Ετσι είναι, εφόσον…

…έτσι νομίζουμε.

Του Τάσου Παππά.

Οι θεωρίες συνωμοσίας είναι μικρόβιο από το οποίο όσοι έχουν προσβληθεί, δεν μπορούν να απαλλαγούν, ακόμη κι αν λάβουν ισχυρές δόσεις αντιβίωσης. Ο,τι κι αν τους λες, όσα στοιχεία κι αν τους παρουσιάσεις που διαψεύδουν τους ισχυρισμούς τους, αυτοί θα επιμένουν. Τι να αντιπαραθέσεις σ’ αυτούς που είναι βέβαιοι ότι την επίθεση στους δίδυμους πύργους δεν την οργάνωσε η Αλ Κάιντα, αλλά το κράτος του Ισραήλ σε συνεργασία με τη CΙΑ; Πώς να αντιμετωπίσεις αυτόν που θεωρεί έγκυρη μαρτυρία «Τα πρωτόκολλα των σοφών της Σιών» (για τη δημοφιλία του βιβλίου στην Ελλάδα υπάρχει η εξαιρετική μελέτη του Δ. Ψαρρά, εκδόσεις «Πόλις»); Ποιο λογικό επιχείρημα μπορεί να πείσει εκείνον που δεν έχει καμία αμφιβολία πως το AIDS δημιουργήθηκε από κάποιο εργαστήριο βιολογικού πολέμου;

Οσο η συζήτηση παραμένει σε «φιλολογικό» επίπεδο, δεν υπάρχει θέμα. Μπορεί μάλιστα να βγάζει και γέλιο. Οταν όμως οι συνωμοσιολόγοι κατέχουν θέσεις εξουσίας και επιχειρούν με όπλο τη θεωρία τους να δώσουν απαντήσεις στα σύνθετα προβλήματα του κόσμου, τα πράγματα γίνονται ζοφερά. Τα «Πρωτόκολλα των σοφών της Σιών» ήταν το αγαπημένο ανάγνωσμα του Χίτλερ. Υιοθετώντας την άποψη περί παγκόσμιας συνωμοσίας των Εβραίων, αποπειράθηκε να εξοντώσει αυτούς τους αδίστακτους ραδιούργους που ήταν ταυτοχρόνως θεοκτόνοι, υπάνθρωποι και εμπνευστές του κομμουνισμού. Εξ αυτού του λόγου και το ιδεολογικό σχήμα περί του μισητού «εβραιομπολσεβικισμού».

Συνωμοσίες έβλεπε παντού και ο Στάλιν. Στην αρχή εξολόθρευσε όλη την παλιά ηγεσία του κόμματος γιατί είχε μυστικές επαφές, άλλοτε με τους ναζί, άλλοτε με τους Αγγλογάλλους ιμπεριαλιστές και πάντοτε με τον ορκισμένο αντίπαλό του Τρότσκι. Μετά ήρθε η σειρά των στρατηγών επειδή κι αυτοί ήταν σε συνεννόηση με τους εχθρούς του σοσιαλισμού για να υπονομεύσουν την αμυντική ικανότητα της σοβιετικής πατρίδας. Ακολούθησαν οι γιατροί, οι οποίοι σχεδίαζαν να τον δολοφονήσουν, ορισμένοι από τους στενότερους συνεργάτες του, κι ας είχαν βάψει τα χέρια τους με αίμα εκτελώντας τις διαταγές του, ακόμη και μέλη των οικογενειών των πιστών σ’ αυτόν συντρόφων του. Η ψύχωση, όταν μεταμφιέζεται σε πολιτική και πλαισιώνεται από ιδεολογήματα, παράγει μαζικά εγκλήματα και τεραστίων διαστάσεων φρίκη.

Η ανάπτυξη του τρομοκρατικού φαινομένου στην Ευρώπη τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 προκάλεσε αμηχανία στην ιστορική Αριστερά. Το κατήγγειλε μεν, ως όφειλε. Ωστόσο, και παρά το γεγονός ότι πολλά από τα μέλη των ένοπλων ομάδων προέρχονταν από τις τάξεις της και μιλούσαν στο όνομά της, έστω και από διαφορετική σκοπιά, ουδέποτε συμφιλιώθηκε με την ιδέα ότι πρόκειται για οργανώσεις που είναι αυτό που δηλώνουν. Δηλαδή, οργανώσεις που θέλουν να ανατρέψουν τον καπιταλισμό με τη βία. Εκανε λόγο για δράσεις που εξ αντικειμένου λειτουργούν υπέρ της ενίσχυσης της καθεστωτικής καταστολής (έχει επαληθευτεί), που δίνουν την ευκαιρία στους εχθρούς της να ταυτίσουν την Αριστερά με τη βία και το αίμα και να συκοφαντήσουν το απελευθερωτικό μήνυμά της (το κάνουν συστηματικά), αλλά ταυτοχρόνως διέχυσε στην κοινωνία τη θέση ότι αυτού του τύπου οι ομάδες κατασκευάστηκαν από τις μυστικές υπηρεσίες και τους παρακρατικούς μηχανισμούς (αναπόδεικτο). Επιμένει μάλιστα στην τελευταία ερμηνεία κι ας μην έχει δικαιωθεί μέχρι τώρα από τα γεγονότα και τα στοιχεία.

Εσχάτως, το δικαστήριο των προθέσεων απέκτησε ακόμη έναν εισαγγελέα. Ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος, ο οποίος ουδέποτε παραδέχτηκε ότι ήταν αρχηγός της 17Ν (ούτε καν μέλος της) και εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι είναι θύμα σκευωρίας, με επιστολή του στην «Ελευθεροτυπία», άφησε βιτριολικούς υπαινιγμούς για τον ρόλο του Χριστόδουλου Ξηρού. Ισχυρίστηκε ότι η διαταγή για τη χορήγηση άδειας στον Ξηρό «ήρθε από τα πάνω, από την αντιτρομοκρατική, την ΕΥΠ και άρα από την κυβέρνηση που την εποπτεύει».

Ανακοίνωση εξέδωσε και ο ΣΥΡΙΖΑ, καλώντας την κυβέρνηση να απαντήσει «κατά πόσο η αντιμετώπιση του Χ. Ξηρού ως κρατούμενου, τόσο μέσα στη φυλακή όσο και κατά τις άδειές του, διέφερε απ’ αυτή των υπολοίπων και κατά πόσο αυτή η προνομιακή αντιμετώπιση συνέβαλε στη φυγή του». Η βεβαιότητα Γιωτόπουλου και τα ερωτήματα του ΣΥΡΙΖΑ μας οδηγούν σε τρεις εκδοχές:

1) Ή ότι ο Χριστόδουλος Ξηρός είναι συνεργάτης των διωκτικών υπηρεσιών και αφέθηκε ελεύθερος για να διεισδύσει στους κόλπους του νέου αντάρτικου πόλης και να βοηθήσει στην εξάρθρωσή του.

2) Ή ότι ο Χριστόδουλος Ξηρός άθελά του έχει γίνει βαποράκι της αντιτρομοκρατικής, η οποία του επέτρεψε να αποδράσει για να τον παρακολουθήσει και να εντοπίσει είτε τα ασύλληπτα μέλη της 17Ν (οι Αμερικανοί πιστεύουν ότι υπάρχουν) είτε τις άλλες ένοπλες ομάδες.

3) Ή ότι κάποιοι από την κυβέρνηση άνοιξαν την πόρτα στον Χ. Ξηρό για να αλλάξουν τη δημόσια ατζέντα και αντί να ασχολούμαστε με τις καταστροφικές πολιτικές των Σαμαρά-Βενιζέλου να συζητάμε για την απόδραση και για το νέο τρομοκρατικό χτύπημα.

Το ενδεχόμενο ο Ξηρός να ξεγέλασε το σύστημα (η δική του οπτική) για να επιστρέψει στη δράση δεν πρέπει να περνάει από το μυαλό μας; Και καλά ο Αλ. Γιωτόπουλος, έχει προηγούμενα με τον Χρ. Ξηρό. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως;

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