My Twitter Feed

11 Ιανουαρίου, 2021

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Πάντα ανησυχία από τα κρούσματα -

Δευτέρα, 11 Ιανουαρίου, 2021

“Εγκληματικό άνοιγμα σχολείων” -

Δευτέρα, 11 Ιανουαρίου, 2021

ΠΟΕΔΗΝ: Απαράδεκτη κατάσταση -

Κυριακή, 10 Ιανουαρίου, 2021

Το ΓΝΚ και η διασπορά του ιού -

Κυριακή, 10 Ιανουαρίου, 2021

Το Κιλκίς έχασε και τον Θ. Παυλίδη -

Κυριακή, 10 Ιανουαρίου, 2021

Απολογισμός με κριτική για όλα -

Σάββατο, 9 Ιανουαρίου, 2021

Έφυγε από τον ιό κι ο Δημ. Ταταρίδης -

Σάββατο, 9 Ιανουαρίου, 2021

Μικρός ο αριθμός των κρουσμάτων -

Παρασκευή, 8 Ιανουαρίου, 2021

Διεύρυνση προς τα αριστερά,

…αλλά με ποιους;

Του Κλέαρχου Τσαουσίδη.


Οι μόνοι χώροι που ως συγκεκριμένες οντότητες είναι δυνατό να συγκλίνουν με τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια κοινά αποδεκτή αντιδεξιά, πατριωτική και προοδευτική κατεύθυνση είναι η ΔΗΜ.ΑΡ. και το Ποτάμι.

Η κατακλείδα στο άρθρο του Νίκου Φίλη για τη δημιουργία ενός προοδευτικού πόλου κρύβει αλήθειες που πολλοί αναλυτές, ο καθείς για τους λόγους του, αποσιωπά.

«Η ανασυγκρότηση του προοδευτικού πόλου -υποστηρίζει ο Φίλης- περνάει μέσα από αμφίπλευρο άνοιγμα αφενός προς την Αριστερά και αφετέρου προς τις διάφορες εκδοχές της Κεντροαριστεράς, αρκεί βέβαια το ένα άνοιγμα να μην ακυρώνει το άλλο».

Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι, με βάση τον σεβασμό στο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, κεντροαριστεροί δηλώνουν και θεωρούνται η κ. Γεννηματά ή ο κ. Λοβέρδος και αριστεροί ο κ. Λαφαζάνης ή ο κ. Κουτσούμπας… Προφανώς λοιπόν το άνοιγμα του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αφορά ούτε τους πρώτους ούτε τους δεύτερους όταν όλοι απορρίπτουν π.χ. τη Συμφωνία των Πρεσπών με διαφορετικά μεν επιχειρήματα, αλλά με το ίδιο «διά ταύτα».

Μα είναι η θέση για τη Συμφωνία των Πρεσπών κριτήριο για τη συσπείρωση ή μη των προοδευτικών δυνάμεων; Προφανώς! Η μεν ηγεσία του κύριου πόλου της αυτοπροσδιοριζόμενης ως Κεντροαριστεράς ξεχνά τις θέσεις που πρόβαλλε επί χρόνια για την επίλυση του «Μακεδονικού», η δε ηγεσία του ΚΚΕ αλλά και των δορυφορικών του σχηματισμών λησμονούν όχι μόνο θέσεις αλλά και συμμετοχή στην όξυνση του προβλήματος. Διολισθαίνουν όλοι στον ακραίο εθνικισμό.

Οι μόνοι χώροι που ως συγκεκριμένες οντότητες είναι δυνατό να συγκλίνουν με τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια κοινά αποδεκτή αντιδεξιά, πατριωτική και προοδευτική κατεύθυνση είναι η ΔΗΜ.ΑΡ. και το Ποτάμι.

