Η άλλη μισή αλήθεια
Του Θανάση Καρτερού.
Τα χρόνια εκείνα τα παλιά, τη δεκαετία του εξήντα, η ανθρωπότητα μάθαινε για τον πρώτο δορυφόρο, τον Σπούτνικ, ή για τον πρώτο άνθρωπο στο διάστημα, τον Γκαγκάριν, ή για την πρώτη γυναίκα αστροναύτη, την Τερεσκόβα, αφού η εκτόξευση είχε γίνει.
Ρώτησαν λοιπόν κάποια στιγμή τον Νικήτα Χρουστσόφ γιατί, σε αντίθεση με τους Αμερικανούς, οι Σοβιετικοί δεν ανακοινώνουν εκ των προτέρων τις διαστημικές πτήσεις. Οι Αμερικανοί κάνουν “χοπ” πριν πηδήξουν το χαντάκι, απάντησε ο παμπόνηρος Ουκρανός. Εμείς κάνουμε “χοπ” τη στιγμή που το πηδάμε.
Θυμήθηκα το ανέκδοτο ακούγοντας τα “χοπ” της δικής μας κυβέρνησης σχετικά με το δικό μας χαντάκι. Νέα εποχή, και τώρα ανάπτυξη με κοινωνικό πρόσημο, εποχή δίκαιης ανάπτυξης, γυρνάμε σελίδα. Τέτοια, κι άλλα τέτοια, και πολλά παρόμοια ακούγονται τον τελευταίο καιρό. Ως απάντηση προφανώς στην ξέφρενη προπαγάνδα της καταστροφής και τον καλπάζοντα μηδενισμό που παράγουν η αντιπολίτευση και οι βαρόνοι των media. Γιατί η μισή αλήθεια είναι ότι τα χειρότερα τα περάσαμε. Και οι αριθμοί δείχνουν ότι άνοιξε ένα παράθυρο για την οικονομία, την κοινωνία, τη χώρα.
Ένα παράθυρο όμως. Διότι η άλλη μισή αλήθεια είναι ότι χρειάζεται ακόμα πολλή δουλειά. Ότι υπάρχει ακόμα ανήφορος. Ότι δεν τελειώσαμε ούτε με τα μέτρα, ούτε με το χρέος, ούτε με τους δανειστές. Ότι οι συμμαχίες μας στην Ευρώπη, και οι κάθε είδους κοινές διακηρύξεις κατά της λιτότητας, είναι ακόμα εύθραυστες -δείτε τι γίνεται στη Γαλλία. Και ότι -για να φτάσουμε στον πυρήνα του πυρήνα- η καθημερινότητα των ανθρώπων δεν έχει αλλάξει αισθητά, παρά το γεγονός ότι αλλάζουν οι αριθμοί.
Αυτή η μισή, αλλά σκληρή αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί, γιατί είναι η αλήθεια της ζωής των ανθρώπων. Και όποιος κυκλοφορεί εκτός των τειχών το ξέρει: Όσο περισσότερο μιλάμε στον δυστυχή για την επερχόμενη ευτυχία, τόσο πιο δύσπιστο τον κάνουμε. Διότι έχει ακούσει πολλά από τους άλλους. Έπαθε και έμαθε. Και δεν κατέφυγε στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί προσδοκούσε ένα θαύμα. Αλλά γιατί προσδοκούσε προσπάθεια, εντιμότητα, ειλικρίνεια, αγώνα, βήματα -στα άλματα δεν πιστεύει- προς τα μπρος.
Κάτι γίνεται. Περάσαμε τον κάβο. Κωπηλατούμε τώρα πιο άνετα. Αλλά έχουμε ακόμα κουπί. Με κουπί μπορούμε, μέρα – μέρα, να κατακτούμε πράγματα. Ακόμα και να ονειρευόμαστε. Αν μιλάμε για το πώς μιλάμε και ποιοι μας ακούνε, όμως, απείρως μεγαλύτερη αξία από τα “χοπ” έχει, για παράδειγμα, το χαντάκι που πήδηξε η ΔΕΗ. Γιατί 15% μείωση στα τιμολόγια, μια είδηση που θάφτηκε από τους βαρόνους, είναι εκατό φορές πιο αποτελεσματική για το πού βρισκόμαστε και πού πάμε από χίλια “χοπ”…
Άρθρο στην ΑΥΓΗ
