My Twitter Feed

11 Ιανουαρίου, 2021

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Πάντα ανησυχία από τα κρούσματα -

Δευτέρα, 11 Ιανουαρίου, 2021

“Εγκληματικό άνοιγμα σχολείων” -

Δευτέρα, 11 Ιανουαρίου, 2021

ΠΟΕΔΗΝ: Απαράδεκτη κατάσταση -

Κυριακή, 10 Ιανουαρίου, 2021

Το ΓΝΚ και η διασπορά του ιού -

Κυριακή, 10 Ιανουαρίου, 2021

Το Κιλκίς έχασε και τον Θ. Παυλίδη -

Κυριακή, 10 Ιανουαρίου, 2021

Απολογισμός με κριτική για όλα -

Σάββατο, 9 Ιανουαρίου, 2021

Έφυγε από τον ιό κι ο Δημ. Ταταρίδης -

Σάββατο, 9 Ιανουαρίου, 2021

Μικρός ο αριθμός των κρουσμάτων -

Παρασκευή, 8 Ιανουαρίου, 2021

Η Αμερική του Τραμπ

Του Κώστα Δουζίνα.


Ένα μεγάλο μέρος των Αμερικανών είναι βαθιά συντηρητικό. Η δουλεία, ο ρατσισμός, ο νόμος του Λυντς και οι διακρίσεις ενάντια στους Αφρο-Αμερικάνους και τις μειονότητες αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της Αμερικανικής ιστορίας και παράδοσης.

Μια από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές της εισβολής, για μένα, ήταν όταν σχολιάστρια του CNN είπε με θλίψη ότι «οι σκηνές που βλέπουμε την έχουν τραυματίσει ψυχικά». Το ψυχαναλυτικό «πραγματικό» ξαφνικά εισέβαλε στον ήρεμο και τακτοποιημένο κόσμο της Αμερικάνικης ελίτ. Δε βρέθηκε κάποιος να της πει, βέβαια, ότι πολιτικοί και πολίτες σε πολλά μέρη του κόσμου έχουν ζήσει πολύ χειρότερες στιγμές εξ αιτίας της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ.

Οι εισβολείς στο Καπιτώλιο ήταν ακριβώς το Αμερικάνικο «πραγματικό», μια ανάμνηση τρομακτική και αναπόδραστη που η «καλή» κοινωνία απωθεί αλλά προχτές επέστρεψε. Οι στασιαστές κρατούσαν σημαίες των Νοτίων, που πολέμησαν για τη διατήρηση της δουλείας. Οπλοφορούσαν με φαντασίωση ότι είναι εθνοφύλακες της Επανάστασης και εκδικητές των ηττημένων του εμφυλίου. Αποτελούν μέρος μιας κοινωνικής ομάδας που αυτό-χαρακτηρίζεται ως θύματα μιας διεθνούς συνωμοσίας καθοδηγούμενης από πολιτικές και χρηματοπιστωτικές ελίτ, δημιούργημα της οποίας είναι και η πανδημία.

Οι παρανοϊκές αυτές θεωρίες, που εντούτοις ακουμπούν στο συλλογικό ασυνείδητο, καλλιεργήθηκαν από ένα δίκτυο mainstream ΜΜΕ, με ναυαρχίδες το Fox News και τη Wall Street Journal, αλλά και πολλά δεξιά τοπικά και περιθωριακά ραδιόφωνα. Βοήθησαν στην κατασκευή και την αυτοσυνειδησία μιας αλλοπρόσαλλης κοινωνικής κατηγορίας που αποτελείται από λευκούς πρώην βιομηχανικούς εργάτες, συντηρητικούς Ευαγγελιστές, ξενόφοβους και ρατσιστές, υποστηρικτές της «λευκής ανωτερότητας» και της οπλοκατοχής και άλλα περιθωριακά στοιχεία. Όταν η Χίλαρυ Κλίντον τους χαρακτήρισε «deplorables» («αξιοθρήνητους, σιχαμένους») το 2016 τους έδωσε όνομα και συνδετική ύλη.

Επιβεβαίωσε την περιφρόνηση των ελίτ και αυτοί απάντησαν με τη ψήφο στον Τραμπ. Αλλά τα 75 εκατ. που ψήφισαν Τραμπ δεν είναι όλοι ακροδεξιοί. Σε αυτούς πρέπει να προσθέσουμε ένα μεγάλο αριθμό μικροαστών των συνοικιών που ζουν σε ένα καταναλωτικό και διαψευσμένο παράδεισο, αυτούς που άφησε πίσω το Αμερικανικό όνειρο. Αποτελούν εικόνα της μισής Αμερικής που συσπειρώθηκε γύρω από το φαντασιακό σύνθημα «να κάνουμε την Αμερική μεγάλη ξανά».

