Εμείς, οι απέναντι κι ο Τσίπρας
Του Θανάση Καρτερού.
Εννοείται ότι κανένας Κούδας, Γιούτσος ή Δομάζος δεν μπορεί να κάνει οτιδήποτε χωρίς την ομάδα. Ορθόν.
Διαπίστωση πρώτη: Μια γρήγορη αναδρομή δείχνει το απλό, σχεδόν αυτονόητο: Ένα κόμμα, και η παράταξη που εκφράζει, καταφέρνει να επικρατήσει πολιτικά και να αφήσει το στίγμα του στην κοινωνία, τη χώρα, ακόμα και την Ιστορία, όταν, για να αντιγράψουμε ένα πρόσφατο άρθρο του Γιάννη Λούλη, ο ηγέτης γίνεται η φωτογραφία του κόμματός του.
Η θετική εικόνα του ηγέτη γίνεται εικόνα του κόμματός του. Από τον Ελευθέριο Βενιζέλο μέχρι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου, για να αναφέρουμε κάποια πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα, αυτό ακριβώς βλέπουμε να έχει συμβεί.
Διαπίστωση δεύτερη: Κανείς δεν μπορεί να βγάλει από την εξίσωση θεμελιώδη πολιτικά μεγέθη ιδεών, θέσεων, ιστορικής διαδρομής, κοινωνικών συσχετισμών. Όταν όμως με την εύνοια της Ιστορίας αυτά, και τα ώριμα αιτήματα μιας εποχής, συμπυκνωθούν και εκφραστούν από μια χαρισματική ηγεσία, τότε μπορεί να γίνουν πράγματα και θαύματα.
Ο «μικρός» ΣΥΡΙΖΑ, ας πούμε, να πολλαπλασιάσει σε ελάχιστο χρόνο την επιρροή του. Να αιφνιδιάσει κι εμάς και τους απέναντι. Να του εμπιστευτούν οι πολίτες τη διακυβέρνηση σε δύσκολες ώρες. Και να παγιωθεί σαν η κύρια δύναμη της προοδευτικής παράταξης. Πότε; Όταν στην ηγεσία του αναδείχτηκε ο Τσίπρας.
Διαπίστωση τρίτη: Εννοείται ότι κανένας Κούδας, Γιούτσος ή Δομάζος δεν μπορεί να κάνει οτιδήποτε χωρίς την ομάδα. Ορθόν. Και κανένας ΠΑΟΚ όμως, Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός δεν θα ήταν αυτό που είναι χωρίς αυτές τις χαρισματικές προσωπικότητες. Και τούτου δοθέντος πάμε παρακάτω.
Στα πιο επίκαιρα και δύσκολα. Διότι οι απέναντι τώρα ξέρουν… Κι αφού ξέρουν, στον Τσίπρα συγκεντρώνουν τα πιο πυκνά πυρά. Αυτόν πρώτα επιδιώκουν να φθείρουν. Αυτός πρέπει να φύγει από τη μέση για να αποφύγουν οι ελίτ την «τραγωδία» μιας προοδευτικής διακυβέρνησης. Χωρίς Μνημόνια; Με πρόγραμμα και πολιτική ΣΥΡΙΖΑ; Oh my God!
Διαπίστωση τέταρτη: Αυτοί ξέρουν, εμείς όμως ορισμένες φορές δείχνουμε να μην ξέρουμε. Όχι επειδή να «ξέρουμε» σημαίνει φωτογραφίες του «αρχηγού» στα γραφεία, λιβάνισμα και ναι σε όλα. Αλλά… Δεν χρειάζεται καμιά επεξήγηση, πιστεύω, αυτό το «αλλά». Σοφή στους σοφούς είναι η στάση αν κατανοούμε τη σημασία της συγκεκριμένης ηγεσίας.
Ναι, αλλά μήπως με την ισχυρή εικόνα του Τσίπρα γινόμαστε αρχηγικό κόμμα; Αν η διαφωνία βάλλεται, η ομοφωνία επιβάλλεται, τα όργανα χειροκροτούν και ο Τσίπρας δεν αντέχει δημόσια κριτική και έλεγχο, τότε για ’κεί πάμε. Ισχύει όμως έστω ένα από όλα αυτά; Ή ισχύουν ακριβώς τα αντίθετα; Και στη συριζαίικη υπερβολή τους μάλιστα;
Συμπέρασμα: Να προσέχουμε για να έχουμε. Επειδή, αν δεν προσέχουμε, μπορεί να μην έχουμε. Και τότε θα τρέχουμε. Όπως τρέχαμε δεκαετίες ολόκληρες…
Άρθρο στην ΑΥΓΗ
