωστόσο το άνοιγμα κι η αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού, η εμπιστοσύνη και η ανοιχτή πολιτική είναι προς το συμφέρον της νέας αντίληψης πραγμάτων. Ισως με κάποια φειδώ, αλλά πάντοτε αξιοποίηση, στήριξη στο στελεχικό δυναμικό και απαλλαγή από κομματισμό και συμβούλους (κακό φαινόμενο από το παρελθόν).
Κι όταν εκτός από τις «τρόικες» εξωτερικού και εσωτερικού (η οποία είχε ψηφίσει το καλοκαίρι τη συμφωνία-μνημόνιο και τώρα «αντιστέκεται») έχει να αντιμετωπίσει τον πόλεμο που εκφράζεται, όπως ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η Αριστερά της προδοσίας» (Αλ. Αλαβάνος), ότι «η σημερινή κυβέρνηση και η σημερινή Βουλή είναι ό,τι χειρότερο έχει εμφανιστεί από τη μεταπολίτευση» (Κ. Λαπαβίτσας), ότι «στη Βουλή επικρατεί μνημονιακή χούντα» (Π. Λαφαζάνης), για να συμπληρωθεί το σκηνικό με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, τον Γ. Βαρουφάκη και τον Δ. Κουτσούμπα.
Κι ακόμα όταν τα γνωστά κανάλια κ.λπ. είναι ο άλλος πόλος της αντίδρασης. Χωρίς να απουσιάζουν και οι νεόκοποι «αναλυτές» εκ της «Αριστεράς»… «Δυστυχώς η ζωή δεν είναι πάντα ρόδινη. Και με την πρώτη δυσκολία δεν το βάζουμε στα πόδια», γράφει ο Κώστας Λουλές, όπως τον μνημονεύει η Νίτσα Λουλέ στο βιβλίο της «Αξιζε…», εκδόσεις «Πεδίο».
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