Ο σκληρός πυρήνας των οπαδών του Τραμπ και των θεωριών συνωμοσίας εγκατέλειψαν σε μεγάλο βαθμό τη συμβατική πολιτική και εντάσσουν τις δράσεις τους σε ένα παράλληλο σύμπαν εθνολαϊκισμού και άμυνας ενός συντηρητικού τρόπου ζωής τον οποίον απειλούν δήθεν ντόπιες ελίτ και διεθνείς κλίκες που κινούν τα νήματα της ιστορίας. Αυτή η εναλλακτική πραγματικότητα είχε διαδοθεί πριν την νίκη του Τραμπ που βρήκε ένα κατάλληλο κλίμα για να εξασκήσει την παρανοϊκή ρητορική του και την βαθιά νεοφιλελεύθερη πολιτική του.

Όταν είδα τον Τραμπ να δηλώνει ότι αν κάνουμε ένεση απολυμαντικού θα θεραπευτούμε από την αρρώστια μια και το σαπούνι σκοτώνει τον κορονοϊό φαντάστηκα ότι θα τον έβαζαν σε ζουρλομανδύα. Δεν έγινε. Οι μικροκομματικοί και ευκαιριακοί υπολογισμοί πολιτικάντηδων και η ηγεσία του Ρεπουμπλικανικού κόμματος διατήρησαν αυτόν τον μισότρελο στην εξουσία.

Το κόμμα εκφράζει μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, στο πετρέλαιο, τις εξορύξεις και την ακίνητη περιουσία, που χρηματοδότησαν τον Τραμπ και πήραν ως αντάλλαγμα απορρύθμιση των λειτουργιών τους. Αλλά αυτοί οι τομείς βρίσκονται σε υποχώρηση καθώς οι επιχειρήσεις υψηλής τεχνολογίας, με το «προοδευτικό» τους προφίλ, τείνουν να υποστηρίζουν τους Δημοκρατικούς. Και όπως η κρίση και η κοινωνική αποδιάρθρωση εξαπλωνόταν ακροδεξιές ιδέες και στελέχη εξτρεμιστικών και νέο-φασιστικών οργανώσεων ενσωματώθηκαν στο κόμμα που παραδοσιακά εξέφραζε τα πιο συντηρητικά τμήματα στον Νότο και την ενδοχώρα του Midwest.

Έτσι η ακροδεξιά μπόρεσε να μετακινήσει το συνολικό πολιτικό φάσμα προς τα δεξιά. Δεξιοί σχολιαστές υποστήριξαν προχτές ότι οι εισβολείς ήταν «αντιφά»(σιστες). Ο Μπάϊντεν παρουσιάζεται ως «σοσιαλιστής» και «κομμουνιστής». Δεν πείθουν κανένα έξω από τον κύκλο τους. Αυτή όμως είναι η δουλειά του μύθου. Αποκαλύπτει αυτονόητες αλήθειες στους πιστούς τους, που τους επιτρέπουν να βλέπουν τον κόσμο συνεκτικά από τη σκοπιά των συμφερόντων τους. Οι πιστοί έχουν επενδύσει πολλά στον μύθο τους και αδυνατούν να τον αναγνωρίσουν ως τέτοιο. Τα fake news συνήθως δεν επιδιώκουν να παρουσιαστούν ως αλήθεια αλλά να υποστηρίξουν την φαντασιακή ταυτότητα των πιστών.

Κάτι ανάλογο έγινε στα κεντροδεξιά κόμματα της Ευρώπης και στην χώρα μας. Οι πολιτικοί του ΛΑΟΣ πήγαν στην Νέα Δημοκρατία, οι ακροδεξιές ιδέες έγιναν αποδεκτές από «έγκριτους» δημοσιογράφους, η αριστερά χαρακτηρίστηκε «ελαττωματική», μια ιδεολογία που πρέπει κοινωνικά να απαξιωθεί και θεσμικά να αποκλειστεί.

