Διοχετεύοντας «έγγραφα»
Του Νίκου Κιάου.
Το πραγματικό όσο και τρομακτικό και αποτρόπαιο τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι εκτόπισε από την πρώτη θέση στην ενημέρωση και τις αντιδράσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης το άλλο «περί την τρομοκρατία» θέμα, που προέκυψε από τον Γιάννη Πανούση.
Πριν από το χτύπημα στο Παρίσι δέσποζε η αποκληθείσα «Πανουσιάδα» και φάνηκε πόσο προσφιλές σπορ ή ανάγνωσμα είναι η «εμβάθυνση», όπως επιχειρήθηκε από ΜΜΕ και από τα κόμματα, κυρίως τη Ν.Δ., στην «ανακαλυφθείσα» τελευταία εκδοχή της τρομοκρατίας στην Ελλάδα.
Η αλήθεια είναι πως η «ανακάλυψη» και ακριβώς «οι σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με την τρομοκρατία» δεν είναι νέο ανάγνωσμα.
Και είναι ξαναζεσταμένο φαΐ για όλους τους παράγοντες αυτούς. Τώρα δόθηκε η ευκαιρία με τις «αποκαλύψεις» που έκανε ο πρώην υπουργός, αρμόδιος επί του θέματος στην αντιμετώπισή του, ο οποίος διάλεξε ή προτίμησε συγκεκριμένη εφημερίδα.
Εντάξει οι διηγήσεις του πρώην υπουργού, θα μπορούσε να πει κανείς, εντάξει και οι συνεντεύξεις, απανωτές μάλιστα, εντάξει και οι δηλώσεις.
Πώς όμως νομιμοποιείται, από πού αντλεί το δικαίωμα να κυκλοφορούν «διάλογοι» και «έγγραφα» σαν φέιγ βολάν.
Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ποιος μοίρασε τα «στοιχεία», τα «ντοκουμέντα» αυτά και βγήκαν διάλογοι, που πάντοτε θέλγουν αναγνώστες και ακροατές.
Η γνησιότητα αυτού του υλικού ελέγχεται βεβαίως. Ωστόσο από κάπου απορρέουν οι «διάλογοι» και μετά «διαρρέουν» ή καλύτερα διοχετεύονται. Είναι προϊόν τηλεφωνικών υποκλοπών.
Μένει προς έλεγχον επίσης ποιοι είναι που συζητούν τηλεφωνικώς, πώς είναι όλη η συζήτησή τους, τι κομμάτια προβάλλονται κ.λπ.
Απαγορεύονται τα τηλέφωνα στους κρατούμενους αλλά το πώς τα προμηθεύονται, όσοι έχουν, είναι δικός τους λογαριασμός.
Δουλειά των φυλάκων είναι τι κάνουν και τι θα κάνουν. Υπάρχει θάλαμος στη φυλακή για τηλεφωνήματα των κρατουμένων. Αλλά προφανώς τα κινητά είναι καλύτερη λύση.
Οι αρμόδιες υπηρεσίες (π.χ. ΕΥΠ) έχουν αρμοδιότητα να παρακολουθούν τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις κρατουμένων. Πολλά μπορούν να γίνονται από μέσα.
Με την τήρηση των νόμιμων διαδικασιών μπορούν να κάνουν την παρακολούθηση. Οχι όμως να δημοσιοποιούν το προϊόν της παρακολούθησης-υποκλοπής.
Αυτό, με όποιον τρόπο κι αν το κάνουν, κομμάτια, μέρος της συνομιλίας κ.λπ., είναι δημοσίευση απόρρητων εγγράφων και τίθενται ζητήματα ασφαλείας.
Η δημοσιοποίηση όμως παρόμοιου υλικού και στην προκειμένη περίπτωση οι… «διάλογοι» διανθίζουν το ανάγνωσμα-καταγγελία, προκαλούν εντυπώσεις και επιδιώκουν να προσδώσουν κύρος. Είναι η απαραίτητη γαρνιτούρα.
Δεν μπορούν όμως να κρύψουν τις ευθύνες του αρμόδιου υπουργού. Αφού δίνει τόσο βάρος σ’ αυτές τις συνομιλίες, γιατί δεν πήρε τα μέτρα του, γιατί δεν έκανε καμία κίνηση τότε.
Ηταν υπουργός και είχε όλα τα μέσα και τους τρόπους. Δεν είπε τίποτα τόσους μήνες στον υπουργό Δικαιοσύνης ούτε στον πρωθυπουργό, εφόσον ήταν τόσο σοβαρά τα πράγματα.
Και δεν είπε τίποτα ούτε στον διάδοχό του στο υπουργείο.
Για όλα ελέγχεται ο ίδιος και παραμένει η απορία γιατί προχώρησε τώρα στις «αποκαλύψεις-καταγγελίες». Ευθύνες όμως έχει και ο προϊστάμενός του στην κυβέρνηση γιατί τον επέλεξε και τον διόρισε στη θέση αυτή.
Ωστόσο με την εκκωφαντική επανεμφάνισή του στη δημοσιότητα ο κ. Πανούσης έδωσε τροφή και σε ΜΜΕ, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες και στα κόμματα.
Αυτόματα όμως πολλοί ή αρκετοί ή έστω λίγοι θα θυμήθηκαν ότι το «έργο» με τις περίφημες «διασυνδέσεις» κομμάτων με την τρομοκρατία είναι παλαιό.
Δεκαετίες πίσω, στη δεκαετία του 1980, είχαν πλεχτεί σενάρια περισπούδαστα όταν τοποθετούσαν «κάποιοι» από τη Δεξιά στην ηγεσία της τρομοκρατικής 17Ν ακόμη και τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά και τον Κώστα Λαλιώτη.
Αλλά και πριν από έναν χρόνο, όταν η κυβερνητική εκπρόσωπος της κυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ κ. Σοφία Βούλτεψη μιλούσε για την «ένοπλη συνιστώσα» του ΣΥΡΙΖΑ, ανακαλύπτοντας (!) τις σχέσεις του κόμματος με την τρομοκρατία.
Ολα αυτά (και μερικά άλλα παρεμφερή) πέρασαν αφού γελοιοποιήθηκαν και, φυσικά, δεν ξεχνιούνται.
Είναι η μόνιμη επιδίωξη έως ιδεολογία της Δεξιάς, είναι ιδεολογία της να ταυτίσει την τρομοκρατία με την Αριστερά.
Για να χτυπήσουν την Αριστερά, επένδυσαν στον τρόμο οι δεξιοί, απευθυνόμενοι στους «νοικοκύρηδες» και στην τάξη.
Στην Αριστερά, που και διακηρυγμένα και στην πράξη είναι εχθρός της τρομοκρατίας, η οποία τρομοκρατία την εχθρεύεται και την πολεμά.
Νερό στον μύλο αυτής της εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ πολεμικής είχε ρίξει πριν από επτά χρόνια και το ΚΚΕ με το αξέχαστο «χαϊδεύει τα αυτιά των τρομοκρατών ο ΣΥΡΙΖΑ».
Φαιδρότητες όλα αυτά, αλλά και επικίνδυνες για να διαμορφώσουν κλίμα. Δεν είναι παιχνίδι η τρομοκρατία…
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
