Δεν φτάνει να θέλεις…
Του Τάσου Παππά.
Χλευάζει η Νέα Δημοκρατία τη μετακίνηση του Αλέξη Τσίπρα από το «go back κυρία Μέρκελ» στο «welcome κυρία Μέρκελ». Αντιπολίτευση είναι, κι αυτή είναι η δουλειά των αντιπολιτεύσεων: να επισημαίνουν τις αντιφάσεις και τις παλινωδίες των κυβερνήσεων. Αρκεί βεβαίως να μην εξωραΐζουν τις δικές τους, τωρινές και χτεσινές.
Κανονικά η Νέα Δημοκρατία θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένη που ο κ. Τσίπρας κινείται πια σε μια ρεαλιστική λογική, όπως η ίδια την αντιλαμβάνεται, αλλά ως αντιπολίτευση είναι υποχρεωμένη να τονίζει την ασυνέπειά του προσδοκώντας εκλογικά οφέλη. Το ΠΑΣΟΚ όμως μπορεί να χαρακτηρίζει τον Τσίπρα πειθήνιο όργανο της Μέρκελ επειδή άλλαξε θέση;
«Δεν δικαιούται διά να ομιλεί» (για να θυμηθούμε την ατάκα του Μένιου Κουτσόγιωργα εναντίον της Δεξιάς στις αρχές της δεκαετίας του ’80). Ο ιδρυτής του είναι ο πρώτος διδάξας στις αναδιπλώσεις, μερικές εκ των οποίων ήταν τόσο θεαματικές, που προκάλεσαν σύγχυση ακόμη και στους πιο φανατικούς οπαδούς του.
Οι παλιότεροι ας ξαναδιαβάσουν και οι νεότεροι ας αναζητήσουν την ιδρυτική διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, τις αποφάσεις της Κεντρικής Επιτροπής, τις ομιλίες και τις συνεντεύξεις του Ανδρέα Παπανδρέου πριν από τον εκλογικό θρίαμβο του 1981, κι ας κάνουν τη σύγκριση με την πρακτική των πρώτων κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ.
Θα διαπιστώσουν πόσο μεγάλη ήταν απόσταση ανάμεσα στις επαγγελίες και στην κυβερνητική πολιτική. Και στο ΝΑΤΟ μείναμε, και από την ΕΟΚ δεν φύγαμε -ούτε καν δημοψήφισμα δεν έγινε, όπως είχε δεσμευτεί το ΠΑΣΟΚ. Οι βάσεις του θανάτου παρέμειναν στις θέσεις τους, η διεθνής σοσιαλδημοκρατία από τσιράκι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού έγινε συνομιλητής, ενώ ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός (η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, η αυτοδιαχείριση και άλλα πολύ ριζοσπαστικά) κατάντησε ανέκδοτο.
Γι’ αυτήν τη στροφή ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη, ούτε στα ελληνικά ούτε στα λατινικά (το περίφημο mea culpa το είχε πει για το Κυπριακό που το είχε βάλει στο ράφι).
Επειδή όμως ήταν πολύ ευφυής άνθρωπος, επινόησε ως δικαιολογία τη θέση: «Η κυβέρνηση είναι για το εφικτό, το κόμμα για το επιθυμητό». Πολύ βολικό σχήμα για κάθε πρωθυπουργό που αναγκάζεται να αλλάξει πορεία, αφού η πραγματικότητα αποδεικνύεται πολύ πιο δύστροπη απ’ ό,τι την είχε φανταστεί.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
