Δημιουργία vs κατάθλιψη
Του Περικλή Κοροβέση.
Ο ελληνικός Τύπος, σχεδόν στο σύνολό του, υποφέρει από έναν ενδημικό επαρχιωτισμό. Και εννοώ βέβαια τον Τύπο πανελλαδικής εμβέλειας. Αν και η Ελλάδα είναι επισήμως ευρωπαϊκή χώρα, μέλος σαφώς του ΟΗΕ, και ως εκ τούτου αναπόσπαστο τμήμα της παγκόσμιας κοινότητας. Και παρά το γεγονός ότι η χώρα μας έχει ελάχιστα περιθώρια ανεξαρτησίας, βρίσκεται, ένεκα χρέους, υπό οικονομική κατοχή -που δεν διαφέρει ουσιαστικά από την ένοπλη κατοχή- και αποτελεί οργανικό τμήμα του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ.
Είναι μέλος του ΝΑΤΟ. (Και προσφάτως αρωγός του Ισραήλ για την εξόντωση των Παλαιστινίων). Ο Τύπος δεν ασχολείται με όλα αυτά που αφορούν άμεσα την τύχη μας και περιορίζεται ασφυκτικά σε αυτό που λέμε εσωτερική πολιτική. Σπάνια μια εθνοκάθαρση ή ένας λιμός κάπου στην Αφρική, συχνά με δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, θα γίνει πρωτοσέλιδο. Στην καλύτερη περίπτωση, θα μπουν αυτά τα θέματα στις μέσα σελίδες, όσο και αν το ρεπορτάζ υπογράφεται από κάποιον βαθύ γνώστη του προβλήματος.
Και χαλάλι του, αν αυτός ο «επαρχιωτισμός» αφορούσε τα προβλήματα της κοινωνίας. Κατά κανόνα αφορά το κράτος όπως το διαχειρίζεται η συμπολίτευση που κυβερνά και όπως το ελέγχει -θεωρητικά πάντοτε- η αντιπολίτευση. Κατά βάση, η λεγόμενη εσωτερική πολιτική είναι ο βίος και η πολιτεία των κομμάτων.
Και αυτά πρωταγωνιστούν στον Τύπο. Ο υπαρκτός ελληνικός Τύπος (λέγε με αθηναϊκό) είναι στην ουσία οι σύγχρονοι βυζαντινοί χρονικογράφοι, που ανάλογα με τα συμφέροντά τους υποστηρίζουν τον Α ή Β αυτοκράτορα-κόμμα. Και εδώ τα επιχειρήματα είναι περιττά. Οι κυβερνώντες προπαγανδίζουν το ανύπαρκτο έργο τους για την κοινωνία, και οι πολιτικοί συντάκτες-χρονικογράφοι προσπαθούν να μας πείσουν πως είναι υπαρκτό (κοινώς ξεφτίλες και συχνά με το αζημίωτο).
Οι αντιπολιτευόμενοι, που αισθάνονται άνεργοι, γιατί δεν έχουν άλλο πρόγραμμα από το κυβερνητικό (όλοι στο ίδιο φιλελεύθερο καζάνι βράζουν), έχουν εστιαστεί στη διαβολή και τη συκοφαντία του αντιπάλου, που την ονομάζουν υπεύθυνη πολιτική και επιστρατεύουν τους δικούς τους χρονικογράφους που αθλούνται σε αποτρόπαια μυθεύματα. Ο,τι φθείρει τον αντίπαλο είναι θεμιτό. Και η πραγματικότητα θάβεται.
Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ ξέρουν καλά πως οι κυβερνήσεις των μνημονίων (δηλαδή σύσσωμο το πολιτικό σύστημα) έχουν οδηγήσει 5,1 εκατ. ανθρώπους να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, που είναι 382 ευρώ τον μήνα. Και αυτό σημαίνει πως το 48% του πληθυσμού ζει σε αυτήν την κατάσταση. Δηλαδή, περίπου ένας στους δύο Ελληνες.
