Επί ΞΗΡΟΥ ακμής
Του Κώστα Βαξεβάνη.
O Χριστόδουλος Ξηρός, μπορεί να αποδειχθεί ένα αποτελεσματικό ρουλεμάν φόβου. Ακόμη και σε μια χώρα που οι πολίτες της μπορεί να θεωρούν πιο επικίνδυνους αυτούς που την κυβερνούν από έναν συνταξιούχο τρομοκράτη, ο Ξηρός μπορεί να παίξει το ρόλο που θέλουν. Η πολιτική ζωή μπαίνει επί Ξηρού ακμής. Ακολουθεί τις πληροφορίες της Αστυνομίας, τα αποτυπώματα του Χριστόδουλου, τις απειλές του, ακόμη και έναν πιθανό «τρομοκρατικό» γεροντοέρωτα. Δεν υποστηρίζω πως η απόδραση Ξηρού είναι απαραίτητα ένα στήσιμο της Αστυνομίας. Απλώς θεωρώ πως τέτοιες καταστάσεις (ποιός δεν θυμάται τις αποδράσεις Ρωχάμη;) είναι η χαρά του συστήματος. Είναι εύκολο αντί να φοβάσαι το Βενιζέλο να φοβάσαι τον Χριστόδουλο, αν Αστυνομία και κανάλια συνεργαστούν όπως συνηθίζουν.
Σκεφθείτε πηγαίνοντας προς τις εκλογές, πόσες χειροβομβίδες θα πετάει η κυβέρνηση, απειλώντας πως θα πετάξει μία ο Ξηρός.
Θα σημειώσω δύο σημεία της ομιλίας Ξηρού μπροστά στο τηλεοπτικό μήνυμα αλά Αλ Κάιντα. Την αναφορά του στην «άκρα Αριστερά», αυτόν τον περίεργο αρνητικό αυτοπροσδιορισμό που τον κατατάσσει οικειοθελώς στα άκρα και επαναφέρει τη θεωρία τον δύο άκρων και τη φράση «ραντεβού στα γουναράδικα» που αντί να αποδοθεί με την πραγματική του σημασία, επαναφέρεται στα κανάλια και πάλι ως ρήση του Σύριζα.
Αν ο Ξηρός δεν λειτουργεί προβοκατόρικα τότε έχει πολιτική ωριμότητα μικρού παιδιού. Κάθε φορά που θα γοητεύεται φτιάχνοντας μια νέα βιντεοπροκήρυξη, στου Μαξίμου θα ανοίγουν σαμπάνιες.
Με τόση βία και αίμα που προαναγγέλλουν τα ΜΜΕ για τον Ξηρό δημιουργούν γι’ αυτόν μία εικόνα στην οποια θα αισθανθεί την ανάγκη ν’ αντεπεξέλθει. Τόσο απλό.
Άρθρο στο koutipandoras.gr