Οι εισβολείς του Καπιτωλίου συγκρίθηκαν με τους «αγανακτισμένους» στο Σύνταγμα. Μια από τις πιο σημαντικές εκδηλώσεις άμεσης δημοκρατίας στην ιστορία της χώρας μας παρομοιάστηκε με τους παρανοϊκούς στασιαστές της Ουάσιγκτον. Το μόνο κοινό ανάμεσα στο δύο συμβάντα είναι η προσπάθεια κατασκευής του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου και του μύθου της Αριστεράς ως καταστροφικού εχθρού. Στην Αμερική, οι ακροδεξιοί και πολλοί Τραμπικοί δεν πιστεύουν ότι υπάρχει πανδημία. Στην Ελλάδα, οι ακροδεξιοί και πολλοί εκκλησιαζόμενοι κεντροδεξιοί λένε και πιστεύουν τα ίδια. Μήπως βλέπουμε εδώ τον Ελληνικό Τραμπισμό που θα τραφεί από τη σάρκα της Νέας Δημοκρατίας;

Ο κόσμος του Τραμπ

Τα mainstream ΜΜΕ απέδωσαν την εισβολή αποκλειστικά στον Τραμπ και απέφυγαν να αναλύσουν τα κοινωνικά αίτια που οδήγησαν στη δημιουργία της κοινωνικής κατηγορίας από την οποία προήλθε ο όχλος. Η ριζοσπαστικοποίηση, που δεν είναι απλά ιδεολογική αλλά αντισυστημική, προϋπήρχε του Τραμπ και θα επιβιώσει μετά την αποχώρηση του. Ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν καταλύτης σ’ αυτή τη διαδικασία και εν μέρει μόνο δημιουργός της. Έδωσε πρόσωπο και φωνή σε μια υπόγεια κοινωνική τάση.

Ο Τραμπ χρησιμοποίησε την πραγματική ή κατασκευασμένη αγανάκτηση του κόσμου που αισθάνεται προδομένος από την παγκοσμιοποίηση, εγκαταλειμμένος από το πολιτικό και χρηματοπιστωτικό κατεστημένο και ταπεινωμένος από τα περιφρόνηση των «μορφωμένων» σχολιαστών στα ΜΜΕ.

Ο δεξιός λαϊκισμός υπερασπίζεται ρητορικά τον λαό, τους άνεργους και τους χαμηλόμισθους και επιτίθεται στο πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο, τους μετανάστες και τις μειονότητες. Ο Τραμπ οργάνωσε την στρατηγική του γύρω από μια επιφανειακά «λαϊκή» πολιτική. Εμφανίστηκε ως εχθρός των συνθηκών ελεύθερου εμπορίου, των εξευτελιστικών συνθηκών εργασίας, της παράνομης μετανάστευσης και υποστηρικτής της «σιωπηρής πλειοψηφίας» ενάντια στα μεγάλα και διεφθαρμένα συμφέροντα και την ηγεσία των δύο κομμάτων.

Η πρωτεύουσα και οι θεσμοί της Ουάσιγκτον είναι ένας «βάλτος» ένας «οχετός» που θα τον καθάριζε, έλεγε το 2016. «Η σιωπηρή πλειοψηφία γύρισε και δεν είναι πια σιωπηρή. Είναι επιθετική» δήλωνε πέρσι. Προχτές κραύγαζε στους οπαδούς του, παρακινώντας τους να πορευτούν στο Καπιτώλιο: «Πρέπει να είμαστε ισχυροί. Μόνο η δύναμη μπορεί να επιβληθεί». Επαναστάτης κι αυτός δι’ αντιπροσώπων.

Κεντρική στρατηγική του Τραμπ ήταν οι «πόλεμοι του πολιτισμού» (culture wars): ταυτότητες, φυλετικές διακρίσεις, «πολιτική ορθότητα», αμβλώσεις, προστασία του ιδιωτικού βίου. Ο Τραμπ επιτέθηκε στις μειονότητες (Αφρο-Αμερικάνους, Λατίνους, μετανάστες, Μουσουλμάνους, ΛΟΑΤΚΙ) με επιδείξεις ανδρισμού, φραστικής βίας και πολιτικού θράσους.

Παρουσίαζε παράλογα του καταπιεσμένους και περιθωριοποιημένους ως καταπιεστές και εκμεταλλευτές της λευκής πλειονότητας. Έβρισκε βέβαια εύφορο έδαφος για τους παραλογισμούς του. Μια πλειονότητα λευκών Ευαγγελικών πιστεύει ότι οι διακρίσεις εναντίον των λευκών είναι μεγαλύτερες από αυτές κατά των μαύρων.

