Ελπίζω και περιμένω.
Του Χρήστου Σπίγκου.
Αέναη και εν πολλοίς αδιέξοδη η συζήτηση περί της ιδιωτικοποίησης ή μη των δημόσιων επιχειρήσεων.
Στις μέρες μας πληθαίνουν οι φωνές των οπαδών της ιδιωτικοποίησης των πάντων. Βασικά τους επιχειρήματα η κακοδιοίκηση, ο εφησυχασμός των εργαζομένων στη σιγουριά του μηνιάτικου, και η συνδικαλιστική ασυδοσία.
Στις δυο πρώτες δεκαετίες της Μεταπολίτευσης ο δημόσιος χαρακτήρας ήταν αδιαμφισβήτητος.
Από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και μέχρι σήμερα πνέει ο άνεμος των ιδιωτικοποιήσεων, σαρώνοντας στο πέρασμά του κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα δημοσίου συμφέροντος, ακόμα και εκείνες με εξασφαλισμένη κερδοφορία λόγω του μονοπωλιακού τους χαρακτήρα. Κραυγαλέα παραδείγματα η ΑΔΜΗΕ ΑΕ και η ΔΕΔΔΗΕ ΑΕ. Της πρώτης η πώληση σημαντικού ποσοστού και η απώλεια του μάνατζμεντ επεβλήθη από τους δανειστές, και του δεύτερου η πώληση δρομολογείται από την ιδεοληψία της σημερινής κυβέρνησης της ΝΔ. Και οι δυο εταιρείες έχουν εξασφαλισμένα κέρδη εξαιτίας του αυτονόητου μονοπωλιακού χαρακτήρα, τόσο του δικτύου μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας (η.ε.) που ανήκει στην ΑΔΜΗΕ ΑΕ, όσο και του δικτύου διανομής της η.ε. που μεταβιβάζεται, με απόφαση της ΝΔ, από τη μητρική ΔΕΗ ΑΕ στη μέχρι σήμερα θυγατρική ΔΕΔΔΗΕ ΑΕ, προκειμένου να διευκολυνθεί η πώληση της τελευταίας.
Βασική δικαιολογία της πώλησης της ΔΕΔΔΗΕ ΑΕ, με συνέπεια την απώλεια εξασφαλισμένου εσόδου από το ελληνικό κράτος, η συνήθης επιχειρηματολογία που αναφέραμε στην αρχή.
Ο χώρος δεν επιτρέπει την ανάλυση του κάθε επιχειρήματος ένθεν κακείθεν. Θα περιοριστώ στον τρόπο διοίκησης της ΔΕΗ ΑΕ από τα δυο κόμματα του μεταπολιτευτικού διπολισμού μέχρι το 2010, και της ΔΕΔΔΗΕ ΑΕ σήμερα από τη ΝΔ, που είναι δυο εποχές χωρίς τη μέγγενη των μνημονίων.
Μέχρι το 2010 οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αντιμετώπιζαν την τότε ενιαία ΔΕΗ ΑΕ, όπως και κάθε άλλη ΔΕΚΟ, ως προνομιακό χώρο ικανοποίησης της κομματικής τους πελατείας, με τους εργαζόμενους να προσαρμόζουν τη συμπεριφορά τους στο εκάστοτε κυβερνών χρώμα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για διοίκηση, απόδοσης εργαζομένων και εκπροσώπους αυτών.
Μετά από κάθε κυβερνητική μεταβολή, η αυτονόητη, για το μεσογειακό μας ταπεραμέντο, αλλαγή της διοίκησης επέφερε και μια σαρωτική αλλαγή προσώπων σε ανώτερες και ανώτατες θέσεις διοικητικής ευθύνης, αδιαφορώντας για αποδόσεις, ικανότητες και προσόντα.
Μοναδικό κριτήριο η πίστις, αληθινή ή φαινομενική, στο εκάστοτε κυβερνών κόμμα. Αποτέλεσμα, ο εκμαυλισμός των συνειδήσεων, η φαυλότητα, η απογοήτευση από τις αμέτρητες ψυγειοποιήσεις των μη αρεστών στους πάσης φύσεως κομματικούς αφέντες, η κακοδιοίκηση, και η σταδιακή εργαλειοποίηση ανθρώπων και θεσμών στο βωμό του κομματικού οφέλους.
