Διοικητής ή μάναντζερ;
Του Παναγιώτη Φλωρίδη (ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ)
————————————————————————————————————————————————————————————————Το πρωτοσέλιδο του προηγούμενου φύλλου της εφημερίδας προκάλεσε μια αναπάντεχα εκτεταμένη συζήτηση. Αναπάντεχη γιατί, τα βάσανα και η γενικότερη μαυρίλα δεν επιτρέπουν πια τέτοιες πολυτέλειες. Οι δόσεις της Εφορίας και τα χαράτσια με τη ΔΕΗ είναι απείρως ισχυρότερου ενδιαφέροντος από το ποιος θα αναλάβει τη Διοίκηση, κοινή πλέον, των Νοσοκομείων του νομού.
Το ρεπορτάζ της εφημερίδας άρχισε πάραυτα να «εμπλουτίζεται» με νέα ονόματα. Οποιος θυμόταν ένα όνομα, το «πλασάριζε» ως έγκυρη πληροφόρηση «από τα Κεντρικά» Μέχρι την επίσημη ανακοίνωση του Υπουργείου έχουν να ακουσθούν ακόμη πολλά. Από σοβαρές περιπτώσεις έως ακραίες φαιδρότητες.
Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μια περίοδο σφοδρών ανακατατάξεων και ακόμη σφοδροτέρων αναταράξεων. Με τη νέα νομοθετική πρόβλεψη, από το νέο έτος δεν θα υφίστανται πλέον δύο αυτόνομα λειτουργούντα Νοσοκομεία. Θα υπάρχει μια Διοίκηση ενιαία αποθήκη, ενιαίες προμήθειες, ενιαίο σύστημα εφημεριών κλπ.
Και όλα αυτά σε ένα καθεστώς αφόρητης οικονομικής στενότητας και με μια Τρόικα να πιέζει ευθέως για κλείσιμο Υγειονομικών Μονάδων.
Σ’ αυτό το παγιωμένο πλέον περιβάλλον τίθενται ορισμένα ερωτήματα για το «προφίλ» της Διοίκησης που απαιτούν οι περιστάσεις:
Θέλουμε Διοίκηση να υπογράφει απλά τις εφημερίες, τις υπερωρίες, τις προμήθειες, τις άδειες του προσωπικού και άλλα καθημερινά τυπικά; Τότε… δεν χρειάζεται Διοικητής. Αρκεί και περισσεύει ο διοικητικός Διευθυντής του Ιδρύματος.
Θέλουμε Διοικητή έναν αποτυχόντα πολιτευτή προκειμένου να “αποκατασταθεί” κι αυτός; Τότε, να παρακαλάμε μπας και μαζί με την προσφορά του στο κόμμα, διαθέτει και προσόντα. Αλλιώς… ας το αφήσουμε καλύτερα!
Επειδή η δεύτερη περίπτωση έχει να επιδείξει ιδιαίτερη ανθεκτικότητα μέχρι σήμερα, καλόν είναι να ληφθούν υπόψη κάποια ζητήματα: Τα Νοσοκομεία σήμερα υποχρηματοδοτούνται από το Κράτος σε βαθμό να καθίστανται σαφώς προβληματική η συνέχιση της λειτουργίας τους.
Για να διατηρηθούν π.χ. τα δικά μας Νοσοκομεία σε λειτουργία, θα πρέπει η νέα Διοίκηση να αποδωθεί σε μια προσπάθεια εξεύρεσης πόρων και εσόδων εκτός Κρατικού Ταμείου.
Είτε με χορηγίες, είτε με αναδιανομή προσωπικού, είτε με σχετική και εφαρμοσμένη αύξηση νοσηλίων, είτε με εκμετάλλευση χρυσοφόρων πηγών (π.χ. κυλικεία). Αν η εξασφάλιση άλλων πηγών εσόδων αποτύχει, η υποβάθμιση πρέπει να θεωρείται δεδομένη.
Μια θετική εξέλιξη στην ανεύρεση άλλων, μη κρατικών, πόρων θα προκαλέσει νέο πλαίσιο λειτουργία των Νοσηλευτικών μας Ιδρυμάτων.
Το όποιο θετικό οικονομικό ισοζύγιο θα επιτρέψει στη Διοίκηση να διεκδικήσει κα να πετύχει το δικαίωμα, ακόμη και προσλήψεων με ιδιωτικές συμβάσεις, νοσηλευτικού προσωπικού οποιασδήποτε ειδικότητας και βαθμίδας. Κάτι που σήμερα, με το καταρρέον ΕΣΥ αποτελεί απλά ευχολόγιο και πεδίο “αγώνα και διεκδίκησης” των Διοίκησεων.
Όλα τα παραπάνω θεωρούνται (και είναι) ασφαλώς, εξαιρετικά φιλόδοξα.
Χωρίς όμως, όραμα, έμπνευση και σχέδιο θα επαναλαμβάνεται εσαεί η ιστορία του Διοικητή που, απλά, αποτελεί την φραστική μεταξέλιξη του πάλαι ποτέ Προέδρου. Αυτό που σήμερα χρειάζεται δεν είναι ούτε Πρόεδρος, ούτε Διοικητής. Χρειάζεται μάναντζερ! Κατ’ ουσίαν, όχι κατ’ όνομα.
Υ.Γ. Το ότι υπάρχει επιστήμη που λέγεται Οικονομία της Υγείας, μάλλον δεν είναι τυχαίο.