Οι λευκοί δεν αντιμετωπίζουν πουθενά τις διακρίσεις κατά των μαύρων ή των μουσουλμάνων. Αλλά οι μύθοι διατηρούν την ταυτότητα του ανθρώπου. Χωρίς αυτή την πίστη στη θυματοποίηση τους από ένα σατανικό σχέδιο, οι αποτυχίες της προσωπικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής δεν αντέχονται. Όπως είπαν πολλοί σχολιαστές, φανταστείτε τι θα γινόταν αν οι εισβολείς στο Καπιτώλιο ήταν Αφροαμερικανοί ή Μουσουλμάνοι.

Σ’ αυτή την λογική, ο Τραμπ φάνηκε να εγκαταλείπει τον μεταπολεμικό ρόλο των ΗΠΑ ως πρωταγωνιστή του ελεύθερου εμπορίου και διεθνή σερίφη. Ο προστατευτισμός, ο εμπορικός πόλεμος και ο απομονωτισμός επαναπροσδιόρισαν το στρατηγικό δόγμα με κέντρο την νοτιο-ανατολική Ασία.

Η επίθεση του Τραμπ στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τους συμμάχους στο ΝΑΤΟ, «που δεν πληρώνουν το κόστος της ασφάλειας τους», η αποχώρηση από σημαντικές διεθνείς συμφωνίες, όπως του Παρισιού για το κλίμα, με το Ιράν για τα πυρηνικά, η μη συμμετοχή στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και η αποχώρηση από τον ΠΟΥ αποτελούν συμπτώματα της Αμερικανικής παρακμής. Ο εξωτερικός προστατευτισμός έγινε ο καλύτερος σύντροφος του εσωτερικού νεοφιλελευθερισμού. Η μείωση της φορολογίας των πλουσίων, η ριζική σμίκρυνση του κοινωνικού κράτους και η άγρια εκμετάλλευση της φύσης και των φυσικών πόρων ολοκλήρωσε το μοντέλο του «αυταρχικού καπιταλισμού».

Το φαινόμενο Τραμπ δείχνει μια μετάλλαξη του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Οδηγεί σε άγρια φαινόμενα φτωχοποίησης, εκμετάλλευσης και οργής και τρέφεται από τις αντιδράσεις και τον θυμό που ο ίδιος δημιουργεί.

Ο αυταρχικός νέο-φιλελευθερισμός δεν χρειάζεται πια τη δημοκρατία. Εργαλειοποιεί την αγανάκτηση, το μίσος και τη μνησικακία των θυμάτων της από-βιομηχανοποίησης και της υποχώρησης του κοινωνικού κράτους στρέφοντας τους εναντίον εξιλαστήριων θυμάτων. Ενώ ο νέο-φιλελευθερισμός υποστήριζε τα ανοικτά σύνορα, την αύξηση της οικονομίας και τα δικαιώματα, η μετεξέλιξη του προωθεί την απατηλή επιστροφή στην εθνική «κυριαρχία», στην καθαρότητα του έθνους, στο κλείσιμο των συνόρων με τοίχους και φράχτες και τον περιορισμό των ελευθεριών γιατί διακινδυνεύουν την ασφάλεια. Το κράτος που τόσο δαιμονοποιήθηκε επιστρέφει, όχι ως κράτος κοινωνικών ασφαλίσεων αλλά ως κράτος ασφάλειας με αστυνομική καταστολή, παρακολούθηση των πολιτών, λογοκρισία και περιορισμό της ελευθερίας του τύπου και της πολιτικής.

Οι άνισες κοινωνίες με υποτυπώδη δημόσια συστήματα υγείας αποτελούν πρόσφορο έδαφος για την διάδοση της πανδημίας. Μια ιδεολογία που αποβλέπει σε συνεχή αύξηση του κέρδους ατόμων και επιχειρήσεων δεν ενδιαφέρεται για τη δημιουργία ενός δίκαιου και αποτελεσματικού συστήματος περίθαλψης και δεν επεκτείνει τις κοινωνικές ασφαλίσεις σε όσους τις χρειάζονται. Η Αμερική και σε μικρότερο βαθμό η Βρετανία, ο Τραμπ και ο Τζόνσον, αποτελούν παράδειγμα της αντιλαϊκής ιδεολογίας του εθνολαϊκισμού και της στρατηγικής του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού. Εσωτερικά και εξωτερικά η Αμερική και μαζί της και η Δύση παρακμάζει.

Άρθρο στο tvxs.gr

Σχολιάστε