Από τα άλλα υπαρκτά σήμερα κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η Ένωση Κεντρών από τα δεξιά (σχηματικά) και το ΚΚΕ, η ΛΑΕ και τα άλλα μικρότερα σχήματα της Αριστεράς (πάντα σχηματικά) αρνούνται να συμβαδίσουν με τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και σε λύσεις που απαντούν σε κοινές κατά το παρελθόν διεκδικήσεις.

Η τύφλωση λόγω μικροκομματικού συμφέροντος μπροστά στη φαιά λαίλαπα που ήδη κλονίζει τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες οδηγεί σε καταστάσεις με τεράστιες και πιο επικίνδυνες διαστάσεις.

Ο Όρμπαν, ο Σαλβίνι, ο Κατσίνσκι, ο Μπάμπις είναι ήδη στην εξουσία σε Ουγγαρία, Ιταλία, Πολωνία, Τσεχία, με εκλογές -όχι με πραξικόπημα-, ενώ η Μαρίν Λεπέν αυξάνει συνεχώς τα ποσοστά της.

Η ελληνική Ακροδεξιά, είτε ως καθαρά ναζιστική (Χρυσή Αυγή και άλλα μορφώματα) είτε ως συγκροτημένη συνιστώσα της Νέας Δημοκρατίας, διεκδικεί να καταστεί η νέα κατάσταση, αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και όλες τις δυνάμεις που δεν θα συνεργαστούν μαζί της) στο περιθώριο ή και εκτός νόμιμης πολιτικής ζωής, όπως ξεκαθάρισε ο -χουντικός στα νιάτα του- Μάκης Βορίδης.

Σε ένα ορατό μέλλον, η μόνη δυνατότητα αντιδεξιάς συσπείρωσης μπορεί και πρέπει να είναι στόχος στις δημοτικές εκλογές. Στις περιφερειακές, όπου η κομματική ταμπέλα είναι αναγκαία, θα είναι εγκληματικό να μην υπάρξει συνεργασία, έστω και στον δεύτερο γύρο, με δυνάμεις όπως το Ποτάμι και το ΚΙΝ.ΑΛΛ. Το ΚΚΕ; Τον χαβά του…

Είναι λοιπόν αδύνατο το ενδεχόμενο συνεργασίας σε όποιο επίπεδο με τις άλλες οργανωμένες αριστερές δυνάμεις. Αυτό που απομένει είναι να προσκληθούν στο δημοκρατικό μέτωπο αδρανοποιημένοι αριστεροί με πλήρη σεβασμό των διαφωνιών τους. Οι εμμονικοί ως προς τον τρόπο επιβολής ενός «σοσιαλιστικού» μετασχηματισμού προφανώς και δεν θα συναινέσουν σε έναν αντιφασιστικό σχεδιασμό. Η Ιστορία δείχνει πόσο ανέφικτο ή τραγικά εξαρχής υπονομευμένο ήταν ένα τέτοιο εγχείρημα στον Μεσοπόλεμο (Ισπανία, Γερμανία, Γαλλία αλλά και Ελλάδα).

Όλοι βιώσαμε τον λυσσαλέο πόλεμο μεταξύ των αριστερών δυνάμεων που δραστηριοποιήθηκαν και δεν ρέμβαζαν επί χούντας. Στη Μεταπολίτευση ο πόλεμος αυτός οξύνθηκε, αλλά δεν εμπόδισε συνεργασίες στους δήμους και στα συνδικάτα. Όταν αυτές οι συνεργασίες έσπασαν, οι μεγάλοι δήμοι πέρασαν στη Δεξιά. Τότε όμως δεν είχαν βγει από τα λαγούμια οι φασίστες.

Κατά συνέπεια, η συμπαράταξη προσώπων, δημοκρατικών και αντιδεξιών, και όχι φορέων με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ίσως η μόνη εφικτή απάντηση. Αύριο ίσως να το σκεφτούμε όλοι καλύτερα για να μην προσθέσουμε στη Βάρκιζα και στον Εμφύλιο ακόμη ένα έγκλημα.

Άρθρο στην ΑΥΓΗ

Σχολιάστε