Διαμπερώς τοξευμένοι…
Του Απόστολου Λυκεσά.
Μονόβυζες οι αμαζόνες τόξευαν καβάλα στ’ άλογα τους, έτσι τις θέλουν οι θρύλοι. Η σύγχρονη «amazon.com» τοξεύει χωρίς να χρειαστεί να κόψει το στήθος της, επιπλέον σημαδεύει με δεμένα μάτια και με ένα και μόνο βέλος δύναται να τυφλώσει εκατομμύρια ανθρώπων, οι οποίοι προσφέρονται αυτοβούλως ως στόχοι. Αυτό είναι, τηρουμένων των αναλογιών, θαύμα, υπέρτερο αυτών που αποδίδονται στον θεοσοφιστή που ακούει στο όνομα Απολλώνιος ο Τυανεύς και τον οποίο η σύγχρονη αμαζόνα μοσχοπουλάει ως Ελληνα Χριστό.
Προφανώς σκάνε από το κακό τους οι εγχώριοι τηλεπωλητές, αλλά μπορεί και να αξιοποιήσουν το διεθνές νταβαντούρι, επανάληψη αρχαίων ψυχαναλγητικών αναγνωσμάτων, επενδεδυμένων σήμερα με χρώματα, εικόνες παραδείσιες και απόκοσμες, που κάνουν την καπάτσα Μαντάμ Μπλαβάτσκι να δείχνει κατώτερη της κυρα-Αριστούλας που έλεγε τον ντελβέ για μια τρύπια δεκάρα.
Διότι μπορεί η Ιουλία Δόμνα, σύζυγος του αυτοκράτορα Σεπτίμιου Σεβήρου, να είχε την έμπνευση να χαρίσει στον σοφιστή (σκέτο) Φλάβιο Φιλόστρατο το ημερολόγιο κάποιου Δάμιδος, ωστόσο ο Φιλόστρατος το ευχαριστήθηκε τόσο εκείνο το ημερολόγιο που στρογγυλοκάθισε και δεν σηκώθηκε μέχρι να γράψει οκτώ ολόκληρα βιβλία με τις περιπέτειες του Απολλώνιου, που ήταν ο… σούπερμαν της αρχαιότητας, ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ του Μεσαίωνα και ο Χριστός της σήμερον – γιατί όχι, σάμπως δεν τον έχουμε ανάγκη;
Σάμπως δεν τα έχει όλα τα απαραίτητα καρυκεύματα; Ψηλός, λυγερός και εύμορφος με ωραία ξανθιά γενειάδα, μπάνικος δηλαδή, που θα ‘λεγε ο Τσιφόρος, με τις ωραίες εκκεντρικότητές του, άγαμος, από τη Ρώμη, μέσω Αιθιοπίας στα Ιμαλάια έφτασε και σταγόνα αλκοόλ δεν έβαλε στο στόμα, ένας αυτοκράτωρ πήγε να τον κάψει και τον έχασε από τα μάτια του, είδε τους τρεις Μάγους, αμ πώς, έβγαζε μέσα από τα κεφάλια δρακόντων διαμάντια, με τους μετεωριζόμενους Βραχμάνους ήταν τάτσι μίτσι κότσι κι όταν έπληττε φώναζε το φάντασμα του Αχιλλέα, το οποίο, αν και κούτσαινε ακόμη από το βέλος στη φτέρνα, χατίρι δεν του χαλούσε. Ητανε και μαέστρος στο γράψιμο ο Φιλόστρατος, αυτό μάλλον δεν οφειλόταν σε θαύμα του μπαγάσα, αλλά μέχρι και ο Κωνσταντίνος Καβάφης κάθισε και έγραψε ποίημα για τον Απολλώνιο αφού βρήκε την ανάγνωση των κατορθωμάτων του «έργον λίαν αξιοπερίεργον και ανταμείβον τον αναγνώστην του […] Η ανάγνωσίς του υπήρξε δι’ εμέ αληθής απόλαυσις […]» (Καβάφης, εφ. «Τηλέγραφος», 24 Νοεμβρίου 1892).
Προχθές, συμμετέχοντας σε μια εκδήλωση, κυρία καλοπροαίρετος ρώτησε παρόντα αρχαιολόγο αν οι αρχαιολογικοί χώροι στους οποίους είχε αναφερθεί υπήρχε περίπτωση να συνδέονται υπογείως με στοά. Ο αρχαιολόγος απεδείχθη αδίστακτος. Διέψευσε τους ευγενείς πόθους διαφυγής υπογείως, σκοτώνοντας το παραμύθι. Αλλά αυτά έγιναν προχθές, από χθες που η οπτασία του Απολλώνιου υπερίπταται όλων των δικτύων της ανθρωπότητας, θα αποδειχθεί αναντιρρήτως ότι είναι η μονόφθαλμος Λύση σε όλα τα αδιέξοδα.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
