Η διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ
Του Νίκου Κωνσταντινίδη*
Το ζητούμενο της πολιτικής για τους πολλούς και τους αδικημένους της ζωής είναι, αν μπορούν να ενωθούν και να πορευτούν μαζί ως λαός και ως κόμμα στη βάση ενός κοινού προγράμματος. Άλλωστε, πολιτική δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η τέχνη του μετασχηματισμού της κοινωνίας σε προοδευτική κατεύθυνση.
Όσο άριστες κι αν είναι ορισμένες ιδέες, αν δεν εφαρμοστούν ποτέ, αλλαγή στη πολιτική ζωή του τόπου δεν φέρνουν. Διότι πολιτική δεν είναι η έκθεση ιδεών, αλλά η έμπρακτη διαμόρφωση πολιτικών προς όφελος του λαού και της χώρας.
Η άποψη μερικών βουλευτών του Σύριζα, ότι ο σκοπός του κόμματος δεν είναι να γίνει κυβέρνηση, αλλά να μείνει ένα ιδεολογικά καθαρό κόμμα, δεν με βρίσκει σύμφωνο, καθώς αγνοεί το γεγονός ότι την κοινωνία την αλλάζει η εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία, με τα μέτρα που ψηφίζει. Ένα κομματικό πρόγραμμα που δεν εφαρμόζεται ποτέ είναι άχρηστο, όπως άχρηστος είναι και ο Παράδεισος για αυτόν που δεν θα τον δει ποτέ.
Ο Τζορτς Χόρτον, πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη, βλέποντας τη Μικρασιατική είπε ότι ο Έλληνας προτιμά η πατρίδα του να καταστραφεί, αρκεί το κόμμα του να γίνει μερικές μέρες κυβέρνηση. Ωστόσο υπάρχουν βουλευτές που, αντίθετα με την παραπάνω άποψη, προτιμούν τη δική τους εκλογή, από το να γίνει το κόμμα τους κυβέρνηση, και να μείνουν οι ίδιοι έξω από τη βουλή. Είναι όσοι δεν νοιάζονται για το κόμμα, αλλά για τη θέση τους μέσα στο κόμμα.
Σε άλλες εποχές στη βουλή έμπαινε ο πνευματικός ανθός της χώρας: Διανοητές, επιστήμονες, συνδικαλιστές, άνθρωποι που ξεχώριζαν στα κοινά με παιδεία και ήθος. Τώρα μπαίνουν πολλοί που δεν έχουν καν τα αναγκαία προσόντα. Που, ναι μεν είναι αναγνωρίσιμοι, αλλά δεν έχουν γνώση. Που ναι μεν δείχνουν ότι φαίνονται, αλλά στο στίβο της αληθινής ζωής παρουσία δεν έχουν. Σήμερα μπορείς να γίνεις βουλευτής της Αριστεράς, κι ας μην γνωρίζεις την Ιστορία του Πολυτεχνείου!
Άλλοτε οι πολιτικοί, και ιδίως οι αριστεροί, ήταν βγαλμένοι από της πάλης και της μάχης το καμίνι. Ήταν οι αγωνιστές και οι διαμορφωτές των ιδεών και των ιδανικών. Τώρα άλλαξαν οι καιροί. Αυτοί που διαμορφώνουν απόψεις δεν είναι ούτε οι δάσκαλοι ούτε οι καθηγητές, αλλά είναι οι προπαγανδιστές και οι δοτοί δημοσιογράφοι.
Ένας ηγέτης πρέπει να μπορεί να εμπνέει και να συνεγείρει με τις ιδέες του την κοινωνία. Εκατό επικοινωνιολόγοι κι άλλοι τόσοι image makers δεν μπορούν να κάνουν κάποιον ηγέτη, αν δεν έχει το χάρισμα ο ίδιος. Με φυσιογνωμιστές και με περίεργους αλχημιστές πολιτικό προφίλ δεν φτιάχνεται.
Τα διδακτορικά, τα μεταπτυχιακά έχουν στην πολιτική αξία, όταν ωφελείται από αυτά η κοινωνία. Το αλέτρι για να δώσει καρπό «φαγώνεται» το ίδιο. Ο ήλιος για να στείλει φως «καίγεται» κι αυτός. Η κοινωνία μπορεί να ζήσει και δίχως την ψευτιά και την απατεωνιά. Δίχως όμως δουλειά είναι αδιανόητο να επιζήσει.
Η επιστροφή του Σύριζα στην κυβέρνηση φαίνεται ότι αρχίζει να απασχολεί όλο και πιο πολύ την προοδευτική κοινωνία, γεγονός που το είδαμε πρόσφατα στην αίθουσα συγκεντρώσεων του Εργατικού Κέντρου της πόλης μας, όπου έδωσαν το παρόν ενεργοί πολίτες του ευρύτερου προοδευτικού χώρου, που πιστεύουν ότι ο Σύριζα αποτελεί την πολιτική δύναμη, η οποία μπορεί όντως να χειριστεί επιτυχώς τα δύσκολα θέματα.
Το μήνυμα της συγκέντρωσης ήταν θετικό κι ενθαρρυντικό. Η διεύρυνση του Σύριζα στη βάση ενός κοινού προοδευτικού προγράμματος αποτελεί τα εχέγγυα για την αντιμετώπιση της σκληρής πραγματικότητας μπροστά στην οποία βρίσκεται ο λαός και η χώρα.
Μέχρι που να γίνει αυτό εφικτό, μέχρι που να εξελιχθεί μια τέτοια συγκέντρωση σ’ έναν ενιαίο πολιτικό φορέα, με κοινή φωνή, κοινά οράματα και προγράμματα, απαιτείται πολύ δουλειά. Απαιτείται να ατσαλωθεί η εμπιστοσύνη μεταξύ των νέων και των παλιών μελών του κόμματος. Άλλωστε το πιο σημαντικό θεμέλιο στις σχέσεις των ανθρώπων είναι η εμπιστοσύνη. Δίχως αυτήν τίποτα δεν μπορείς να χτίσεις.
Η αριστεία στην οποία πολλάκις αναφέρθηκε η δεξιά κυβέρνηση της χώρας στην πράξη αποδείχθηκε φούμαρα. Εκτός όμως από αυτό, πολιτική δεν είναι τα πτυχία, αλλά η εμπειρία και η γνώση. Τα πτυχία από μόνα τους δεν παρέχουν παιδεία. Όσο μικρότερο είναι το «είναι» του ανθρώπου, τόσο μεγαλύτερο γίνεται το «θεαθήναι» του. Οι τίτλοι δεν κάνουν τον άνθρωπο, αλλά τα χρηστά ήθη.
Αυτό που λείπει σήμερα από το Σύριζα είναι ένα τηλεοπτικό «κανάλι» για να ακούγεται η φωνή του απέναντι σ’ ένα μιντιακό σύστημα, που έχει τεράστια επικοινωνιακή υπεροπλία. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της χώρας, με εξαίρεση την περίοδο της χούντας, δεν υπήρχαν στη διάθεση μιας κυβέρνησης όλα σχεδόν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όπως συμβαίνει με τη ΝΔ τώρα. «Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση» , είπε ο Ουμπέρτο Έκο και είχε απόλυτο δίκιο. Μην το ξεχνούμε.
*Συγγραφέας, εκπαιδευτικός