Το 2019 ο ελληνικός λαός εμπιστεύεται τη ΝΔ και τον Πρόεδρό της Κυριάκο Μητσοτάκη, που υποσχέθηκε εξυγίανση, αφού, προς τιμήν του, καταδίκασε συλλήβδην το κακό παρελθόν όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων. Μας μίλησε με τον αέρα του έμπειρου τεχνοκράτη που λειτουργεί με όραμα, σχεδιασμό, υλοποίηση, στοχοθεσία, απολογισμό, βελτίωση και επιτυχή αποτελεσματικότητα.
Επέλεξε τεχνοκράτες, και από άλλο χώρο (κι αυτό προς τιμήν του) για να συμβάλλουν στην επιτυχία του εξαγγελθέντος εξυγιαντικού του προγράμματος, με άξιο επαίνου αποτέλεσμα η μέχρι σήμερα πορεία του κ. Πιερακάκη και των συνεργατών του.
Με αιχμή του δόρατος την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων, αρχίζει και εδώ, την κατά τη γνώμη του, ενδεδειγμένη προσπάθεια αναδιοργάνωσης.
Στο μεταβατικό στάδιο μέχρι την πώληση ο κ. Μητσοτάκης τοποθέτησε διοικήσεις, που θα περίμενε κανείς να ευθυγραμμίζονται με την αυστηρή προεκλογική καλλιέπεια τεχνοκρατικού χαρακτήρα με την οποία γοήτευσε τη λαϊκή ψήφο.
Πολύ γρήγορα όμως τα έργα και οι ημέρες της γαλάζιας διακυβέρνησης στην υπό πώληση ΔΕΔΔΗΕ ΑΕ έδειξε το αληθινό της πρόσωπο.
Νεποτισμός, αλαζονεία, αναξιοκρατία, τρομοκρατία των μη αρεστών, σκανδαλώδες βόλεμα των ημετέρων, είτε με την αλόγιστη δημιουργία υψηλόμισθων θέσεων μηδενικής ευθύνης και μηδαμινού αντικειμένου, είτε με την ανεξέλεγκτη πρόσληψη αμέτρητων συμβούλων, είτε με τη γελοιοποίηση διαδικασιών επιλογής στελεχών.
Είδαμε, για νεοπαγή και προκλητικά αμειβόμενη, για τα σημερινά δεδομένα, διευθυντική θέση, να επιλέγεται από την αγορά άνθρωπος με πτυχίο μη αναγνωρισμένο από την ελληνική πολιτεία.
Είδαμε προκήρυξη, για θέση Γενικού Διευθυντή με ετήσιο μισθό που προκαλεί ζάλη, να φωτογραφίζει απροκάλυπτα τον εκλεκτό και να αναρτάται ηλεκτρονικά την προηγούμενη της ημερομηνίας λήξης της προθεσμίας υποβολής των υποψηφιοτήτων.
Είδαμε να μην προσκομίζονται εισέτι στη Βουλή τα στοιχεία για μια σειρά σοβαρά ζητήματα, που ζήτησε η αξιωματική αντιπολίτευση από τη διοίκηση της εταιρείας στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού ελέγχου.
Είδαμε με λίγα λόγια την προεκλογική μεγαλαυχία της ΝΔ να καταρρέει, και την τεχνοκρατική της λεοντή να ξηλώνεται από την κάθε διορισμένη ανεπάρκεια.
Και γεννάται το ερώτημα. Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος, σαν τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, με σπουδές στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου και επαγγελματική εμπειρία σε πολυεθνικούς κολοσσούς, να μη βλέπει και να μην ακούει τι συμβαίνει σε μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες της χώρας;
Και όμως η πραγματικότητα αρκετές φορές διαψεύδει το αυτονόητο. Ως πολίτης και ως άνθρωπος, που είχα την τύχη και την τιμή να υπηρετήσω το όραμα και τους στόχους της ΔΕΗ, επιθυμώ να ελπίζω ότι ο Πρωθυπουργός, που θεωρώ ότι είναι και δικός μου Πρωθυπουργός παρά τον διαφορετικό πολιτικό μου προσανατολισμό, θα βάλει ένα τέλος στο θέατρο του παραλόγου που σήμερα επικρατεί στη ΔΕΔΔΗΕ ΑΕ, για να διευκολυνθεί ο διάλογος με όρους πολιτικούς και όχι ζούγκλας.
Ελπίζω και περιμένω.
Ανάρτηση στο facebook
