Δεν χωράει άφες αυτοίς
Του Θανάση Καρτερού.
Σκέφτομαι το πρωτάκι, το κοριτσάκι της δευτέρας Δημοτικού, το αγοράκι της τρίτης και πάει λέγοντας. Να του ανακοινώνει αποβραδίς η μαμά του, ή ο μπαμπάς του, ότι το πρωί δεν πρόκειται να πάει σχολείο. Και να προσπαθούν να απαντήσουν στο παιδικό γιατί – τα παιδιά, ξέρετε, έχουν το κακό συνήθειο να ρωτάνε για τα πάντα. Γιατί θέλουν στην τάξη σας να φέρουν άλλα παιδιά, ξένα, βρόμικα, άρρωστα, κακά, άσχημα, άθεα. Και κινδυνεύεις να αρρωστήσεις, να κολλήσεις κάποιο μικρόβιο, να σε ματιάσουν, να σε κακοποιήσουν, να σου κλέψουν το κολατσιό. Κάτι τέτοια λένε φαντάζομαι.
Και ούτε τους περνάει από το μυαλό ότι την αρρώστια και το μικρόβιο τα κολλάνε, με την τοξική στάση τους και τα μολυσμένα λόγια τους, στα παιδιά τους οι ίδιοι. Την κακοποίηση τη διαπράττουν με τα χεράκια τους. Και η κλοπή της παιδικής αθωότητας με βίαιο τρόπο είναι δικό τους κατόρθωμα και όχι κατόρθωμα κάποιου κυνηγημένου παιδιού που το ξέβρασε ο πόλεμος σε ένα ελληνικό χωριό και προσπαθεί η Πολιτεία να του δώσει μια ευκαιρία να μην ξεκοπεί από τον κόσμο και τη μάθηση. Για να έρθουν αυτοί -με τον δήμαρχο επικεφαλής!- και να στήσουν απαρτχάιντ στην Ελλάδα της προσφυγιάς. Αν είναι δυνατόν!
Κι όμως είναι. Κι αν οι αρμόδιοι του κράτους, κάνοντας τα ξινά γλυκά, προσέχουν τα λόγια τους -είναι, σου λένε, λειψά ενημερωμένοι, τους παραπληροφορούν οι νεοναζί, και κάτι τέτοια-, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί η κοινωνία να γυρίζει την πλάτη στο απάνθρωπο. Δεν χωράει «άφες αυτοίς» στους ελεεινούς αυτουργούς του απαρτχάιντ του Ωραιοκάστρου, ή του Προφήτη, ή οποιουδήποτε ελληνικού χωριού. Διότι τα ξεράδια τους δεν ξέρουν. Όλα τα ξέρουν. Κι αν δεν ξέρουν, να ρωτήσουν και να μάθουν. Όχι να σέρνουν τα ίδια τους τα παιδιά, ντυμένα και χορτάτα, για να τα στήσουν απειλητικά απέναντι σε άλλα παιδιά, γυμνά και πεινασμένα.
Άρθρο στην ΑΥΓΗ