Και από αυτούς, το 1,5 εκατ. ζει στην απόλυτη φτώχεια. Το μέλλον είναι χειρότερο και προδιαγεγραμμένο. Το 2019-20 η μέση σύνταξη θα είναι 480 ευρώ, από 722 που είναι σήμερα. Και αν εφαρμοστεί η μείωση του αφορολογήτου, η μέση καθαρή σύνταξη θα διαμορφωθεί στα 450. Αυτό για να καταλάβουμε τι σημαίνει πρώτη φορά Αριστερά. Αν έρθει και δεύτερη, ίσως προχωρήσει σε πιο ριζοσπαστικά μέτρα. Να καταργήσει τις συντάξεις για να εκπληρώσουμε ένα πατριωτικό χρέος. Δηλαδή, έτσι θα ονομαστεί το Χρέος που έχει θέσει την πατρίδα μας υπό κατοχή (Στοιχεία από την τελευταία έρευνα του καθηγητή Σάββα Ρομπόλη).
Και αυτό σημαίνει εθνική κατάθλιψη, προς μεγάλη ευφροσύνη των φαρμακοβιομηχανιών που πουλούν τα αντικαταθλιπτικά με τις χούφτες. Είναι άραγε αυτό που εννοούν οι νεοφιλελεύθεροι όταν μιλούν για υγιή αγορά; Σε εποχές δυστυχίας υπάρχει μόνο ένα φάρμακο και αυτό είναι δωρεάν. Η αντίσταση και η δημιουργία. Για αυτούς που θέλουν να ζήσουν και να βγουν από αυτήν τη φυλακή είναι η απόδραση στο μέλλον. Και υπάρχουν πολλές εστίες αντίστασης.
Τα πρώτα στοιχειώδη εναλλακτικά κινήματα σε ένα αδιέξοδο πολιτικό σύστημα; Ας τα ψάξουμε. Εδώ θα σταθώ σε ένα μείζον εκδοτικό γεγονός. Πρόκειται για το κόμικς (GRAPHIC NOVEL επί το ευγενέστερο) του Δημήτρη Χαντζόπουλου, σε ένα από τα πιο δύσκολα σενάρια του κόσμου. Εμμανουήλ Ροΐδης κείμενο, τουτέστιν «Η Πάπισσα Ιωάννα».
Πριν μπούμε, να σταθώ στην έκδοση. Είναι άρτια και γενναιόδωρη. Παρακαλώ σε χαρτί velvet 150 gr. Υπεύθυνος η Athens Review of Books. Και όπως θα θυμούνται οι αναγνώστες μας, είναι το περιοδικό που σε τελική ανάλυση θέλει να κλείσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ., αφού χρεώνεται τις ενέργειες του υπουργού της κ. Ν. Κοτζιά, απεινή διώκτη του περιοδικού, που δικαιώθηκε από αγράμματους και ανελλήνιστους δικαστές.
Το μυθιστόρημα του Ροΐδη κατατάσσεται στα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η μεταφορά του σε κόμικς είχε πολλά ρίσκα. Και εδώ ο Χαντζόπουλος έκανε έναν άθλο. Εικονογράφησε μια ολόκληρη εποχή, με ήρωες που δεν έχουν χαρακτηριστικά στα πρόσωπά τους, αλλά σχήμα και η προσωπικότητά τους αναδεικνύεται από το περιβάλλον, τα ρούχα και την κίνησή τους.
Και αυτό δημιουργεί μια ατμόσφαιρα παραμυθιού που βασίζεται σε ιστορικά στοιχεία. Δηλαδή μια μεσαιωνική πόλη είναι ακριβώς μια μεσαιωνική πόλη. Τα αποσπάσματα του Ροΐδη, ελαφρώς πειραγμένα, αναδεικνύουν όλη την ποιητικότητά τους, που θυμίζουν προδρομικό Εμπειρίκο ή μεταγραφή βυζαντινών υμνογράφων. Πιστεύω πως αυτή η δουλειά θα βρει τη θέση της στη διεθνή παραγωγή. Και αυτή η δημιουργία μάς δίνει κουράγιο και ελπίδα.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
