Επικίνδυνο παράδειγμα!
Του Τάσου Παππά.
Μέρες που είναι, θα μπορούσαμε να πούμε «και εγένετο φως», σχολιάζοντας τη συμφωνία Σοσιαλιστών – Ριζοσπαστών της Αριστεράς για κυβέρνηση συνεργασίας στην Ισπανία. Ή, όπως το έγραψε η Κορίνα Βασιλοπούλου σε διπλανές στήλες την παραμονή: «Είναι σίγουρα μια νότα φρεσκάδας και αισιοδοξίας μέσα στη γενικότερη μαυρίλα που πλακώνει τη Γηραιά Ηπειρο στην εκπνοή του παλιού χρόνου και στην αυγή του νέου».
Επρεπε, όμως, να περάσουν οκτώ μήνες, να μεσολαβήσουν εθνικές εκλογές για να ξεπεράσουν τα δύο κόμματα τις διαφορές τους και να καταλήξουν σε προγραμματική συμφωνία. Αν όλα είχαν γίνει εγκαίρως, αν οι ηγεσίες του Σοσιαλιστικού Κόμματος και των Podemos παραμέριζαν τις εμμονές τους και λειτουργούσαν περισσότερο ενωτικά, σήμερα δεν θα υπήρχε το ακροδεξιό VOX στην ισπανική Βουλή.
Οι θετικές για την Αριστερά εξελίξεις στην Ισπανία και η συνέχιση του επιτυχημένου μοντέλου συνεργασίας της σύνολης Αριστεράς στην Πορτογαλία δεν προκαλούν ρίγη ενθουσιασμού στις πολιτικές και οικονομικές ελίτ της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κάθε άλλο.
Χτυπάει ο συναγερμός, διαισθάνονται την απειλή και είναι σε κατάσταση ετοιμότητας για να πάρουν αν χρειαστεί τα μέτρα τους ώστε να μην συμβεί κάτι που θεωρούν εξαιρετικά επικίνδυνο, δηλαδή να αμφισβητηθεί η κεντρική γραμμή τους. Κι αν στην περίπτωση της Πορτογαλίας η αντίδρασή τους ήταν χαμηλής έντασης, καθότι είναι μια χώρα με μικρό οικονομικό εκτόπισμα, φοβούνται ότι, αν αφήσουν να πετύχει η προσπάθεια εφαρμογής μιας «αιρετικής» πολιτικής στην Ισπανία, οι συνέπειες θα είναι δυσάρεστες γι’ αυτές.
Ενδεχομένως να λειτουργήσει ως μεταδοτικό παράδειγμα. Θα υπάρξουν ενοχλητικές συζητήσεις και σε άλλες χώρες, θα ασκηθούν πιέσεις για μια διαφορετική πορεία και έτσι θα τεθεί εν αμφιβόλω το δόγμα της δημοσιονομικής λιτότητας – το ιερό ευαγγέλιο του νεοφιλελευθερισμού.
Και, όντως, στη συμφωνία Σοσιαλιστών – Podemos υπάρχουν πράγματα που προκαλούν ανατριχίλα στο κατεστημένο της Ισπανίας, στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και στο Βερολίνο. Οπως: η κατάργηση της αντεργατικής νομοθεσίας που είχε επιβάλει η Δεξιά του Μαριάνο Ραχόι, η αύξηση της φορολογίας στα υψηλά εισοδήματα και στις μεγάλες επιχειρήσεις, η αύξηση του κατώτατου μισθού. Με άλλα λόγια, μέτρα που ευνοούν τους ασθενέστερους και κάνουν τη ζωή τους λιγότερο αφόρητη.
Δεν πρόκειται για επαναστατική πολιτική. Κλασικού τύπου σοσιαλδημοκρατία είναι, όμως, για τους έχοντες, ακόμη κι αυτές οι εντός των ορίων του συστήματος παρεμβάσεις, θεωρούνται μεγάλη απειλή για τα συμφέροντά τους. Ολο το προηγούμενο διάστημα τόσο η αστική τάξη της χώρας (βιομήχανοι, τραπεζίτες) όσο και η δεξιά πτέρυγα του Σοσιαλιστικού Κόμματος (έχει ηττηθεί, αλλά δεν έχει παραιτηθεί) εξέφραζαν με έντονο τρόπο την επιθυμία τους για κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού (Σοσιαλιστών – Δεξιάς).
Εκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να μην μπει η Αριστερά στην κυβέρνηση. Δεν τα κατάφεραν. Δεν τα παρατάνε, όμως. Θα επιχειρήσουν, με τη βοήθεια των Βρυξελλών, του Βερολίνου και των διεθνών οργανισμών –των φρουρών της οικονομικής ορθοδοξίας– να προκαλέσουν προβλήματα στη συνοχή του αριστερού συνασπισμού, δημιουργώντας ασφυκτικές συνθήκες στην οικονομία, θα ενθαρρύνουν τις φυγόκεντρες τάσεις, θα κανακέψουν τον λαϊκισμό της Ακρας Δεξιάς, προκειμένου να γίνει ο χώρος υποδοχής των δυσαρεστημένων και ελπίζουν να μη χαλιναγωγήσει τη ριζοσπαστική ανυπομονησία του το ρεύμα του επαναστατικού ασκητισμού (υπαρκτό στους Podemos) και να κινηθεί στη λογική τού «Ολα ή τίποτα».
Η ευρωπαϊκή Δεξιά θέλει το παράδειγμα της Ισπανίας να συντριβεί. Η ελληνική Αριστερά άραγε; Εκείνη που θεωρεί έγκλημα καθοσιώσεως την εμπλοκή σε κυβερνήσεις συνεργασίας στον καπιταλισμό και προτιμά να εκφωνεί επαναστατικούς δεκάρικους από άμβωνος, σίγουρα θα το καταγγείλει ως χυδαία ρεφορμιστική παρέκκλιση και θα εύχεται να αποτύχει για να μπορεί εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς να πανηγυρίζει. Η δικαίωση της μιζέριας.
Ανάγωγα
Ο Πάπας Φραγκίσκος, κατά την τελευταία γενική ακρόαση πριν από το νέο έτος, απευθύνθηκε στους πιστούς που βρίσκονταν στην πλατεία του Αγίου Πέτρου και αναφέρθηκε στους μετανάστες και τους πρόσφυγες που εγκαταλείπουν την πατρίδα τους «όπως, ακριβώς, η οικογένεια της Ναζαρέτ, η οποία αναγκάστηκε να βρει καταφύγιο στην Αίγυπτο».
Πολλοί από τους δικούς μας ρασοφόρους όμως μιλούν για εισβολή και για τον κίνδυνο αλλοίωσης της εθνικής μας ταυτότητας. Αραγε, πιστεύουν στον ίδιο Θεό;
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
