Η ανίκητη Μυθολογία
Του Παναγιώτη Φλωρίδη.
Την περασμένη Κυριακή στο Συνεδριακό του Κιλκίς, αναβίωσε το Λαϊκό Θέατρο. Εστω και με την άκρως υποκειμενική ματιά της μιας πλευράς του αέναου εμφυλίου. Ηταν μια απόπειρα που, χωρίς να διεκδικεί καλλιτεχνικές δάφνες, αναφερόταν στην “κορωνίδα” της αντιπαλότητας των “δύο πλευρών”.
Το αστικό καθεστώς με όλο τον πρωτογονισμό του (ισχύοντα ακόμη) εκόν-άκον το 1974 αποδέχθηκε την νομιμοποίηση του ΚΚΕ. Και το 1981 πάλι εντελώς “ανόρεχτα” αποδέχθηκε την πρωτοκαθεδρία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στην υπόθεση της Εθνικής Αντίστασης. Κων. Καραμανλής και Α. Παπανδρέου είχαν ισχύ πολύ μεγαλύτερη της εποχής και του πλαισίου στο οποίο δρούσαν μεταχουντικά. Το αστικό καθεστώς όμως επ’ ουδενί δεν αποδέχθηκε ούτε αποδέχεται, τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος (ΔΣΕ). Ούτε ως Στρατό, ούτε ως Δημοκρατικό. Γι’ αυτό το καθεστώς, ο Στρατός εκείνος ήταν απλώς κατσαπλιάδες και συμμορίτες που επαναστάτησαν κατά της Πατρίδας. Το τί είχε προηγηθεί της έναρξης του ένοπλου αγώνα 1946-’49 μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας και τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, δεν ελήφθη ποτέ υπόψη από το “καθεστώς” και τους εκπροσώπους του, πεφωτισμένους και μη. (Σ.Σ: Η συμφωνία υπεγράφη στη Βάρκιζα στη βίλα του πεφωτισμένου Παν. Κανελλόπουλου. Και η Μακρόνησος ξεκίνησε να λειτουργεί το 1947 με τον Παν. Κανελλόπουλο Υπουργό Στρατιωτικών. Για την Ιστορία).
Η μία πλευρά της Ιστορίας λέει τα παραπάνω. Η άλλη λέει ότι οι αντάρτες του ΔΣΕ για τρία χρόνια πολεμούσαν και τραγουδούσαν, κατά τον Παντ. Βούλγαρη το αμέριμνο και ηρωικό “Ψυχή βαθειά”. Οι κακουχίες και οι απίστευτες ταλαιπωρίες αναφέρονται μόνο για να τονίσουν τον ηρωικό, εξωπραγματικό χαρακτήρα του αγώνα. Και η πίκρα των αγνών αγωνιστών για την εγκατάλειψη, το “άδειασμα”, από τον Στάλιν στην αρχή και τον Τίτο στη συνέχεια, αποκρύπτεται ως το πλέον βαρύ οικογενειακό αμάρτημα.
Σίγουρα οι ταλαιπωρημένοι από Μεταξά-Αλβανία-Ρούπελ-Κατοχή-Αντίσταση μαχητές του ΔΣΕ, δεν βγήκαν στο βουνό από το καλό τους. Και σίγουρα δεν βγήκαν για να πάρουν κάποιες χιλιάδες κεφάλια εχθρών του αστικού Κράτους. Κάποια στιγμή όμως τα πράγματα πρέπει να “πατήσουν στο έδαφος”. Η περιοχή μας το πλήρωσε ακριβά, μετέχοντας ενεργά σε όλα τα στάδια, από τον Μεταξά μέχρι την τελευταία μάχη στο Γράμμο και την αναγκαστική Πολιτική Προσφυγιά. Αυτό εξ άλλου φάνηκε και στο απλοϊκό “Με τη σκέψη στην πατρίδα” της παράστασης του Συνεδριακού. Το ζήτημα είναι ότι 70 χρόνια μετά τη συγκρότηση του ΔΣΕ, τα αίτια και τα αποτελέσματα του Εμφυλίου, εξακολουθούν να είναι-σκόπιμα-θολά και σίγουρα να βαραίνουν αδιανόητα τη σημερινή “πολιτική ζωή”. Κάτι φταίει.
ΥΓ: Σε 5 χρόνια συμπληρώνονται 200 χρόνια από την Επανάσταση του ’21. Οι εμφύλιες αγριότητες της εποχής εκείνης σπρώχνονται συνεχώς κάτω από το χαλί. Οπως και άλλα τρισχειρότερα γεγονότα. Με πρώτο το ότι η Επανάσταση, πολύ πριν τη “σβήσει” ο Ιμπραήμ, έσβηνε κάποιες φορές από μόνη της. Η αιτία; Τέλειωναν τα γρόσια για την αμοιβή των αγωνιστών! Οπως επίσης και το γεγονός ότι κάποιοι καπεταναίοι, δεν το είχαν σε τίποτε να αλλάζουν στρατόπεδο, διαρκούσης της Επαναστάσεως…
Οσο η Μυθολογία θα υπερτερεί της Ιστορίας, τα πράγματα θα παραμένουν το ίδιο θολά κι επικίνδυνα.
ΥΓ1: Το εξαιρετικά ενδιαφέρον Ζήτημα της ελληνικής Αριστεράς, το πραγματεύθηκε με σπάνιο σεβασμό στις ταινίες του-όλες σχεδόν- ο Θοδ. Αγγελόπουλος. Η απόπειρά του όμως απερρίφθη ως ελιτίστικη-ακαταλαβίστικη. Τόσο από το απαίδευτο “Αστικό καθεστώς”, όσο και από την άκαμπτη Κομμουνιστική Αριστερά.
Ευτυχώς, υπάρχουν και θα υπάρξουν κι άλλες αναγνώσεις των ταινιών. Από το “Θίασο” και τον “Μελισσοκόμο”, μέχρι το “Ταξίδι στα Κύθηρα”, το “Βλέμμα του Οδυσσέα” και την “Σκόνη του Χρόνου”. Μέχρι τότε, ας ανεχόμαστε τον αφορισμό του Αγγελόπουλου από τον Φλωρίνης Αυγουστίνο…
Άρθρο στην ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ
